Een bloemetje voor Nele die een groot hart heeft voor haar leerlingen, hun ouders en haar team

Nele kan heel goed luisteren naar haar team, de leerlingen en hun ouders. (foto mlt)
Lieven Mathys
Lieven Mathys Community KW

“Graag wil ik directrice Nele Versavel in de bloemetjes zetten voor haar dagelijkse inzet in Heilig Hartschool in Oostende”, mailt Conny Delbaere, “om er altijd te staan voor de kinderen en voor haar luisterend oor. Het is meer dan een fulltime job.”

“Zo lief. Conny is de mama van een van onze oud-leerlingen”, vertelt Nele Versavel (51) als we bij haar thuis in Sint-Michiels Brugge langs gaan met een bloemetje. De alleenstaande mama van Jari (22) en Marielien (20) is al jarenlang actief in de Heilig Hartschool waar kinderen van 2,5 tot 14 jaar school lopen. In totaal gaat het om 133 kinderen met een beperking van type 2 (mentale handicap) of type 9 (autisme) die verdeeld over zestien klassen een individueel traject volgen.

“Het is een kleine school maar de impact van de zorg is groot”

“De klassen zijn niet volgens leeftijd maar volgens capaciteiten ingedeeld. Iedere kind heeft een andere aanpak nodig. Het is dus een kleine school maar de impact van de zorg is groot. Ik ken alle noden van de kinderen maar ik kan ze niet allemaal beantwoorden. Daarvoor hebben we te weinig budget. Dat is frustrerend als directeur. Maar gelukkig hebben we een sterk team. Leerkrachten, kinderverzorgers, logopedisten, kinesisten… Iedereen steekt overal een tandje bij. We hebben allemaal een groot hart voor die kinderen.”

De Heilig Hartschool beperkt zich niet enkel tot het onderwijs an sich en de specifieke zorg, ook de ouders worden geholpen waar nodig. “Hiervoor hebben we een sociaal verpleegkundige in dienst die de gezinnen kan helpen bij de vele administratie. Denk maar aan verhoogde kinderbijslag. Het is zoals je merkt een veelzijdige job.”

En veeleisend. Maar als het emmertje bij Nele zelf eens vol loopt, dan gaat ze als ontspanning een koffie drinken op een terrasje in Brugge. “Ik heb een kleine koffieverslaving. Ik ben dan als een toerist in mijn eigen stad”, lacht ze. Om er dan in Oostende weer in te vliegen als de batterijen opgeladen zijn. (mlt)