Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
Dit wordt wel een hele bijzondere 1 mei. 1. Alle socialisten moeten het in hun kot vieren. 2. Noot eerder waren we op de Dag van de Arbeid 2020 zo opgetogen dat we straks met z’n allen, nou ja, toch al weer 90.000 mensen extra, weer mógen werken. Hebben de socialisten jarenlang geijverd voor Betaalde Vakantie – pas in 1936 ingevoerd – nu zijn we met z’n allen blij dat we weer naar ‘t fabriek kunnen. 3. Nooit eerder was er zoveel solidariteit in de wereld, dat mag een nieuw zinnetje worden in de Internationale. 4. En onderhuids – begin niet weer over huidhonger – is er op deze feestdag wel een feestelijk gevoel: het einde van de lockdown is in zicht. Maandag beginnen we te landen. We hebben overlenterd, de zomer komt in zicht.
Al is dat laatste in huize Buyse niet nieuw. Al járen staat 1 mei hier voor de officiële opening van de zomer. Dat wil zeggen: de tuin moet tegen 1 mei in orde zijn. Vanaf 1 mei draag ik geen kousen meer. Vanaf 1 mei stoppen we de hele zomer vol met allemaal leuke dingen: fietsweekends, etentjes, openluchtconcerten, het Bosfestival, Theater aan Zee, twee weken Oostende, nog tien dagen Provence… Zo ging dat altijd vroeger.
Alleen: niets is nog als vroeger. Onze tuin is nog niet in orde want de juiste steentjes kunnen niet geleverd worden door die stomme coronacrisis. Ik draag ook na 1 mei nog kousen omdat ik geleerd heb om naast propere handen ook op propere voeten te letten – je weet nooit met die corona. En er valt niet veel meer te plannen deze zomer, alleen Oostende blijft over. Na 8 juni dan, zucht.
En toch moet 1 mei mijn dag blijven. Al is het maar omdat mijn vader vroeger altijd beweerde dat de dag van mijn Eerste Communie op 1 mei was en dat ik daardoor van Onze-Lieve-Heer blijkbaar de toelating heb gekregen nooit hard te moeten werken. Pa zei dat denkelijk omdat ik niet de ijverigste jongen in de klas was. Maar hij kreeg gelijk: bij nader inzien (er was tijd afgelopen weken) heb ik eigenlijk nooit echt gewerkt. Gewoon, omdat, waar ik mijn boterham mee heb verdiend, nooit beschouwd heb als werken. Ergo, deze coronacrisis, waarin afgelopen weken iedereen aan het klussen ging, heeft mij geleerd dat ik eigenlijk wel een beetje lui ben. Met als eeuwig excuus: ik kàn ook niets met mijn handen. En ik heb permissie van Onze-Lieve-Heer!
Daarom blijft 1 mei ook mijn feestdag. Een waarvan ik extra wil genieten nu ik net zoals op die Eerste Communie dag Licht zie opduiken in de donkerte. Als Conner Rousseau nu ook nog eens in zijn virtuele speech wil vragen aan Onze-Lieve-Heer dat Hij gauw ook weer de terrassen opent, heeft de SP.A er weer een lid bij.
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier