“Ik vind dat mijn man Nico een bloemetje verdient”, schrijft Wendy Cogge aan KW. “We zijn al twaalf jaar samen waarvan zeven jaar getrouwd. Het is een schat van een vent. Jammer genoeg speelt mijn gezondheid me de laatste jaren parten.”
“Door rugproblemen en een spierziekte ben ik vaak thuis van het werk”, licht Wendy toe. “Hierdoor moeten we ook vaak passen om leuke dingen te doen met de ‘moatjes’. Maar niks is hem te veel. Het doet me pijn om te zien dat we moeten afhaken en ik moedig hem aan om alleen te gaan. Hij zou er deugd van hebben maar dat wil hij niet. Een schat van een man, die het echt wel verdient om eens in de bloemetjes gezet te worden.”
“Onze gelofte was in goede en kwade dagen”, meent Nico Maenhout (54) als we bij hem thuis in Oostkamp langs gaan met een bos ruikers. “Nico is een heel sociaal persoon en het was een hele aanpassing toen ik minder mobiel werd. Maar hij heeft daar nooit een probleem van gemaakt.”
“Onze gelofte was in goede en kwade dagen”
Nico werkt als administratief assistent bij het openbaar ministerie in Brugge. Wendy is progressief halftijds actief als zogenaamde gastvrouw in het buurtcentrum Den Heerd in Sint-Pieters Brugge. Samen hebben ze geen kinderen maar ze zijn wel plusouders van een zoon en dochter, beiden twintigers.
Waar ze er vroeger graag bij waren en zonder moeite een weekendje de dorpsfeesten konden bijwonen, moeten ze nu doseren. Anders is de pijn voor Wendy niet te harden.
“Tijdens drukke weekends kiezen we nu bewust voor hetgeen we het liefst zouden doen”, vertelt Nico. “Hierdoor moeten we bepaalde uitstapjes of bijeenkomsten met vrienden schrappen maar ik maak daar geen probleem van. Ik doe dat zelfs met plezier. We genieten des te meer van elkaars gezelschap. Ik wil ook niet alleen op stap gaan, ik zou Wendy nooit aan haar lot overlaten. We zoeken veelal de rust op. Een snoepreisje naar de Limburg bijvoorbeeld waar we op eigen tempo kunnen genieten.” (mlt)
In de bloemen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier