Coming-Outdag: zo kwamen zij uit de kast

Jezelf zijn en daar ook openlijk durven en mogen voor uitkomen. Daar draait Coming-Outdag rond, die elk jaar op 11 oktober plaatsvindt. Wij spraken met Marc, Claudia en Marieke over hoe zij uit de kast kwamen met hun seksuele geaardheid of genderidentiteit.

Marc (54) uit Menen

Marc Van den Steen komt uit een katholiek nest, waar seksualiteit als gespreksonderwerp uit den boze was. “Zoals velen in die tijd heb ik hard gevochten tegen mijn gevoelens, maar uiteindelijk heb ik gekozen voor mijn eigen geluk.” Zijn coming out verliep helaas allesbehalve van een leien dakje. Zijn diepgelovige moeder kon dit moeilijk verwerken. “Na enkele dagen huilen zei ze echter: je blijft mijn kind. Ik was toen 22 jaar”, vertelt Marc. “Ze heeft een manier gevonden om het te aanvaarden. Mijn vader daarentegen… Hij zat met een tweeloop achter mij aan toen hij het nieuws vernam. Ik heb nog zes jaar in dat huis gewoond zonder dat mijn vader me ook maar één keer heeft aangekeken of aangesproken.” Echt verrast over die reactie was Marc niet. Tijdens zijn jeugd was zijn zus gescheiden, een jaar later stierf ze aan leukemie. “Dat was veel drama voor mijn ouders om te verwerken”, klinkt het. In zijn vriendengroep en op het werk kon Marc gelukkig rekenen op positieve reacties: “Toch heeft niet iedereen het gemakkelijk. Religie heeft plaats gemaakt voor een verrechtsing van de maatschappij op politiek vlak. Dat zorgt voor een pak meer onverdraagzaamheid. Wij moeten blijven bewijzen dat wij gewoon mensen zijn.”

“Na jaren stilte heb ik het contact met mijn vader toch nog kunnen herstellen”

Ondanks de hindernissen raadt Marc toch iedereen aan om zo snel mogelijk uit de kast te komen: “Alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht. Toen ik Filip (Marcs eerste man, die hij verloor aan een hartaderbreuk, red.) voor het eerst voorstelde aan mijn ouders is mijn vader bijgedraaid. Die twee waren beste maatjes, en ook mijn huidige echtgenoot kon het goed vinden met mijn vader. Ik ben heel blij dat we het contact nog voor zijn overlijden hebben kunnen herstellen.” (PS)

Marieke (34) uit Ieper

Marieke Deraeve (34) uit Boezinge bij Ieper kwam acht jaar geleden uit de kast. “Ik vond het moeilijk om dat te delen, omdat ik zelf heel hard met mijn geaardheid worstelde. Het heeft lang geduurd voor ik aan mezelf durfde toe te geven dat ik op vrouwen viel. Als ik er nu aan terug denk, was dat er altijd wel al en had ik het eerder moeten beseffen. Maar ik stond er gewoon niet bij stil.” Toen Marieke voor het eerst een vriendin had, raapte ze de moed bij elkaar om het te vertellen. “Mijn vrienden reageerden best goed, ze hebben dat vlug aanvaard. Met sommigen heb ik geen contact meer, want ze waren het via anderen en niet van mij te weten gekomen. Als ik het ze zelf had kunnen zeggen, was het helemaal anders gelopen. Bij mijn vrienden nu kan ik echt open over mezelf zijn.”

“De reactie van mijn familie was heel wat minder”, gaat Marieke verder. “Toen mijn vriendin bij ons thuis langskwam, wisten mijn ouders nog niet dat wij een relatie hadden. Tussen de soep en de patatten heb ik hen verteld dat wij eigenlijk een koppel waren. Mijn mama zei gewoon Jah, dat is jouw beslissing en verder werden er geen woorden aan vuil gemaakt. Nu ik ouder ben en gestudeerd heb voor opvoeder, zou ik het helemaal anders aanpakken. Ik zou met mijn ouders aan tafel zitten en bij hen aandringen om een reactie.”

“We hebben er thuis nooit genoeg over gepraat”

“Ik snap dat het voor hen wel schrikken was. Maar we hebben er daarna nooit open over gebabbeld. Want in onze familie praatten we niet echt over onze gevoelens. Dat is misschien iets typisch West-Vlaams van de oudere generatie om dingen op te kroppen. Ondertussen heb ik al een tijdje geen contact meer gehad met mijn ouders. Het voelde voor mij heel onwennig, alsof ik thuis mezelf niet kon zijn. Ik vind het erg jammer dat ik toen niet meer heb aangedrongen.” (CJ)

Claudia (37) uit Roeselare

Claudia Callewaert is geboren en getogen in Roeselare. Als jongen welteverstaan, terwijl dat totaal niet strookt met hoe ze zich voelde. Toch duurde het 36 jaar voor ze besefte wie ze eigenlijk écht was. “Ik ben opgegroeid in een tijdperk waarin gender niet iets was waar je over kon nadenken of praten. Achteraf gezien waren er 100.000 tekens die erop wezen dat ik me niet identificeerde met mijn biologische geslacht, maar de woorden om dat gevoel de uiten, bestonden gewoon nog niet”, vertelt Claudia. Toen ze halverwege de 30 was begon ze enorm te twijfelen aan de heteronormatieve rol, en zoektochten op internetfora brachten haar helderheid: ze was transseksueel, een vrouw geboren in een mannelijk lichaam. “Redelijk snel vertrouwde ik dit nieuws toe aan een dichte vriend, niet veel later kwam ik volledig uit de kast. Dat is redelijk goed gegaan, ik kreeg vooral positieve reacties.”

“Transgenders worden nu evenveel aanvaard als holebi’s in de jaren 90”

Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. “Ik droom ervan om niet meer voortdurend aangesproken en nagekeken te worden op straat. Ik denk dat transpersonen nu op hetzelfde aanvaardingsniveau zitten als holebi’s in de jaren 90. Daarom kiezen de meeste transgenders ervoor om zo snel mogelijk een volledige fysieke transitie te ondergaan. Op termijn wil ik uiteraard ook enkele zaken aanpakken, maar niet alles. Mijn stem stoort me bijvoorbeeld veel minder dan in het begin. Enkel een beetje ongemakkelijk wanneer klanten mij aan de telefoon aanspreken met ‘mijnheer’, om daarna te horen dat mijn naam Claudia is”, lacht de Roeselaarse. (PS)