“Mijn vader Ignace is bezoeker van het palliatief dagcentrum Heidehuis,” schrijft Nico aan de redactie. “Hij zou graag bloemen schenken aan het team voor hun tomeloze inzet om hen elke keer opnieuw te verrassen met een mooie dag”.
Ignace meldt uitdrukkelijk dat iedereen de bloemen verdient, zowel de dokters als de onderhoudsmedewerkers, stagiairs, vrijwilligers, verplegers…
En zo gaan we op een middag langs in het zonnige Sint-Michiels waar het vredige Heidehuis middenin de bossen ‘een adempauze biedt aan iedereen die ongeneeslijk ziek is.’ Waar mensen met beperkte levensverwachtingen even zichzelf kunnen zijn. Als persoon, even weg van de ziekte die doorgaans hun leven beheerst. Heidehuis zorgt voor een zinvolle dagbesteding op maat van de bezoeker. Hier spreekt men niet van patiënten.
Zonder de vele vrijwilligers zouden we ons werk niet kunnen doen
Ik heb een afspraak met het kernteam van verpleegkundigen, de psycholoog en de logopediste aan wie ik de bos ruikers overhandig maar meteen kaatst het vijftal de bal terug: “Wij zijn heel dankbaar. We zien ons omringd door tal van onmisbare schakels. Neem nu onze schoonmaakster Rita. Zonder haar zou het hier niet lukken. Zeker in tijden van corona heeft zij extra hard gewerkt.”
Nog zo’n belangrijke schakel binnen de vzw zijn de vele vrijwilligers. En dat gaat van mantelzorg over vervoer tot begeleiding bij de animatie of uitstappen in het aanbod. “Zelfs onze kok die voor dagverse gerechten zorgt, is een vrijwilliger, net als onze tuinier.”
Er hangt geen sombere sfeer in Heidehuis. Deze vorm van zorgverlening is heel authentiek. “We doen alles wat er nog kan, als er niets meer gedaan kan worden. Het is heel dankbaar. We luisteren goed naar de wensen van de bezoekers en stemmen ons aanbod daarop af. Dit bloempje toont dat onze zorg een meerwaarde biedt.” (mlt)
In de bloemen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier