Familie van Geert Leroy (58) getuigt in reportage over jongdementie: “Ziekte is nog te weinig bekend”

Geert Leroy met zoon Tim en echtgenote Kathleen die de ziekte bespreekbaar willen maken.© GF
Geert Leroy met zoon Tim en echtgenote Kathleen die de ziekte bespreekbaar willen maken.© GF
Andres Hollebeke
Andres Hollebeke Medewerker KW

Geert Leroy (58) stond in Poperinge bekend als sportieve man en ploegafgevaardigde van voetbalclub KFC Poperinge. Maar vijf jaar geleden kreeg hij de diagnose jongdementie. Vandaag verblijft hij permanent in woonzorgcentrum Onze-Lieve-Vrouw Gasthuis. Om het onderwerp bespreekbaar te maken, werkten zijn vrouw Kathleen Dejonghe en zoon Tim Leroy mee aan een reportage van studente Anouck Ramaut uit Zillebeke.

“Geert was vroeger een sportieve gast, die afgevaardigde was van de ploeg van KFC Poperinge waar onze zoon Tim speelde, en hij liep zelfs marathons. Hij werkte als productiecontroleur in een maatwerkbedrijf”, vertelt Kathleen Dejonge uit de Diepemeers in Poperinge. “Maar een jaar of vijf geleden stelde men op zijn werk vast dat hij steken liet vallen. Hij controleerde sommige stukken twee keer en hij was er precies met zijn hoofd niet meer helemaal bij. Thuis nam hij geen enkel initiatief meer, hij liet alles over aan mij. De dokter dacht dat het een depressie was, maar de medicatie hiertegen hielp niet. Later dacht men dat het een burn-out was, maar dat was het ook niet. Een ruggenmergprik bij de neuroloog wees uit dat jongdementie betrof.”

“Wij wisten niet wat dat inhield, alleen dat het niet meer zou beteren. Maar we hadden niet verwacht dat zijn toestand zo vlug zou verergeren. Er bestaat geen specifieke medicatie. In het begin hielpen bepaalde pillen wel een beetje, maar zijn situatie ging pijlsnel achteruit. Geert begon te panikeren van als ik niet thuis was. De overschakeling van het uur in oktober twee jaar geleden, daar kon hij helemaal niet mee om”, zegt Kathleen.

Niet meer praten

“Het eerste dat weg viel, was de communicatie. Hij kon niet meer babbelen en op de duur ook niet meer zelfstandig eten of stappen. Geert kon dus niet meer alleen zijn. Hij kon terecht in de afdeling Kortverblijf van het OLV Gasthuis in Poperinge. Maar door corona was dat later niet meer mogelijk. Omdat we thuis de zorg niet meer aankonden, mocht hij verhuizen naar het woon-zorgcentrum, waar hij nu vaste bewoner is. Normaal gezien is hij daar uiteraard te jong voor, maar hij kan nergens anders terecht. Tijdens de covidpieken op die afdeling mocht niemand hem bezoeken. Nu mag ik er wel steeds bij op de kamer, onze zoon Tim (25) en onze dochter Ellen (30) moeten om de veertien dagen wisselen als vaste bezoekers”, vertelt Kathleen nog.

“Patiënten vergeten zaken en met de tijd vallen alle emoties, fijne motoriek en spraak weg” – Anouck Ramaut

Met een reportage over Geert wil studente Anouck Ramaut (22) uit Zillebeke de problematiek rond jongdementie bespreekbaar maken. “Mijn vriend is een neef van Kathleen”, zegt Anouck. “Zo kwam ik tijdens familiefeestjes in contact met Geert en zijn aandoening. Eerst besefte ik niet dat het zo ernstig was. Niet veel mensen weten wat jongdementie precies inhoudt en wat het betekent voor de mensen rond de patiënt. Daarom besloot ik deze reportage te maken als eindwerk voor school. In de reportage volg ik Kathleen en zoon Tim. Tim speelde tot zijn 17 jaar bij KFC Poperinge, waar zijn vader Geert afgevaardigde was van zijn ploeg.”

Niet erkend als handicap

“Wat ik met de reportage vooral wil bereiken is jongdementie bekendheid geven, opdat meer mensen weten wat de ziekte inhoudt. En dat het niet, zoals velen denken, een vorm van dementie is op jongere leeftijd. Het is veel meer dan dat”, legt Anouck uit. “Niet enkel vergeet je zaken, maar ook vallen met de tijd alle emoties, fijne motoriek en spraak weg. De ziekte is niet erkend als handicap, terwijl ze dat zeker wel is”, benadrukt de studente. “De reportage dient als eindwerk ‘Reportage’ in mijn tweede jaar op het Narafi, maar ik hoop het interessant genoeg te maken om te kunnen verspreiden.”

Waar de reportage op termijn te zien zal zijn, is nog niet zeker, al kreeg Anouck al heel wat vragen om de reportage te delen. “Meer duidelijkheid komt er pas rond het einde van het schooljaar”, zegt Anouck nog. Ze maakte de reportage samen met haar medestudenten Gilles Van Damme uit Eeklo (camera) en Jamie Baeyens uit Brussel (geluid). De opdracht voor school is acht minuten, maar de hele reportage zal langer duren.