Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
Dat was even schrikken. Ik was niet gehaast in de douche, daarnet. In de tijd van toen, het normale leven, was ik dat altijd. Snel de werkdag plannen. Mijn vrouw noemt schrijven, naar de voetbal gaan, babbeltjes over voetbal en vooral zulke beau monde-feestjes à la het Gala van de Gouden Schoen helemaal niet werken. Ik probeer dan uit te leggen dat ik informeer over de belangrijkste bijzaak van het leven der mensen, dat ik opinieer om de mensheid te redden van voetballers die willen profiteren van de RSZ waar ze nauwelijks in bijdragen en nog meer even gewichtige als entertainende bijdragen tot het nut van het algemeen. Kortom, mijn job is even essentieel als een verplaatsing naar de lokale boer hier: ze is levensonderhoudend.
Ok, als ik al mijn nobel werk afmeet aan wat mijn vrouw allemaal verzet aan arbeid, alleen al maar hier in huis, heeft Ann een punt. Ik merk zelfs net dat ik deze werkweek mag beginnen in een kraaknet bureau – dáárom was zij boven terwijl ik in de tuin lag te kijken naar een virtuele Ronde… Maar ik sla nu even haar punt over: het was toch schrikken vanochtend. Want na twee weekenddagen zonder te werken – al doen al mijn knoken pijn van die paar uren tuinwerk, maar dat beschouw ík dan weer niet als echt werk – kwam ik vanochtend plots zorgwekkend traag op gang.
Ik was ontwend, zo zonder een weekend voetbal! Het leek wel alsof ik twee weken met vakantie was geweest, dan heb ik dat ook. Maar dit is geen vakantie, dit is lockdown! Al drie weken zeggen we iedereen die we horen dat we heel erg blij zijn dat we nog veel kunnen werken. “Ja, het moeten lange dagen zijn als je niet kan werken… Neen, je kan niet blijven klussen en in de tuin werken… Daar gaat je rug zeer van doen trouwens…”
Onder de douche – ik blééf er láng onder – herinnerde ik mij plots die sticker uit mijn studententijd, ik zag ‘m écht nog op het muurtje voor mijn kot (toen een kot nog een kot was). Recht op Luiheid! Wellicht een studentikoze actie tegen vakbondsstickers als Recht op Werk! maar ik bleek immuun, bleef een uitslovertje. Maar 40 jaar later zat ik er blijkbaar plots wél mee…: Recht op Luiheid! En onder de laatste waterstralen herinnerde ik mij ook dat ik een paar weken geleden had gelezen dat de bekende filosoof Johan Braeckman lezingen houdt met als onderwerp ‘Leve de Luiheid!‘ Die gaan nu even niet door zeker, ik zat er anders op de eerste rij!
Het moet die lockdown zijn, die mij heeft aangetast! Ik slofte naar boven, op naar best een gevulde werkweek. Ik nam nog alle kranten door – dat begrijpt Ann ook al niet, dat kranten lezen wérken is. En wat staat daar nu? Ons aller Maggie De Block: “Werken helpt, het zorgt voor minder angst.” Ik denk: ben ik nu angstig of ben ik besmet door het lui-virus? Maakt niet uit, ik ben plots weer blij dat ik mag beginnen aan de werkweek. En bedenk: de Gouden Schoen in januari, die zal wel alweer doorgaan, zeker…
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier