Frederick Vansteenkiste (Quickletter) over zijn stad: “Perfect om te leven en om te ondernemen”

Meer Roeselaars bestaat bijna niet: Frederick Vansteenkiste is er geboren en getogen, is bekend van de Nieuwmarkt tot ver over Krottegem en zou zelfs in de woestijn een palet zand kunnen verkopen. En zeggen dat hij nog in een ziekenhuisbed de lessen op school volgde.

Je bent al van jongs af bekend in Roeselare?

Frederick Vansteenkiste: “Ik ben geboren en getogen op de Nieuwmarkt en bij mama Marina Renier was het altijd een komen en gaan van mensen. In haar fietsenatelier kwamen vrienden en kennissen, was er de postbode die dagelijks passeerde of politiemensen die eens binnensprongen om goedendag te zeggen. De thermoskannen koffie die zij dagelijks heeft gemaakt! En natuurlijk kenden al die mensen mij en mijn zus ook erg snel. Als ik later ergens wilde binnen gaan, wist mijn moeder soms vroeger dan de cafébaas waar ik een pintje wilde drinken.” (lacht)

Het feit dat je van je acht jaar tot je twaalfde in een rolstoel hebt gezeten, speelt natuurlijk ook een rol?

“Ja, ik ben op jonge leeftijd geopereerd geweest aan mijn beide heupen en zat het grootste deel van die vier jaar in een rolstoel. Maar ik mocht zwemmen en fietsen en ik mocht van Hendrik van de Finesse zelfs binnen fietsen in zijn slagerij toen ik boodschappen deed. Na mijn operatie heb ik de lessen in de Burgerschool in een ziekenhuisbed gevolgd. In die tijd was er nog geen sprake van bednet, hé! In de speeltijd kwam ma of een familielid met de bedpan naar de klas. De mensen kenden mij zo ook al van op jonge leeftijd. Zelfs nu kom ik nog mensen tegen die me vragen hoe het gaat met mijn heupen.”

Mama Marina had het voor wielrennen en papa Dirk voor voetbal. Je koos uiteindelijk voor voetbal?

“Ja, want mama was een hevige fan van Jean-Pierre Monseré, die jammer genoeg gestorven is tijdens een wielerwedstrijd. Zij zei altijd dat ik nooit mocht koersen, dat het veel te gevaarlijk was. Jammer, want ik koerste heel graag en was ook erg explosief, een beetje à la Cavendisch, ja. (lacht) Maar ik koos dus voor het voetbal en voetbalde eerst bij de jeugd op Schiervelde en trok dan naar De Ruiter.”

Maar een voetbalcarrière zat er niet in?

“Neen. Toen ik vijftien werd, begon ik als scheidsrechter. Dat liep goed, want vijf jaar later floot ik al wedstrijden in eerste provinciale. En dan was er het moment om te kiezen: doorstromen naar nationale of niet. Ik heb het niet gedaan. Ik had het fluiten in de vingers, kon het spel en de voetballers goed lezen, maar kon het niet opbrengen om bijna alles op te geven voor een hobby. Ik had mijn echtgenote leren kennen, we gingen graag uit met vrienden, ik dronk graag een pintje en rookte even graag een sigaretje en dat was allemaal niet combineerbaar met een opleiding tot ref in nationale. Maar ik heb er geen spijt van, de keuze van mij toen was de juiste beslissing.”

Na je middelbaar heb je een jaar verpleegkunde gevolgd, maar je zocht je weg in de privésector?

“Na iets meer dan een jaar besefte ik dat verpleegkunde toch niets voor mij zou zijn. Al heb ik altijd dat ‘zorgende voor anderen’ in mij gehad, ook nu nog. Ik ben dan gestart als vertegenwoordiger, heb vervolgens vier jaar bij Accent van Philip Cracco gewerkt en daar heb ik heel veel geleerd. Bij hem heb ik de basis gelegd van mijn zaken doen.”

“Ik heb nachten wakker gelegen toen corona uitbrak”

“Nadien heb ik nog vier jaar bij het West-Vlaams Tegelhuis gewerkt vooraleer in 2017 vennoot te worden van Quickletter. Quickletter zorgt voor belettering van voertuigen, van ontwerp tot uitvoering. Ook gebouwen voorzien we van logo’s en slogans. Na verloop van tijd heb ik me voor de helft van de aandelen ingekocht. Ik heb daar hard voor moeten werken; ik heb niets cadeau gekregen. Maar ik ben ongelooflijk blij dat het mij is gelukt.”

Heeft corona een invloed gehad op de zaken?

“In de eerste twee weken wel. Ik heb daar nachten van wakker gelegen, echt waar. Maar na enkele weken was de paniek bij de klanten voorbij en uiteindelijk mochten we in 2020 zelfs een groei van 15 procent noteren.”

Ben je een gelukkig man?

“Immens gelukkig! Vooral omdat de coronamaatregelen verminderen en we meer vrijheid krijgen. Corona was een helse straf voor mij, want ik ben een ongelooflijk sociaal mens. Ik moet een hand of een zoen kunnen geven, afspreken op café, mensen ontmoeten. In de lockdown hebben we het wel naar onze zin gehad met het gezin, maar we zijn er allebei graag bij.”

Roeselare zal altijd je stad blijven?

“Dat is zeker. Heel ons sociale leven is hier en de stad heeft alle voorzieningen die nodig zijn, zowel op het vlak van dienstverlening aan de burger als horeca en shoppingmogelijkheden. Waarom zou je elders gaan?”

“Roeselare is een goede stad om te leven én te ondernemen. Daarom ook dat onze nieuwe bedrijfssite ook in Roeselare zal zijn. Ons nieuw bedrijfsgebouw komt in het Krommebeekpark in Beveren en zelf zullen we in Rumbeke gaan wonen. En uitgaan in Roeselare, inderdaad.” (lacht)