Cartoonist wordt columnist: Steven ‘Lectrr’ Degryse ruilt zijn tekenpen voor een klavier. Een hele zomer lang mogen we hier proeven van zijn schrijfkunsten.
Een beetje toerist heeft een orgaan veil voor authenticiteit. We reizen ons ‘n maagzweer en dus is zo’n beetje alles al gezien en in kaart gebracht. Of je nu diep in de jungle van Borneo op zoek gaat naar koppensnellers of hoopt ergens een authentiek restaurantje te ontdekken in een uithoek van Slovenië: je bent er aan voor de moeite. De hele wereldbol is één grote tourist trap geworden en nergens op aarde vind je nog iets dat het reizen de moeite maakt.
En toch trek ook ik er elk jaar opnieuw vergeefs op uit op zoek naar ‘n plekje waar de recepten ongewijzigd bleven sinds grootmoeders tijden.
Na eindeloze omzwervingen rijd ik ‘n dorpje in Italië binnen. Nergens een B&B te bespeuren, dus dat is goed nieuws. Het krantenwinkeltje vol karakterkoppen doet ook dienst als lotteria, koffiehuis en slijterij. Ik schuif aan en bestel in gebrekkig Italiaans een cappuccino met het effect van een adrenalineshot en de smaak van roofing.
De Italiaanse schone achter de toonbank spreekt me aan in gebroken Engels en we raken aan de praat. De gemiddelde leeftijd in het dorp is 94 jaar en dus is ze blij een gesprek te kunnen voeren dat niet over kunstheupen gaat, ook al is het dan met een toerist. Niet dat die hier vaak komen, het dorpje is oprecht geïsoleerd van de buitenwereld te noemen, vertelt ze me. Ik ben blij zoiets te horen en vraag haar of ze me het echte Italië kan laten zien.
Casanova is ook maar Vannieuwenhuyse in ‘t Italiaans
De avonden die volgen wandelen we door het dorp en de wijngaarden. Ze vertelt verhalen over haar voorouders, over Partizanen en Romeinen, over het leven op de Laars.
Ze gesticuleert als een maffioso op steroïden en alles wat ze zegt is doordrongen van passie. Die passie meen ik ook in haar ogen te zien, in de manier waarop ze naar me kijkt en de laatste avond voor m’n vertrek probeer ik haar te kussen.
De sfeer slaat om. In plaats van me te kussen of een authentieke muilpeer te geven, lijkt ze plots uit een Amerikaanse film te komen, haar passionele inborst maakt plaats voor generieke diplomatie. Verontschuldigend neemt ze afscheid.
Na slechts ‘n paar dagen Italië wordt me duidelijk dat wij West-Vlamingen niet minder gepassioneerd zijn dan de Italianen.
Casanova is ook maar Vannieuwenhuyse in ‘t Italiaans.
De vakantiejob van Lectrr’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier