Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
Vanochtend bij de bakker kon ik nog net de laatste De Zondag meenemen. De laatste voor lang zelfs, de komende weken kan uw vast zondags leesmomentje bij het ontbijt alleen nog digitaal – dezondag.be. Maar we gaan blijven lezen, meer dan ooit in coronatijden. Waarin Iedereen Leest! Zelfs Kelly Pfaff. Echt waar, la Kelly heeft dat gepost via Instagram, las op een nieuwssite. Een mooie foto van mooi Kelly met een boék! In mooi zonlicht!
Dat ik dat heb gezien is dus omdat ik dezer dagen ook zoveel lees. Alleen: teveel foute dingen. Ik dwaal teveel in Tweetland, vooral.
Tot januari 2020 had ik mij altijd, járenlang al, zo ver mogelijk van de sociale media gehouden. In het historisch tijdperk dat er nog Europese Kampioenschappen voetbal werden gehouden moet ik op het EK 2016 in Frankrijk nog zowat de enige journalist zijn geweest die niet op Facebook, Twitter enzovoort zat. Hield ik lang uit, al beschouwde men mij als achterlijk.
Ik had er ook altijd een heel intellectuele uitleg voor: jullie doen maar, maar het voegt niets toe aan míjn levenskwaliteit. Waarop ik ook nog eens de “onbedwingbare drang tot gedeelde mededeelzaamheid” van iedereen misprees. Jaja… ik scherm wel eens graag met citaten van Britse auteurs, al vergeet ik hun naam. En tegelijk kon ik ook heel bescheiden doen: “Ik raak niet aan 140 intelligente tekens voor een tweet-account”. Twitter heeft er in november 2017 280 tekens van gemaakt, helemaal onbegonnen werk…
Maar ik heb ook mijn beroepsernst en sedert begin dit jaar heb ik dus toch een Twitter account. Om als een echt journalist mijn schrijfsels mede te delen. Alleen weet ik sedert enkele dagen ook weer waarom ik zo lang zo hard wegliep van die sociale media. Het is te verslavend. Ik volg het hier van uur tot uur, soms van minuut tot minuut. Erger mij dan dood aan de zure (politieke) commentaren, aan de hoogdravende meningen over de hele coronawereld, aan de ego’s die op 280 tekens schrijven hoe maatschappelijk begaan zij wel zijn, aan de ondraaglijke lichtheid van ‘Wij Eten Dit’. Ik onthou mij over de spelletjes die dezer dagen tegen de verveling via Twitter worden georganiseerd – Herken je deze voetballer….? Wat is favoriete plaat…?. De een amuseert zich met zo’n spelletjes, de ander met ene dagboek, zeker?
En dan heb ik nog zorgvuldig geselecteerd wie ik wilde volgde: nieuwsbronnen, een aantal collega’s, een paar oude bekenden… Puur professioneel eigenlijk. En ik wil niet zuur klinken, ik wil meteen ook toevoegen: Twitter is een onophoudelijke stroom van nieuws, zeker in coronatijden. En vaak moet ik ook hard lachen om de humor. Alleen: lees ik vandaag úren en úren, het is allemaal in stukjes van een paar seconden. Ik had mij gewapend, er lag een hele reeks boeken klaar. Een fotootje met het gepaste zonlicht hoefde niet eens. En ik had nog gelachen met die tweet van vrijdag. Dag 1 Lockdown: Ik lees Proust… Dag 5: Wie helpt mij aan een Play Station..?
Maar intussen keer ik zelf almaar terug naar Tweetland. Ook ,een soort Play Station. En betrap mijzelf zelfs: hoeveel hartjes gescoord? En héél soms, momenten van zwakte: dit is degoutant, hier moét ik op reageren. Maar neen, dan ben ik helemaal vertrokken. En ik weet niet eens hoe je dat doet, reageren. Opa verdwaalt dus al in Tweetland, aan Facebook wil ik al helemaal niet beginnen. Laat staan aan Instagram, het beeldparadijs. Dat is de onbedwingbare drang tot onnozel doen. Het doet wat met een mens, coronatijden. Maar het doet ook wat met een mens plots te moeten lezen dat voetbalcommentator Peter Vandenbempt, als analist het vleesgeworden sérieux, zich nu ook al als een gek op Instagram gooit. Met selfies met Gert Verheyen maar ook met foto’s met carnavalbrillen! Om dan straks weer vingertje omhoog een of andere arme VAR deskundig te ontkleden? De volgende stap is verkleed als een Pfaff. Maar zonder boek. Zucht. Ik klink alweer zuur, zeker? Wil ik niet. Meer dan ooit moet iedereen in deze tijden doen waar hij zich beter bij voelt. Ik schrijf een dagboek. En post het zo meteen in Tweetland. In de hoop op veel hartjes.
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier