Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
Dat heeft deze lockdown ook weer opgeleverd. Ik ga een roman schrijven. Nu heb ik al wat afgeschreven in mijn leven, een hoop boeken zelfs, allemaal non-fictie evenwel. Maar al langer vroeg ik mij af of ik ook dát, zo op mijn zestigste, niet een keer te moeten proberen. Een echte roman!
De lockdown heeft mij op weg gezet. Ann raadde mij een boek aan. ‘De Zeven Zussen’ van Lucinda Riley. Over zeven geadopteerde zussen op zoek naar hun roots over de hele wereld verspreid, zoiets. Perfect voor coronatijden, aldus mijn nochtans zeer literaire wederhelft: ontspannend en romantisch. En: “Een absolute bestseller, wereldwijd al meer van verkocht dan van Harry Potter, kan je je dat voorstellen…?”
Ik ben gezwicht, voor deel 4, geloof ik, CeCe die naar Australië trekt. Onze dochter Julia woont er, ik kon maar bijleren over dat land. Maar ik leerde vooral dat het echt niet moeilijk kan zijn, een roman schrijven.
Pagina 80.
Hij legde zijn handen op mijn schouders en duwde me zachtjes terug. “Ja, dat heb je wel”, zei hij en kuste me vervolgens op mijn mond. Het was een fijne kus, krachtig en toch zacht. De kus van een hongerige weerwolf die bedwelmd is door valium. Mijn rationale brein, dat normaliter bij zo’n handeling alle alarmbellen in werking stelt, reageerde niet, dus die kus ging best wel lang door. Met veel moeite maakte Ace zich los van mijn mond. “Kom mee,” zei hij, en nam me aan de hand mee terug het strand op…
Zo kan ik het dus ook. Kijk maar, ik schrijf meteen het vervolg…
Daar tilde hij mij met een dromerige blik, nog steeds bedwelmd door valium, op met zijn sterke armen, duidelijk versterkt door anabolen. Waarop hij mij zacht neer vleide in het zand en vederlicht mijn ravenzwarte haren streelde. Mijn rationele brein onder die haren smolt helemaal weg en plots gingen ergens onderin een hoop bellen rinkelen. Zonder enige moeite maakte Ace zijn jeansrits los en nam mijn hand en…
Enzoverder…. Je begrijpt: vandaag ben ik nog een eenvoudige West-Vlaamse burger maar na deze crisis word ik een wereldwijd vermaard bestsellerauteur. Want zo kan ik het ook, romans schrijven die nog meer verkopen dan Harry Potter en waarmee je dus gewoon stinkend rijk wordt en waardoor je dus een beachhouse kan kopen in Fremantle naast Julia alwaar de kleinkinderen mij in mijn hangmat duwen en mijn vrouw mij koelte toezwaait met palmbladen en druiven in mijn mond stopt. Zo’n romans dus. (deze week is het thema van de Krant van West-Vlaanderen Dreamers)
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier