Op haar cv staat 40 jaar huisarts, gewezen gemeenteraadslid, voorzitter van het Rode Kruis Knokke-Heist en sinds 10 dagen is ze met pensioen. Hoog tijd om dokter Linda Sabbe (65) aan het infuus te koppelen voor een lange zelfdiagnose.
“Moest ik geen vier kleinkinderen hebben en mijn echtgenoot Wim Kortweek dan zou ik er niet aan denken om te stoppen. Want ik deed mijn werk heel graag. Ik kan me geen mooier beroep dan huisarts indenken. Maar in het leven moet je prioriteiten stellen”, weet Linda Sabbe, die 40 jaar geleden aan de Gentse universiteit als huisarts afstudeerde.
“Dokter worden was nochtans geen meisjesdroom. Ik was de jongste van twee. Mijn broer studeerde economie. Pas in mijn laatste jaar middelbaar kwam het idee om geneeskunde te studeren. Vraag me niet waarom, want ik heb daarop geen klaar antwoord. Het was nog de oertijd dat professoren liefst geen vrouwen als assistent hadden omdat ze zwanger konden worden waardoor ze een tijdje out zouden zijn. Tenzij je tekende dat je niet ging trouwen. (lacht) Toen dachten ze nog dat je enkel kinderen kon krijgen als je getrouwd was. De snijdende beroepen en de kindergeneeskunde vielen daardoor weg waardoor huisarts voor mij een evidente keuze werd”, legt ze uit.
“In mijn huisartsenpraktijk liep er in de beginjaren éénmaal een man weg toen hij ontdekte dat ik een vrouwelijke dokter ben. Weet je, ik had bewust enkel de eerste letter van mijn voornaam op mijn bordje vermeld”, grijnst Linda Sabbe.
Mondiger
“In 40 jaar is er veel veranderd. Vroeger was een huisarts dag en nacht van dienst. Patiënten konden ons altijd bereiken. Voor mij was het als jonge moeder met twee kinderen en een echtgenoot-kinesist niet altijd makkelijk. Nu zijn er wachtdiensten en stopt de praktijk om 19 uur. Dat betekent dat een huiselijk leven naast een praktijk perfect mogelijk is. Vroeger kwamen de patiënten naar onze spreekkamer en wisten ze nergens van. Nu hebben ze internet doorbladerd vooraleer wij ze te zien krijgen. Mensen worden mondiger en gaan rechtstreeks naar het ziekenhuis. Een huisarts heeft niet langer, zoals vroeger, de hoofdschakelaar in handen. We worden meer en meer een vertrouwenspersoon van de patiënt. De schakel tussen de verschillende disciplines in het ziekenhuis. Geneeskunde wordt een specialisatie. Toch is er voor de nieuwe generatie huisartsen een belangrijke allround rol te spelen.”
“Je staat vlakbij alles: van geboorte tot overlijden. Bij het eerste hoort een brede glimlach. Bij het laatste een traan. (duidelijk geëmotioneerd). Aan elke patiënt die sterft, ongeacht de leeftijd, blijf je denken. Emotie die je moeilijk kan afschudden en voor een stuk mee naar huis neemt. Hoe beter je de patiënt kent, hoe meer je je betrokken voelt. Samen met de patiënten heb ik heel wat gelachen, maar wat bijblijft zijn je eigen fouten. Dingen die je verkeerd hebt beoordeeld, diagnoses waardoor patiënten tijd verloren… Of ik het jammer vind dat mijn kinderen mij niet opvolgen? Pieter, de oudste, is advocaat en Koen is oncoloog”, klinkt het trots.
Venijnige politiek
“Schepen Ingrid Reubens vroeg mij in 2006 om me kandidaat te stellen bij de Gemeentebelangen en ik veroverde een zitje als gemeenteraadslid. Een aangename ervaring en leuk om de wereld van een andere kant te leren kennen. Mijn eindconclusie is simpel. Politiek is een stuk venijniger dan een artsenberoep. Als ze je niet meer kunnen gebruiken laten ze je vallen als een steen.”
Er liep één keer een patiënt weg toen hij zag dat ik een vrouw ben
“Toen collega Luc Huyghe, wegens te druk in het ziekenhuis, afhaakte als voorzitter van het Rode Kruis Knokke-Heist nam ik de fakkel over. Terwijl ik me zelf vooral om het financiële bekommer, word ik er omringd door een gepassioneerd team zoals Dominiek Beernaert, Peter Warlop, Isabelle Baudens, Sabrina Dhondt… Eerlijk, wij hebben de beste Rode Kruis-afdeling van Vlaanderen.”
Corona
“Corona hakte er zwaar in. Als arts hebben we onze handen meer dan vol. Ik weet niet of we het moeilijkste achter de rug hebben. Als iedereen gevaccineerd is misschien… Maar corona is een vies beestje. We weten niet in hoeverre onze vaccinaties ons beschermen tegen nieuwe varianten… “
“Het goeie van corona is dat we meer nadenken over de vluchtigheid van het leven. Maar ondertussen zijn de restaurants en cafés opnieuw open en volgeboekt. Ik vrees dat de mensen snel in hun normale leven zullen hervallen. In deze coronatijden afscheid nemen als huisarts was niet het makkelijkste. Van mijn patiënten kreeg ik veel bloemen, veel kaarten, veel dankbaarheid… dat deed deugd.”
Tijd tekort
“Wat ik nu ga doen?”, glimlacht ze. “Wel, ik heb tijd tekort. Ik moet voor mijn moeder van 93 zorgen die enkele straten verder woont. En als goeie grootmoeder mag ik soms op de kleinkinderen letten”, zegt ze trots.
“Mijn echtgenoot Wim is een verwoed zeiler. We hebben in Nederland een kajuitboot van 9,5meter liggen. Puur voor de ontspanning varen we de binnenwateren af. Verder speelt Wim contrabas bij de harmonie Sint-Cecilia. Ik volg hem naar de repetities waar ik me nuttig maak als barvrouw. Verder wil ik genieten van een boek, een film, een koffietje, een praline, een glaasje wijn… en al het goeie dat het leven te bieden heeft.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
