Opvallend nieuws: de familie X is een baby rijker. Met slechts vier letters van het alfabet hebben Marino Vaneenoo en Gwenny Blanckaert hun elf kinderen elk een unieke naam gegeven. De meeste mensen nemen vrede met een gezin met twee of drie kinderen, maar het Stadense koppel ziet het net iets groter. “Een twaalfde kindje zou onze droom compleet maken. En er zijn nog een drietal combinaties met dezelfde letters mogelijk”, glimlachen ze.
Dinsdag 25 april om 18.27 uur slaakte de kleine Alxe haar eerste kreetjes op het verloskwartier van het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper. En hoewel mama Gwenny Blanckaert (31) en papa Marino Vaneenoo (39) al tien keer eerder ouders zijn geworden, blijft het ook voor hen een wonderlijke gebeurtenis. “Het was een stuitbevalling”, zegt Gwenny. “Alxes voetjes en beentjes kwamen eerst, dan pas haar hoofdje. Maar alles is vlot verlopen. We zijn in de wolken dat we opnieuw een baby’tje in huis hebben.”
Dromen van twaalf
Het maatschappelijke ideaalbeeld ligt op maximaal twee of drie kinderen, maar Gwenny en Marino zien het een tikkeltje uitgebreider: het gezin waar Alxe in zal opgroeien telt liefst tien broertjes en zusjes: Alex (13), Axel (12), Xela (11), Lexa (10), Xael (9), Xeal (8), Exla (5), Leax (4), Xale (2) en Elax, die op 10 mei zijn eerste verjaardag mag vieren. Stuk voor stuk namen met dezelfde letters. “Een erg bewuste keuze”, zegt Marino, die bij de nachtploeg van Ardo in Kortemark aan de slag is. “Onze oudste zoon hebben we naar mijn stiefpapa Alex vernoemd en daarna zijn we aan het puzzelen geslagen. Door telkens met die zelfde vier letters te werken, zetten we ook de verbondenheid van ons gezin in de verf.” Zowel Marino als huismama Gwenny groeiden op in een kroostrijk gezin. “Gwenny was met drie thuis, ik zelfs met zes. We zijn het dus al ons hele leven gewoon dat er veel leven in de brouwerij is.” Helemaal compleet is hun familiegeluk nog niet, zegt Gwenny. “We willen uiteindelijk twaalf kinderen. We zijn er bijna. Daar willen we de komende jaren werk van maken, al hadden we er eigenlijk al moeten zijn… Ik heb jammer genoeg twee miskramen achter de rug. Maar we zijn tegelijk dankbaar dat we gezegend zijn met zo’n grote ménage .”
Twee minibusjes
Al krijgt de uit de kluiten gewassen bende soms ook kwetsende opmerkingen te verteren. “Dan krijg je te horen dat we van het OCMW leven of dat we het voor het kindergeld doen. Terwijl we keihard werken en we er een punt van maken dat onze gasten niks te kort komen. Zo’n zaken te horen krijgen, doet wel even pijn, maar daar trekken we ons niets van aan. Al onze kinderen gaan dagelijks in bad, dragen nette kleren en hebben meer dan voldoende speelgoed. Alleen tijdens de eerste lockdown was het niet altijd even evident. Onze kinderen moesten toen ook afstandsonderwijs volgen, maar we hebben slechts drie computers in huis. Toen was het puzzelen.”
Marino knikt. “We hebben ook het geluk dat we op een terrein van bijna 3.000 vierkante meter wonen. Achteraan ons huis is een bosje waar onze kinderen kampen in kunnen maken, onze grote voortuin willen we langzaam maar zeker omtoveren tot een eigen speelpleintje. Dat doe ik allemaal zelf, net als onze woning verbouwen. Elke cent die we verdienen, gaat naar ons gezin.” Met elf kinderen sta je af en toe wel voor een praktische uitdaging. Zo is je hele gezin in één wagen vervoeren, onmogelijk. “Dat klopt”, lacht Gwenny. “Wij hebben twee minibusjes en wanneer we er met z’n allen op uit trekken, kruip ik met de meisjes achter het stuur en Marino met de jongens. Een vrouwen- en mannenbus. Zalig, toch?”
Zondag: frietjes of pita
Die ondertussen elf groeiende mondjes voeden, het lijkt ons elke dag opnieuw een job op zich. “Dat is het ook”, gaat Marino verder. “’s Ochtends worden er makkelijk drie grote broden soldaat gemaakt en wanneer we thuis zelf frietjes snijden, komen we niet toe met vijf kilo aardappelen. Elke week kopen we ook voor 100 euro water, melk en frisdrank, al beperken we ons daar tot de huismerken. Zo houden we ons budget ietwat onder controle. Maar elke zondag trakteren we iedereen op frietjes, pizza, pita of een afhaalgerecht van de Chinees. Dan hoeft Gwenny eens niet te koken en is het altijd weer groot feest. Al mag ik nadien niet vergeten om de PMD-zakken buiten te zetten. Ik heb ooit eens één week geschrikkeld en toen moest ik er zestien langs de straat zetten. Dan pas zie je hoeveel die kerels eten en drinken.”
Ook de spreekwoordelijke Babylonische spraakverwarring doet regelmatig zijn intrede ten huize Vaneenoo. “Onze eigen schuld”, grijnzen de ouders. “Wiens tong zou eens niet in de knoop durven slaan wanneer alle namen op elkaar lijken? Daarom heeft elk kind zijn bijnaam. Alex noemen we Van Zwammetje, Axel is Mollemans, Xael is Blauwe Oogsjes en Xela noemen we ook Ons Geitje, omdat ze zo’n aanstekelijke lach heeft. Meestal spreken we ze eerst met hun echte naam aan, maar als ze niet meteen luisteren gebruiken we de roepnaam. En dan zijn ze meteen bij de pinken.”
Geboren op Moederdag
“Eigenlijk zijn we vooral content dat ze allemaal zo goed aan elkaar hangen. We vormen één grote bende en helpen elkaar elke dag. We starten elke morgen om 5.30 aan onze ochtendrush en de oudsten helpen ons bij de verzorging van de jongsten. Ook wanneer ze spelen zijn ze nooit alleen. Het is een genot om ze bezig te zien. En als wij er later niet meer zijn, hebben ze elkaar nog. Dat schenkt ons veel gemoedsrust.” Zondag wordt mama Gwenny stevig in de bloemetjes gezet. “Veel zal ik nog niet verklappen”, zegt Marino. “Maar mijn vrouw verdient alle lof. Zij is dé steunpilaar van ons mooie gezin. Samen met onze kinderen zal ik wel iets in elkaar boksen, maar vorig jaar kreeg ze op Moederdag het allermooiste cadeau ooit: net toen is onze Elax geboren. Beter kan je zoiets niet timen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier