Vera Van Haevre is 42, getrouwd en mama van twee zonen van zes en tien. Vera is ook spoedarts in AZ Delta, voornamelijk op de campussen in Torhout en Menen. Wij spreken met haar over de strijd tegen het coronavirus en hoe zij daar zelf mee omgaat.
“Of dit het meest vermoeiende jaar ooit is geweest? Neen, dat niet. Het eerste jaar met een baby is erger. (lacht) 2020 is voor mij wel een jaar vol levenslessen geweest. Het jaar van back to basics , van terug naar de essentie. En vooral het jaar van een groot besef waarom ik de job doe die ik doe. Bij mij stond er nooit een vraagteken achter of sloeg ik aan het twijfelen. Als zorgverlener doe je wat je kan, en je doet het tot het gaatje.”
“Mijn job is meer dan het materiële, het gaat verder dan mijn inkomen. Iedereen die een beroep met passie en drive uitoefent zal dat wel voelen, maar het is het voorbije jaar toch heel duidelijk geworden hoe belangrijk dat is. Mijn werk is wie en wat ik ben, dat heb ik zeker gevoeld. Ik denk dat het voor mensen die hun job niet konden of mogen uitoefenen enorm zwaar moet zijn geweest. Het moet veel pijn doen om je ‘aan de kant geschoven’ te voelen.”
Samen zijn, gulzig leven
“Ik heb het al vaker gezegd, maar het leven na covid zal niet meer hetzelfde zijn als voor covid. Of het zal toch alleszins heel veel tijd vragen. Ik hoorde maandag ook Martin Heylen op één, over zoenen, over knuffelen en over fysiek contact. Ik denk net als hem dat het lang zal duren eer dat opnieuw zal helen.”
“2021 wordt stapje per stapje beter. Het zal beter worden, dat moet ook gewoon. Simpelweg omdat de maatschappij niet op slot kan blijven. We moeten de stap naar ‘een normaal leven’ zetten. De vraag is wat ‘normaal’ zal zijn. Ik denk dat heel veel mensen iets hebben van we gaan genieten van het gewone. Mijn beste vriendin – we zijn gisteren samen gaan wandelen – verwoordde het heel mooi: gulziger leven .”
“Dat betekent niet dat je het geld uit de ramen gooit of volledig overdrijft. Ik bedoel vooral dat we elke gelegenheid gaan gebruiken om samen te komen. Om elkaar op te zoeken. Ik denk dat heel veel mensen de voorbije maanden beseffen hoe belangrijk dat is. Het gaat om samenzijn met wie je graag ziet. Ongedwongen, heel spontaan soms. Heel gewoon, maar bijzonder fijn.”
Vaccin niet dé sleutel
“Voor volgend jaar hoop ik dat veel mensen toch zullen durven dromen. Zelf droom ik ook al van het inpakken van mijn koffer om op zomervakantie te gaan. Dromen mag, dat is zelfs een hele belangrijke. Natuurlijk zal het niet plotsklaps beter zijn en mogen we niet te vroeg juichen. Maar betere tijden zullen aanbreken en dan gaan we we er dubbel en dik van genieten.”
“De grote euforie over het vaccineren, die deel ik niet per se. Het is absoluut een belangrijk onderdeel van de strategie, van de weg naar de oplossing. Maar ik hoop vooral dat er geen vals gevoel van veiligheid groeit. Het vaccin is niet dé sleutel. Zelf ga ik me zeker laten vaccineren. Niet voor mezelf, wel voor mijn patiënten en de mensen rondom mij. Er zijn nog heel veel zaken van het virus die we niet weten. Als ik kan helpen een ander te beschermen, zeker weten. Je doet het niet voor jezelf, wel voor je omgeving.”
Koffie met pannenkoek
“Het eerste wat ik wil doen eens alles weer zal kunnen: gewoon op restaurant. Naar ons brasserietje waar we heel vaak gaan, voor een koffietje en een pannenkoek. Een terrasje, de kinderen die spelen. Veel meer hoeft dat niet te zijn. En mijn hele familie uitnodigen om samen te zijn. Ik zeg het: mensen opzoeken, uitbreken uit die bubbel hoe gezellig en fijn die ook is. Terugkeren naar wat ‘normaal is’. Daar hunker ik enorm naar. Net zoals ik hunker naar een knuffel met mijn ouders of met mijn beste vriendin. Iemand weer eens goed kunnen vastpakken. Iemand anders dan mijn man.” (lacht)
Dagboek van een spoedarts
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
