Een brandweerman in hart en nieren, dat is het minste wat je kan zeggen over Björn Houwen. Nadat hij in 2010 in de voetsporen van zijn grootvader trad, groeide hij door tot adjudant, instructeur en drijvende kracht achter de jeugdbrandweer.
Björn Houwen
Privé
Björn Houwen werd geboren op 3 december 1981 in Poperinge. Hij is de zoon van Marcella Verfaillie en Johnny Houwen. Hij heeft nog twee broers, Youri en Jürgen, en woont samen met Jamaïca Huyghe en de drie kinderen Seppe (20), Warre (18) en Henri (15) in Kemmel.
Loopbaan
Na het VTI in Ieper, waar hij elektriciteit volgde, werkte hij 12 jaar voor het bedrijf Nassau. Nu werkt hij al 7 jaar voor de gemeente Heuvelland als teamcoach gebouwen (technische dienst). Daarnaast installeert hij sectionaalpoorten als zelfstandige in bijberoep.
Vrije tijd
De vrije tijd gaat vooral naar de brandweer. Björn is adjudant, instructeur, VTO-verantwoordelijke en drijvende kracht bij de jeugdbrandweer.
“Het is vooral door mijn grootvader dat ik bij de brandweer gegaan ben”, vertelt Björn Houwen over de kiem van zijn brandweercarrière. “Hij overleed in 2010 en maakte mijn intrede in het korps nog net mee. Maar ik was altijd gepassioneerd door de brandweer. Als er brandweerwagens passeerden, kon ik het nooit laten om ze na te kijken. Dat was ook de aanzet. Pieter Joseph deed verbouwingen in ons huis, we hoorden de brandweer passeren en beslisten op dat moment om samen de opleiding te volgen.”
Eén team
Sindsdien verloor Björn zijn hart aan de brandweer. Hij is instructeur, VTO-verantwoordelijke en sinds 1 oktober adjudant. Recent startte hij ook een opleiding tot officier. “De brandweer, dat is één familie, één team. Je zit met 1.001 verschillende soorten mensen uit alle lagen van de bevolking: landbouwer, metser, schoolmeester, tot de apotheker van Kemmel. Als er een oproep is, kijk je allemaal in dezelfde richting en vallen alle rangordes weg. Dan is iedereen pompier om de mensen te helpen.”
Samen met Ludwig Clais, Nico Hommez, Steven Bossaert, Niels Lemaire, Bart Depoorter en Kristof Willemyns zet Björn ook zijn schouders onder de jeugdbrandweer van Kemmel. “Vorig jaar bestond de jeugdraad tien jaar. De eerste twee jaar was ik er nog niet bij, maar toen ik die gastjes bezig zag, leek het me wel tof. We proberen de structuur, de hiërarchie en de discipline aan de gasten over te brengen. Hen voorbereiden op een eventuele carrière bij de brandweer. Dat is de eerste zondag van de maand van 9 uur tot 11.30 uur. We vragen dat ze effectief klaarstaan om 9 uur. Dus niet alleen toekomen, maar hun kleren en helm aan hebben. Beetje die discipline erin duwen. Het moet natuurlijk plezant blijven. We geven ook theorie en dat proberen we speels te houden.”
In het beste geval stromen er pupillen uit de jeugdbrandweer als volwassenen door naar de grote jongens. “Onze Niels Lemaire is daar een mooi voorbeeld van. Hij is gestart bij de jeugdbrandweer toen hij twaalf jaar was en gaat nu voor korporaal. Maar veel zijn het er niet. Het is niet meer zo gemakkelijk om brandweerman te worden. Je bent drie jaar bezig voor je effectief kan zeggen dat je brandweerman bent. Twee jaar naar school, Zedelgem, examens, stages… Er komt heel wat bij kijken. Als postverantwoordelijke voor de aanwerving ben ik ook daarmee bezig. Nieuwe rekruten aanspreken, hen steunen tijdens de opleiding…”
Ondersteuning
Het is ook niet altijd rozengeur en maneschijn om brandweerman te zijn. “Als je een zelfmoord hebt, of een zwaar ongeval, dat is niet aangenaam. Zelf kan ik dat redelijk goed van me afzetten, maar je hebt ook mensen die daar een paar nachten van wakker liggen. Dan is het belangrijk dat de collega’s je ondersteunen. De volgende dag eens bellen om te vragen of het gaat. Ik hecht daar ook veel belang aan.”
“De vraag kwam: wie is kandidaat? Zonder nadenken zei ik ja. ‘s Morgens om 6 uur vertrok ik met de eerste lichting vanuit Veurne, met brandweermannen uit verschillende korpsen. Wat je daar zag, dat was precies een oorlogssituatie. Modder tot op de tweede verdieping. ’s Nachts om 3 uur waren we thuis. Wij konden tenminste nog in ons eigen bed slapen. Daar in Verviers konden ze dat niet.”
Is er een interventie die je nooit zal vergeten?“Dat zal de brand bij Clarebout Potatoes zijn, ook omdat we daar bijna iemand verloren hadden. Dat komt nog regelmatig ter sprake, maar ook op een ludieke manier. Er mag ook al eens gelachen worden . Misschien is dat nog de beste manier om met zulke extreme situaties om te gaan.”
Hoe heb je de Krakverkiezing beleefd?“Heel raar. Toen ik het hoorde, was ik vooral in de war. Waarom ik? Je staat er zelf niet bij stil dat je voor sommige mensen een Krak bent. Ik ben ook geen tafelspringer. Voor de vrienden bij de brandweer was het alvast weer een goede reden om te zeggen dat ik moest trakteren, dus dit zal me nog geld kosten ook.” (lacht)
Proficiat aan alle Kraks 2023
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier