Chris Seynaeve (42), de Izegemnaar die al twee keer de loodzware Marathon des Sables in Marokko uitliep, heeft een nieuwe uitdaging gevonden. Binnen precies een jaar wil hij de 6633 Arctic Ultra in Canada lopen. Die staat bekend als de zwaarste ultramarathon ter wereld. Met zijn deelname vraagt hij aandacht voor de problematiek van lege boterhamdozen op school.
Chris woont met zijn gezin in de Tinnenpotstraat in Emelgem en runt een zelfstandig bedrijf in grond- en afbraakwerken. Zes jaar geleden kon hij amper 100 meter na elkaar lopen en rookte hij een pakje sigaretten per dag. Van de ene dag op de andere gooide hij zijn leven overhoop en besloot hij intensief te trainen om een triatlon voor het goede doel te lopen. Een uitdaging waar hij eind 2017 in slaagde, maar zijn honger naar sportieve uitdagingen werd dan pas aangewakkerd.
“In 2019 en 2021 heb ik me met succes gewaagd aan de Marathon des Sables in Marokko, wellicht de bekendste ultramarathon ter wereld”, zegt hij. “Toen moest ik in een paar dagen tijd 250 kilometer overbruggen. Bij mijn tweede deelname was er zelfs een hittegolf, met temperaturen die tot 54 graden opliepen. Ik heb dat beter verteerd dan ik dacht en dus ging ik op zoek naar een nieuwe uitdaging. Zo leerde ik van het bestaan van de 6633 Arctic Ultra in Canada, die bekend staat als de zwaarste ultramarathon ter wereld.”
“De 6633 verwijst naar de coördinaten van de poolcirkel, die je tijdens je tocht in het noorden van Canada voorbijsteekt. Deelnemers moeten in negen dagen tijd ongeveer 620 kilometer afleggen. De temperatuur kan er tot -50 graden zakken, een verschil van 100 graden met wat ik in Marokko meemaakte. Op de koop toe kunnen er windvlagen van 120 kilometer per uur opsteken, moet je bagage van 30 kilogram meezeulen en slaap je ’s nachts in een slaapzak langs het parcours. Dat bestaat voornamelijk uit een ijzig landschap.”
De meeste mensen bibberen bij dat vooruitzicht, maar Chris laat zich niet afschrikken. “Ik heb best een hoge pijngrens”, zegt hij.
Zonder verdoving
“Bij één van mijn deelnames aan de Iron Man in Almere ben ik met de fiets zwaar ten val gekomen, met een gat in mijn knie en elleboog als resultaat. Het bloed gulpte er uit en de artsen wilden me eigenlijk uit de race halen. Op mijn vraag hebben ze dat gat zonder verdoving genaaid en ben ik verder gereden. Wat later had ik ook nog eens twee lekke banden (glimlacht). Maar ik heb niet opgegeven en heb de finish gehaald.”
“Mijn lichaam is afgetakeld maar hoe meer pijn, hoe beter ik functioneer”
Dat er sinds de eerste editie van de 6633 Arctic Ultra slechts 19 van de 100 deelnemers de eindstreep haalden, beseft ook Chris. “Dat is niet veel, maar ik weet wat ik aankan”, zegt hij vol overtuiging. “Ik ben op mijn best als ik moederziel alleen en weg van de wereld ben. Dan focus ik me op mezelf en de weg voor me. Ik heb ook al heel wat tegenslagen moeten verwerken. Ik heb huidkanker overwonnen en heb door mijn job twee kapotte tussenwervels. Dertig procent van mijn lichaam is afgetakeld en ik ervaar dagelijks pijn, maar opgeven staat niet in mijn woordenboek. Integendeel, hoe meer pijn ik heb, hoe beter ik functioneer.”
Sociaal huis
Chris wil zijn deelname opnieuw koppelen aan een goed doel. “Ik vernam van het Sociaal Huis dat er Izegem heel wat leerlingen zijn die door armoede met een lege boterhamdoos naar school komen. Schrijnend om te horen en anno 2023 onbegrijpelijk. Ik wil iets aan die problematiek doen en daarom zoek ik sponsors voor mijn tocht.”
“Het deelnamebedrag betaal ik zelf, maar al het andere geld dat ik kan inzamelen door giften van personen of bedrijven gaat integraal naar dit goede doel. Wie steunt kan vanaf 40 euro een fiscaal attest verkrijgen. De uitdaging ligt nog een jaar ver, maar mijn voorbereiding begint nu. Zo kan ik opbouwen en hopelijk voldoende sponsors vinden.”
(VD/foto FM)
Wie Chris wil helpen, kan terecht op zijn Facebookpagina Iron Force For Children.
Warm West-Vlaanderen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
