Dave Buyck helpt Sinterklaas al 25 jaar: “Maar het zijn de Pieten die zorgen voor animo”

Elk jaar in december helpt Tieltenaar Dave Buyck de Sint een handje om bij alle kinderen langs te kunnen gaan. Wat 25 jaar geleden begon vanuit de magie van het kinderfeest, is intussen een drukke hobby geworden. “De spanning op de gezichtjes van die kinderen is zo mooi.”

Dave Buyck heeft best wel een druk verenigingsleven, al heeft hij dat de voorbije jaren wat afgebouwd. Wel speelt hij nog toneel in Pittem, maar in het najaar is het vooral zijn rol als hulpsint die de meeste tijd opslorpt.

Hoe is het voor jou ooit gestart om een hulp van de Sint te worden?

“Ik vind die periode zelf zo spannend en mooi. Het begin van de winter, donkere avonden en dan de magie en het mysterie rond de Sint… Vroeger keek ik ook altijd naar de intredes van Sinterklaas en ik herinner me ook dat de Sint altijd bij ons thuis kwam toen we nog kinderen waren. Dat waren gezellige visites, met taart en koffie. Echt fijne zondagnamiddagen met de hele familie en dat is me toch wel bijgebleven.”

“Op een bepaald moment heeft mij nicht dan vier pietenpakken gemaakt en kocht ik een sintpak. Dat draag ik trouwens nog steeds, het is een supermooi professioneel pak. Intussen is dat alweer 25 jaar geleden. In het begin gingen we van deur tot deur, in de hoop dat er kinderen waren. Zo is dat begonnen, al wandelend door de straten om wat bekendheid te krijgen.”

Intussen verloopt dit wellicht al anders.

“We hebben inderdaad een bestand opgebouwd, veelal via mond-tot-mondreclame, of flyers. Vroeger konden we via de scholen nog adressen krijgen en stuurden we een persoonlijke brief, maar dat kan nu niet meer. Ondertussen ga ik langs bij kindjes van mama’s die zelf als kind nog op mijn schoot hebben gezeten. Dat is wel erg mooi.”

Waar geniet je het meeste van?

“Van de spanning op de gezichtjes van de kinderen. We merken dat de mensen daar ook echt naar uitkijken. Op familiefeesten zie je dan oma’s of overgrootoma’s die toch wat gepakt zijn en tranen in de ogen krijgen. Je ziet trotsheid in de ogen voor klein- en achterkleinkinderen. Dat grijpt me dan ook wel aan. Sommige mensen maken er echt een feestje van in familiekring en zijn helemaal klaar voor ons bezoek. Dan lopen de kinderen opgewekt het huis door als ze de Sint en zijn Pieten zien.”

Zijn jullie overal welkom?

“Soms gebeurt het, gelukkig erg weinig, dat we ergens binnenkomen en het gevoel krijgen dat we niet verwacht zijn. Dan staat de tv nog aan, doet mama snel een strijk, maken ze geen plaats voor de Sint. Maar we hebben eigenlijk vooral veel mooie momenten en herinneringen.”

Zijn er anekdotes te vertellen?

“Veel eigenlijk. Nu hebben we met 160 kinderen een hele strakke planning, maar in de beginjaren hadden we al eens een uurtje tijd over. Dan gingen we spontaan op café voor een cola of een koffie. Soms trakteerde de cafébaas ons zelfs. Dat leutige hebben we nu wat minder. Maar ooit moest ik eens heel dringend plassen. Auto aan de kant in een weide en de Pieten moesten me helpen om dat kleed omhoog te houden. Plots vloog mijn ring van mijn hand. Toen moesten we met een zaklamp in die weide op zoek naar de ring.”

“Ondertussen ga ik langs bij kindjes van mama’s die zelf als kind nog op mijn schoot zaten”

“In onze beginjaren klopten we ’s avonds laat af en toe ook hard op de ramen van de mensen. Dan kwam er al eens iemand kwaad naar buiten om te zeggen dat we geen manieren hadden. Nu zou je het niet meer moeten proberen, je krijgt de politie op je dak. (lacht) Wat me wel opvalt, is dat de kindjes minder goed hun sinterklaasliedjes kennen dan 15 jaar geleden. Maar nu leggen ze een Tiktok op en dansen ze op een moderne beat.”

Zijn er nog voldoende Pieten om de Sint te vergezellen?

“Ja hoor, als er mensen wegvallen, komen er nieuwe in de plaats. Er zijn nu een zestiental Pieten die elkaar aflossen. Al is er één iemand, Charlotte, die al 25 jaar met mij meegaat. Zij is een vriendin en mijn vaste Piet. We gaan zes dagen op pad en elk jaar gaat zij alle dagen met mij mee. Ze is een echte topper, die dit met hart en ziel doet. Ze neemt het heel serieus en vindt het een belangrijke taak.”

“Maar ik heb een team van echte toppieten. Zonder hen zou het niet hetzelfde zijn. Zonder hen geen bezoeken. Zij zeggen vaak: jij bent de belangrijkste, maar dat vind ik niet. Die Pieten zorgen voor de animo, zij zijn het spektakel, zij maken de show. De kinderen vinden hen grappig, volgen hen overal, zijn er soms eens bang van… Er gaan altijd drie of vier Pieten met mij mee.”

Doet deze Sint er straks nog eens 25 jaar bij?

“Ik hoop er nog wel even mee door te mogen gaan. Mijn petekind Liam is nu 12 jaar en is al een keertje mee geweest. Maar de pietenpakken zijn hem nog veel te groot. Later zou hij heel graag met mij mee op stap gaan. De toekomst is dus verzekerd!”