KW.be maakt de komende maanden een reis rond de wereld langs 80 West-Vlamingen. Vandaag zijn we te gast bij Erwin Kindt en zijn gezin in het departement Corrèze in Frankrijk.
Met hun paard, hond en kat, reisden de Jabbeekse Sally Verburgh (40) en Ichtegemnaar Erwin Kindt (42) met hun kinderen Jill (17) en Ellen (14) naar het Franse departement Corrèze, meer bepaald naar het pittoreske Bassignac-le-Haut. Ze bouwden er een oude koeienschuur om tot twee vakantiehuisjes. Nu kan het gezin samen genieten van het groene landschap, hun zwembad en hun ezeltje.
Hoe zijn jullie met dit jonge gezin in Frankrijk terechtgekomen?
“Tijdens een etentje in januari 2008 kregen we het idee om het hectische leven in België achter ons te laten. We wilden maximaal 1000 kilometer van België wonen, zodat onze familie ons nog kon bezoeken. Ook keken we uit naar een bosrijke en rustige omgeving. Zonder overdreven temperaturen, want onze dieren zouden meereizen. Natuurlijk speelde ook de prijs een rol. Uiteindelijk kwamen we in de Corrèze terecht. Na een eerste bezoek waren we alle vier helemaal ‘weg’ van de streek. Met onze schuur uit 1848 was het een coup de coeur, liefde op het eerste gezicht. Anderhalf jaar later, op 31 juli 2009, was de verhuizing een feit. Inclusief, hond, kat en paard.”
Wat vonden jullie dochters daarvan?
“Onze oudste dochter Ellen vond het een heel avontuur en stond te popelen om te vertrekken. Jill was toen pas 8 en had het toch wat moeilijker om haar grootouders, vriendjes en vriendinnetjes achter te laten.”
Was de aankomst in Frankrijk even mooi als jullie dachten?
“Het eerste jaar werd er regelmatig eens een traantje gelaten. Meer dan een oude schuur en een koeienstal was er hier niet. We hebben het eerste jaar keihard gewerkt aan de verbouwingen. Daarom moesten we 8 maanden in een piepkleine caravan wonen, eerst zonder televisie en internet. Dat was niet vanzelfsprekend voor de kinderen. In plaats van een douche moesten ze zich wassen aan een teil, waar mama warm water uit de moor had ingedaan. De eerste douche met warm stromend water was een waar feest!”
“Onze eerste winter was de koudste in jaren. Soms gingen we rondjes rijden met de auto om het een beetje warm te krijgen. In de caravan was het bitter koud. Elke ochtend was ons eten bevroren. En de koffiemachine en het toilet.”
“Bovendien is de administratieve rompslomp niet te onderschatten. We zaten een jaar zonder ziekteverzekering. Toen zaten we met de handen in het haar. Waar zijn we mee bezig, dachten we.”
Konden jullie dochters gemakkelijk nieuwe vriendjes maken?
“Ellen en Jill kenden geen woord Frans. Ellen had geluk – in haar klas zat een Nederlandstalige jongen die ook een mondje Frans sprak. Hij kon haar dus helpen waar nodig.”
“In de school van Jill hadden ze nog nooit een anderstalig kindje gehad. Elke avond zei ze ons: ‘Ik heb vandaag niets begrepen, geen woord.’ Mijn man en ik zetten haar elke morgen met een klein hartje op de bus. Ze kreeg op school en thuis extra lessen. En vlak na Kerst sprak ze ineens Frans!”
Hoe kwamen jullie op het idee om gîtes te verhuren?
“Pas toen we onze schuur zagen, waren we van het idee overtuigd. De schuur was te groot voor ons vier. Dus waarom geen twee vakantiehuisjes maken? Onze gasten verblijven in een ruimte die volledig is ingericht, dus ze zijn niet verplicht om bij ons te eten. De gîtes betekenen een gezellige drukte in de zomer. En we leren nieuwe mensen kennen.”
Zou je nog terugkeren naar België?
“Zeg nooit nooit. Maar op dit moment niet, nee. We hebben hier ons leven opgebouwd en Ellen en Jill hebben hier hun vriendenkring. Ook onze paarden zouden we niet meer willen achterlaten. Dat was in België onmogelijk. Hier hebben we genoeg weides om drie paarden, een pony en een ezeltje een heel jaar te laten grazen.”
Wat mis je uit België?
“Dat zal wel een cliché antwoord zijn: uiteraard onze vrienden en familie en – zeker in het eerste jaar – ook je sociaal leven. Je moet dat namelijk helemaal opnieuw opbouwen. Niet simpel, maar je moet zelf de nodige stappen zetten. En dan natuurlijk ook simpele dingen zoals préparé, pickles chips, garnaalkroketten en hagelslag (lacht).”
Hebben jullie nog veel contact met het thuisfront?
“Met onze beide ouders en naaste familie Skypen we veel, met anderen houden we contact via Facebook. Ook Ellen en Jill hebben via Facebook nog heel wat contact met vroegere klasgenootjes. Jill ging in de kerstvakantie zelfs met een heleboel ex-klasgenootjes een dagje op stap, terwijl ze toch al bijna zes jaar weg is uit België.”
Mocht je helemaal opnieuw beginnen, zou je dezelfde keuze maken en opnieuw naar Frankrijk reizen?
“Ja hoor! Maar we zouden misschien onze ouders proberen mee te krijgen, want die hebben het met onze keuze ook niet gemakkelijk gehad. Het vertrek van kinderen en kleinkinderen viel hen toch heel zwaar. Maar intussen komen ze heel graag naar hier en steken ze altijd een helpende hand toe.”
Wat moeten de West-Vlamingen zeker eens bezoeken bij jullie in de buurt?
“We hebben heel wat pittoreske stadjes in de buurt, zoals Collonges la rouge en Salers. Ook de Tours de Merles zijn supermooi. Verder kan de sportieveling hier zeker zijn hart ophalen. Er is de afvaart van de Dordogne per kajak, maar je kunt hier ook fietsen, moutainbiken, wandelen en uiteraard paardrijden.”
“Rijden door het oude vulkaangebied naar de Puy Mary (1783 meter) biedt dan weer adembenemende zichten. Maar heel dichtbij ons domein ligt een prachtige waterval verscholen in de bossen. Niet toeristisch en dus enkel voor diegenen die hem weten te vinden. We nemen onze gasten er vaak mee naartoe om te genieten van dit stukje ongerepte natuur.”
Veel West-Vlamingen maken de overstap naar Frankrijk. Zoeken jullie elkaar op?
“Op een halfuurtje van ons woont een koppel uit de buurt waarvan wij afkomstig zijn, maar daar hadden we elkaar nooit ontmoet. In de supermarkt hoorde de dame ons toevallig in het dialect tegen elkaar bezig. Sindsdien spreken we af en toe af voor een kopje koffie. Maar we hoeden ons om in het kringetje Belgen te blijven. We ontmoeten liever de Franse bevolking.”
Verschillen Vlamingen van hun zuiderburen?
“De mensen zijn hier minder materialistisch. Het kan hen niet schelen met welke auto de buren rijden, of de tuin wel is aangelegd of wat voor job je hebt. En vaak zeggen onze vakantiegasten: ‘Geen idee wie onze buren zijn, we zwaaien eens van ver naar elkaar maar daar blijft het ook bij’. Dat is hier anders. De mensen zijn bereid om elkaar te helpen en met elkaar te praten.”
Verblijven West-Vlaamse toeristen liever bij een West-Vlaams koppel?
“Dat denk ik wel. Belgen en Nederlanders zijn graag op vakantie bij iemand die hun moedertaal spreekt. Wij kunnen hen bijstaan in het Frans als dat nodig is. Zo ging ik al met gasten mee naar de dokter en maakte ik restaurantreservaties. Soms bellen de gasten vanuit het restaurant of ik het menu wil vertalen.”
“Wij hebben voornamelijk Belgen en Nederlanders maar ook Fransen, Duitsers, Engelsen, Schotten en soms eens een verdwaalde Amerikaan. Ook het publiek varieert van gezinnen met kinderen naar koppels, gepensioneerden, groepen fietsers of wandelaars, ruiters die mogelijkheid hebben hun eigen paard mee te brengen.”
Er zijn nogal wat Vlamingen die kiezen voor het uitbaten van een B&B in het buitenland. Waarom die keuze, denk je?
“Het lijkt soms allemaal eenvoudig: ‘we starten een B&B of gite en verdienen zo ons geld’. Maar uiteraard is het niet zo simpel. Wij waren er ons goed van bewust dat we met een gezin van vier niet konden leven met enkel het inkomen van de gites. Daarom werkt Erwin nog voltijds buitenshuis. Een b&b is hooguit een aanvullend loon waar hard moet voor gewerkt worden.”
Wat maakt, tussen alle B&B’s in Frankrijk, die van jullie uniek?
“Door het concept van onze gites bieden we privacy, maar ook gemoedelijkheid. Mensen kunnen altijd bij ons terecht met hun vragen of om een praatje te maken of om samen een glaasje te drinken. Maar willen ze gewoon genieten van de streek en hun eigen gezin, dan kan dat ook. Naast het plezier van het zwembad, kunnen de mensen ook voor het eerst kennismaken met paardrijden. Vele gasten hebben hier op onze paarden Kashi, Prélune en Capone hun eerste paardrijles gehad. Voor de allerkleinsten staat onze shetlandpony Fleurtje paraat. Mensen ontvangen moet je met je hele hart doen en we hopen van ganser harte dat elke gast dit bij ons zo aanvoelt.”
(Sofie Pauwels – Foto’s Familie Kindt/Facebook)
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier