De één heeft vorig jaar net als Dominique Persoone de Atlantische Oceaan overgestoken, de ander droomt ervan. Gouverneur Carl Decaluwé en onderneemster en ex-Miss België Annelien Coorevits, allebei al heel wat watertjes doorzwommen, delen een liefde voor boten, de zee én West-Vlaanderen. Onze hoofdredacteur bracht dit duo samen op de bekendste boot van het land, met de hoop op vuurwerk. “Mijn vrouw is al een paar keer overboord geslagen…”
Dit artikel verscheen in de unieke De Krant van West-Vlaanderen van 16 september 2022, met gast-hoofdredacteur Dominique Persoone. Puur, authentiek en met een vleugje rock & roll startte hij aan het avontuur. Ook benieuwd hoe de ideale krant eruit ziet voor de Brugse chocolatier met een gouden hart?Abonnees ontdekken het hier.
De Mercator, het statige schip dat al decennia in het dok van Oostende ligt, is geen onbekend terrein voor de gouverneur, die naar eigen zeggen ooit een stukje heeft meegevaren. Voor Annelien Coorevits is het de eerste keer, maar ze is zichtbaar onder de indruk. Gouverneur Decaluwé trekt dan weer grote ogen als Annelien vertelt over haar deelname aan ‘Over De Oceaan’. “Ik vond de eerste reeks fantastisch, maar hoeveel man zit daar nu aan boord? Zoveel man in zo’n kleine ruimte…”
Annelien: “Nog eens zes man. Het was een serieuze beproeving, maar je stelt je daar ook op in. Je hebt amper een douche, geen luxe, iedereen slaapt in je bed…”
Annelien, in deze reeks ben jij de chef aan boord, een rol die je overneemt van Dominique. Ben je een bedreven kok?
Annelien: “Het is alom geweten dat wij thuis zeer grote Bourgondiërs zijn. Dat koken zit in ons bloed en ik zie er niet tegenop om dat te doen voor grotere groepen. Maar thuis heb je vaak een hele dag om je voor te bereiden. Nu hadden we heel wat op voorhand ingeblikt, van ossobucco tot stoofvlees. We moesten een deel weggooien, en dat deed pijn. Maar ik heb een panische angst voor salmonella, nadat we ooit geveld waren daardoor. En dat wilde ik absoluut niet meemaken. Maar laat ons zeggen dat het pittig was. Of ik gevloekt heb? Euh… ik hoop dat ze wel wat knippen. (lacht) Maar van Jonas (Geirnaert, red.) kreeg ik het mooiste compliment. Na drie weken kwamen we aan, en op hotel gingen we iets eten. Toen zei hij dat dat het slechtste was dat hij in drie weken gegeten had. Dank u, Jonas!”
Mogen ze u bellen, mochten ze een editie maken met politici?
Carl: “Als de politiek maar achterwege blijft! Het probleem is tijd. Drie weken weg zijn, is geen optie. Maar ik zou het wel nog eens willen meemaken. Van kleinsaf aan ben ik al aangetrokken tot de zee en schepen. Met die ontbering zou ik weinig problemen hebben. Als het eten maar goed is. (lacht) Dat vond ik vorig jaar straf, wat Dominique daar presteerde. Hij bakte niet zomaar de vis, hij maakte er ook sushi van. Wat je kan met zo’n beperkte middelen…”
Annelien: “Mocht je ooit de kans krijgen, Carl – ik mag Carl zeggen, hé – zeker doen! En qua tijd… Ik dacht op voorhand ook dat het niet zou lukken. Ik heb een eigen zaak, werk fulltime, heb twee kinderen… Dat leek vooraf heftig.”
Carl: “Vooral ook omdat je geen verbinding hebt met het vasteland.”
Annelien: “Dat is absoluut het beste daaraan. Voor u zou dat toch ook zo zijn?”
Carl: “Goh, twee weken zonder telefoon, dat moet fantastisch zijn.”
Annelien: “En het perfecte excuus om niet bereikbaar te zijn.”
Carl: “Was iedereen dan niet oververmoeid?”
Annelien: “Ja, je bent kapot, hé. Voor mij was dat zeker zo de eerste week, want ik was heel erg ziek.”
Carl: “Daar heb ik dan vreemd genoeg geen last van, van zeeziekte.”
En toch hebt u een paar jaar geleden uw boot verkocht.
Carl: “Eerlijk? Voor de kleinkinderen. Want ondanks die zwemvest was ik echt niet op mijn gemak.”
Annelien: “Welke had je?”
Carl: “Een motorjacht van dertien meter lang. Je kon er met zes man op slapen en ze lag aangemeerd in Nieuwpoort. Ik vaar vaak op rivieren in het buitenland, zoals de Westerschelde en de Oosterschelde. Met kameraden ga ik ook soms zeilen.”
Annelien: “Wat vind je het leukste?”
Carl: “Zelf varen, toch wel. Dat vind ik heel rustgevend.”
Annelien: “Je hebt twee soorten mensen: zeemensen en landmensen. Zelf vind ik het fantastisch, want er overvalt je een zekere rust.”
Carl: “En tegelijk vind ik het geweldig als ik eens meemag met de marine op oefening.”
Annelien: (knikt) “Dat woeste, die geur en oneindigheid… Heerlijk is dat. Echt, mochten ze vragen om weer die oversteek te maken, dan doe ik het meteen. Ik ben nu bezig met het behalen van mijn vaarbewijs.”
Waarom precies?
Annelien: “Op reis huren we altijd minstens één keer een boot. En ik ben dan diegene die het roer elke keer wil overnemen van de schipper.”
Carl: “Je weet wat ze zeggen, hé. Koop een boot, werk je dood en ga in het rood.”
Annelien: “Ah, ik dacht dat er twee beste momenten waren…”
Carl: (knikt) “Als je de boot koopt en verkoopt. Want verdorie, zo’n boot kost geld.”
Gingen jullie als kind vaak naar zee?
Annelien: “Heel vaak. Mijn papa droomt ook al heel zijn leven van een boot. En op een dag zie ik zowel hem als mijn moeder aan zee wonen.”
Carl: “Ik droomde er altijd van om kapitein van de lange omvaart te worden. Mijn moeder heeft mij overtuigd om het niét te doen.”
Spijt van?
Carl: “Goh, dat is een moeilijke. Ik weet dat het gezinsleven en kinderen niet evident zou geweest zijn, maar aan de andere kant heb je wel de hele wereld gezien. Maar nu vaar ik gelukkig ook veel, vaak voor de Portugese kust.”
Annelien: “Is uw vrouw even gebeten?”
Carl: “Dat moet ook wel. Je moet overeenkomen als je op een boot zit. Varen is de ultieme relatietest. Mijn vrouw is ook een paar keer in het water gevallen.”
Uw schuld?
Carl: “Goh, of soms de twee, dat er even een misverstand is en hup, uw vrouw de sluis in.”
Annelien: “Dat is ook echt niet simpel, zeker als je aanmeert.”
Carl: “Absoluut. Je moet met zoveel rekening houden. Het is niet als een auto parkeren. De Noordzee is overigens niet de meest ideale zee om te leren varen. Maar als je het hier kan, kan je het overal. En cruisen, Annelien, heb je dat al gedaan?”
Annelien: “Nee, is dat de moeite? Dat spreekt mij precies niet echt aan.”
Carl: “Ik heb zo al een deel van de wereld gezien. Ik vind het een geweldige manier van reizen. Iedereen denkt ook dat er veel te veel volk op zit, maar dat valt goed mee. Het is zodanig georganiseerd, dat je niemand hoeft te zien als je dat niet wil. Heel ingenieus.”
Annelien: “Wat was de mooiste cruise die je al deed?”
Carl: “Ik ben een grote liefhebber van de Caraïben en Midden-Amerika. Japan was ook heel mooi. Heel vaak is het ook top qua gastronomie. Het idee alleen al: ’s nachts varen ze en elke morgen word je wakker in een ander land.”
Zo’n cruiseschip is wel behoorlijk vervuilend…
Carl: “Ze worden wel steeds duurzamer. Maar zagen jullie veel plastic en afval op de boot, Annelien?”
Annelien: “De hele tijd niets, maar twee dagen voor we onze bestemming bereikten, plots wel. Dat vond ik zeer frappant.”
Carl: “Daar maak ik me wel zorgen over. Als ik hoor of lees over microplastics, dan maak ik mij daar erg veel zorgen over.”
Annelien: “Ik ben jarenlang naar Thailand geweest voor het werk (voor de opnames van Temptation Island, red.) en daar zag je veel afval. Het is niet omdat we bij ons goed bezig zijn, dat het aan de andere kant van de wereld ook zo is. Het is een globaal probleem.”
En een eigen boot, zouden jullie dat (opnieuw) overwegen?
Carl: “Als ik de Lotto win, misschien. Maar dan zou het al een paar miljoen moeten zijn en wil ik er graag bemanning op.”
Annelien: “Dat zou niets voor mij zijn. Dan huur ik gewoon elke keer liever een hele sjieke boot, om niet de miserie te hebben van personeel, vergunningen…”
Carl: “Ja, er komt wel wat bij kijken. Zoals je boot winterklaar maken. Maar aan boord is er altijd wel iets. En ik ben helemaal geen handige harry… Ik denk vooral dat het bij een droom gaat blijven.”
Annelien: “Ik vrees het ook.” (lacht)
‘Over De Oceaan’, later dit jaar op Play4.
De Krant van Dominique
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
