Daar zijn de kleine ergernissen

Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.

We zijn week 3 ingegaan. Nog minstens drie te gaan. Het lastigste van de lockdown moet ongetwijfeld nog komen. Het ‘nieuwe’ is er af, men zal stilstaan genoeg hebben gerelaxed en genoten van alle gezinsmomenten in het kot. Genoeg geklust (al heeft mijn onstuitbare vrouw er vanochtend alweer eentje gevonden voor mijn lijstje), gelezen, korte wandelingetjes gemaakt…

Her en der merkten we al de eerste symptomen van ‘stilaan genoeg’. Een dronken man in de supermarkt – “Het kan mij allemaal niet meer schelen.” De vrouw die een kassierster in de supermarkt afsnauwt dat ze toch “tijd genoeg had om de rekken sneller aan te vullen…?” De chique madame die vindt dat ze al de eerstecommuniekleren die ze al had gekocht wil terugbetaald zien, nu de communies blijkbaar niet meer doorgaan. Enzovoort.

Daarom, ook een West-Vlaamse burger die elke dag straaltjes zon ziet, heeft zo aan het begin van week 3 ook het recht op een ventiel. Mag ook eens zijn ergernissen ventileren, ja. Ter opluchting. Dan kunnen we er weer een weekje tegen.

Een persoonlijke top 3 van de kleine ergernissen aan deze lockdown dus. Zonder de hamsteraars, die zijn te evident.

1. Ik heb geen Facebook noch Instagram, beperk mij tot kleine stapjes in tweetland. Wel, ‘Mens Erger Je Niet’ is in dat land onmogelijk. De tweets waarin men laat weten wel zoveel kilometer te hebben gefietst… Tja… En al diegenen die menen hun opinie te moeten verspreiden hoe we dat virus moeten aanpakken: ook nog tot daar. Het is nog goed bedoeld. Al heeft Jia Tolentino, chroniquer bij The New Yorker, overschot van gelijk als ze in haar boek Spiegeldoolhof. Reflecties op zelfbedrog stelt dat het puur zelfbedrog is: mensen denken dat ze echt een zinvolle politieke actie hebben ondernomen als ze een mening hebben gepost of geliket of geretweet.

Maar zij die gaan schelden op of spotten met onze beleidsvoerders, nochtans zo vertrouwensvol bezig, die verdienen geen mededogen. En diegenen die het in deze tijden nodig achten voor racistische oprispingen of andere vreemdelingenhaat moeten nog steeds worden gestraft. Na, dat lucht al op.

2. Hoe snel onrust wordt gezaaid met berichtgeving als ‘Minister De Block en professor Goossens spreken elkaar tegen!’. Terwijl de eerste alleen nuanceerde. Dat men dan op die manier springt op één rimpeltje in de communicatie rond zo’n complexe mondiale ramp is hemeltergend. Na, moest ik ook even kwijt.

3. Al diegenen, ouderen en jongeren, die buiten op straat onwillig blijven. Of lakser worden. Of gaan zeuren, terwijl iedereen nog steeds een bemoedigend woordje kan gebruiken. Dan verwerkt iedereen wel de situatie op zijn manier maar toch… Bah…

Et voilà, verder kom ik niet eens.

Mijn lijstje van alles wat me in coronatijden nog steeds blij maakt en hoop geeft is veel langer.

1. De steun voor de zorgverleners

2. De discipline van alle kotbewoners

3. De golf van solidariteit van en voor iedereen

4. De warmte voor de meest geïsoleerden

5. De hulp aan de lokale bedrijven

6. De initiatieven om te weerstaan aan de economische gevolgen

7. De mogelijkheden aan basis- en andere behoeften

8. De bewustwording dat we veel tijd, rust én efficiëntie winnen met telewerken

9. De bewustwording dat telewerken uitstekend is voor de luchtvervuiling en het klimaat

10. De humor die langs alle kanten verlicht

Homaar, het staat al 3-10. Het is duidelijk dat mijn positief lijstje nog steeds veel langer is dan het negatieve. Nog steeds meer zon dan donkere wolken. En dus gaan we met verse moed door.