Een schepen die oor heeft naar onze wensen

Nick Vandierendonck is een 21-jarige student journalistiek aan de Arteveldehogeschool. Hij maakt deel uit van het team KW Kaapt Gent.

Mijn eerste jaar in Gent bleek een bittere pil. Ik verwachtte een overlading aan mede-West-Vlamingen waarmee ik dag in, dag uit in mijn fantastisch moederdialect kon converseren. Goed verkeerd gedacht dus. Ik werd gedropt tussen mensen uit verschillende windstreken, behalve de mijne.

Gentenaars met hun ‘ge’ of Antwerpenaren met hun ‘wellek’, ja het waren zware maanden. Dus zocht ik mijn West-Vlaamse vrienden maar cross-klassikaal. Twee Bruggelingen halveerden mijn angstpsychoses en we ontfermden ons over een Kalmthoutse jongedame om de West-Vlaamse doctrine toch ook wat uit te breiden.

Ik merkte dat mien skone toale lepeltjesgewijs vervlaamste

Toch merkte ik dat mien skone toale lepeltjesgewijs vervlaamste. Anders verstonden ze me niet en met een toekomst in de journalistiek is wat Algemeen Nederlands op zijn plaats. Zoals u ziet, ik zeg ‘wat Algemeen Nederlands’. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om me te laten ompraten met die al die weglatings-n’en of g/h-onderscheidingen. En geloof me, ik heb veel haar. Of ja, de kapper zegt dat toch altijd.

Nu terug naar die taalkwestie dus. Naast de leerrijke omgeving, biedt Gent natuurlijk nog extra genietbare West-Vlaamse omgevingen om in te vertoeven. Van mijn middelbare school was ik niet de enige die de weg naar de grootste stad van West-Vlaanderen had gevonden. Uitvalsbasissen zoals de Salto of De Vagant werden ons sterk aangeraden. We durfden ook al eens testen of andere cafés openstonden voor een paar leutigoards. En jawel hoor, ze ontvingen ons met open armen.

Ik besloot me dan aan te sluiten bij een richting waar het gonst van de West-Vlamingen

Op taalvlak was de barrière echter net iets te groot. Ik besloot me dan aan te sluiten bij een richting waar het gonst van de West-Vlamingen. Vooraf had ik m’n twijfels, want ik wilde niet voor een tweede keer teleurgesteld worden door een valse belofte. De verandering lag zeker niet aan het aantal herexamens die ik had. Zéker niet! Maar goed, die tweede belofte loste alle verwachtingen in.

Journalistiek is een plek waar geen enkele West-Vlaming zich op zijn ongemak kan voelen. Van de kust, van het Brugsche, van de skaren en skolen in het zuiden, van de grens aan het Waregemse. We komen echt van overal. Echt zalig eigenlijk. Dagelijks palaveren we over de simpele dingen des levens, hetgeen waar zo goed in zijn. Gent voelt al meer aan als een tweede thuis. Zo gaat het enkel maar de betere kant op. Ik kon niet wachten op mijn derde jaar.

Ik heb me eindelijk goed heb kunnen settelen in het Gentse. Natuurlijk stopt het hier niet

Ik ging namelijk nog een stap verder. De voeling met de mede-West-Vlaming was er dus al overdag. Dat moest aangevuld worden met ochtenden en avonden in hetzelfde soort vertoevingen. Ik verhuisde in september van kot en bevind me nu naast en boven een provinciegenoot. Gewoon genieten.

Na twee en een half jaar kun je dus zeggen dat ik me eindelijk goed heb kunnen settelen in het Gentse. Natuurlijk stopt het hier niet. Daarom wil ik graag next level gaan. Tonen dat deze stad ook wel van ons is. We kunnen meer dan kapen, we kunnen inpalmen. Dus de volgende stap is Gent officieel gaan ver-West-Vlaamsen: een schepen die oor heeft naar onze wensen.