“Elk rouwkamp blijft aan de ribben plakken”: VZW Saying Goodbye – Papillon zoekt financiële steun en therapeuten

Deze zomer trekt een dertigtal kinderen en jongeren op rouwkamp dankzij de vzw Saying Goodbye – Papillon, waar ze groepstherapie combineren met typische kampactiviteiten en -spelletjes. Een nobele organisatie, maar geen sinecure om op poten te zetten. De organisatie zoekt daarom financiële steun én therapeuten.

Zorgeloos wordt hun jonge leven nooit echt meer, maar voor veel kinderen en jongeren kan een rouwkamp een waardevolle tijdsbesteding zijn. Dat weten ze bij vzw Saying Goodbye – Papillon als geen ander. De organisatie werd in oktober 2016 opgericht door Frederique Vanassche uit Kortrijk. Er was al een gelijkaardig initiatief in Antwerpen, maar in West-Vlaanderen gaapte een leegte. Frederique, die werkt bij de dienst slachtofferhulp van de lokale politie, kwam beroepshalve in contact met Stefanie Desmet die haar vader verloor op haar veertiende. Het klikte tussen de dames en Stefanie zette mee haar schouders onder het initiatief.

“We zijn heel blij dat het merendeel van de kinderen jaar na jaar terugkeert”

Een tijd later stapte ook Simon Bulcaen (28) uit Menen in dat verhaal. “Ik leerde Frederique kennen toen ze als kampouder mee was met de KSA Menen, waar ik hoofdleider was. Ze vroeg me of ik het jeugdbewegingsgedeelte mee op mij wou nemen. Tijdens een rouwkamp is er ‘s morgens groepstherapie voorzien, in de namiddag worden er activiteiten georganiseerd zoals in een klassieke jeugdbeweging”, verduidelijkt Simon.

“Dat is intens, ja. ’s Morgens wordt er in kleine groepjes van 4 of 5 gewerkt, waarna iedereen samenkomt. Je voelt dat de kinderen na zo’n sessie wel nood hebben aan een speelse uitlaatklep. Zoals bij andere kampen voorzien we ook een avondritueel, waarbij dat groepsgevoel versterkt wordt en sluiten we het kamp ook af met een kampvuur. Wat opvalt is dat er zo goed als geen pestgedrag is onder de kinderen. Op het kamp worden geen emoties uit de weg gegaan, en iederéén heeft er een rugzakje.”

Uitdagingen

Simon is beroepshalve technisch adviseur voor Scholengroep 26 en CVO Scala, waarbij hij de bouw en verbouwingen van scholen mee opvolgt. Zijn organisatorisch talent bleek dus een welgekomen aanvulling bij de vzw. “Want het is allerminst simpel. Allereerst is er het financiële aspect. Alles wordt duurder, terwijl we het zo betaalbaar en dus laagdrempelig mogelijk willen houden. Voor een week vragen we 200 euro, verblijf en therapie inbegrepen. Daar komt veel bij kijken. Bij een klassiek jeugdbewegingskamp kijken kinderen ernaar uit om in een tent te slapen, terwijl een goed bed en binnenruimte veiliger aanvoelen. Bovendien hebben we ook therapielokalen nodig.”

“Alles wordt duurder, terwijl we het zo betaalbaar en dus laagdrempelig mogelijk willen houden”

“Daarnaast is het niet eenvoudig om in de vakantieperiode therapeuten te vinden die zich willen engageren. Alles valt of staat met die mensen, want als we in kleine groepjes willen werken, hebben we veel psychologische begeleiders nodig. Ten slotte blijft het een uitdaging om de juiste doelgroep te bereiken. We krijgen steeds meer naamsbekendheid, maar gericht gezinnen vinden blijft moeilijk. Als iemand interesse heeft, gaan we altijd eerst langs voor een intakegesprek, wat haast altijd resulteert in een deelname aan het kamp. De kinderen komen van overal. We vertrekken met de bus vanuit Kortrijk en pikken kinderen op in Gent en Antwerpen, om dan naar de kampplaats in het Limburgse Opoeteren te rijden.”

Herbronning

Initieel bleef het niet bij rouwkampen, maar werden er ook weekends en een lotgenotenlijn georganiseerd. De trein was goed vertrokken, maar de coronaperiode ging ongemeen hard op de rem staan. Financiële middelen verzamelen is moeilijker geworden en de wachtlijsten in de mentale gezondheidszorg lopen zo op dat veel therapeuten niet langer de tijd of ruimte hebben voor dit soort vrijwilligerswerk. “Het noopte ons tot herbronning”, aldus Simon. “We besloten om ons vooral te focussen op de zomerkampen en door het gedaalde aantal therapeuten gaan we nu op kamp met een dertigtal kinderen. Voor corona waren er dat een zestigtal. Het gaat om kinderen van 10 tot 18 jaar. In de meeste gevallen hebben ze één of twee ouders verloren. Soms gaat het ook over kinderen en jongeren die een broer of zus verloren.”

“We hopen dat we nu vertrokken zijn om de vzw weer uit te bouwen, want de nood is groot”

De herbronning leidde ook tot een nieuwe naam. “Ook al omdat Frederique een stap terugzette. De werking ligt nu in handen van haar dochter Aurélie De Bue, die werkt als pyschiatrisch verpleegkundige, en mezelf. Sinds december werken we onder de vlag Papillon. We gebruiken voorlopig ook nog altijd onze vorige naam, kwestie van die connectie niet kwijt te spelen, maar het is de bedoeling dat we straks onder de vlag vzw Papillon varen. Zowel Frederique als Stefanie zijn wel nog actief als bestuurslid en dragen uiteraard het project nog altijd een heel warm hart toe.”

Grote nood

Naast de dertig kinderen die van 12 tot 19 augustus op kamp gaan, zijn er nog een tiental leiders, zes therapeuten en vijf kookouders voorzien. Een voor een mensen die wéten waarom ze het doen. “Iedereen die er ooit aan meegewerkt heeft, zegt het vol overtuiging: je moet het echt meemaken om te weten wat het is. De verhalen die je er soms hoort… Dat is echt slikken. Elk rouwkamp blijft aan de ribben plakken. We zijn heel blij dat het merendeel van de kinderen jaar na jaar terugkeert. Ondertussen zijn er ook al kinderen die ouder zijn dan 18 jaar en aangeboden hebben om mee te gaan. We hopen dat we nu vertrokken zijn om de vzw weer helemaal uit te bouwen, want de nood is groot merken we.”