Op stap met Dirk De fauw door zijn Brugge: “Ik ben zes jaar te laat burgemeester geworden”

Dat hij in 2024 een gooi doet naar een tweede termijn. Dat het nog niet zeker is of dat onder de vlag van CD&V zal gebeuren. Dat zijn partij wakker moet worden in het coronadebat. Dat een West-Vlaams pact een goed idee is. Dat hij géén dictator is. De laatste aflevering van deze reeks is voor Dirk De fauw, burgemeester van provinciehoofdstad Brugge.

Het is de eerste maandagavond van het nieuwe jaar. Het monumentale stadhuis, bouwjaar 1376, is onze plek van afspraak. Dirk De fauw is stipt op tijd. Het is een stralende burgemeester. Zijn stad leeft weer, ondanks corona. Het feeërieke Wintergloed kan doorgaan, evenals de sfeervolle kerstmarkten. We wandelen over de Vismarkt, met het standbeeld van zijn illustere voorganger Frank Van Acker, naar het Astridpark, waar tientallen mensen zich vergapen aan de discoballen in de bomen. “Ik heb dit nodig”, zegt De fauw. “Ik kan maar burgemeester zijn als ik mensen rondom mij heb.” Bovendien verliep oudejaar vlekkeloos, een verschil met andere grote steden. “Er waren amper tien interventies. En wie opgepakt werd, was meestal te dronken om recht te staan. Ik heb dus kunnen genieten van een rustig diner met mijn vrouw.” (glimlacht)

Religieus erfgoed

Eerste stop: de Magdalenakerk. “Eén van de uitdagingen voor Brugge is de leegstand van het religieus erfgoed. Wist u dat een kwart van onze binnenstad ooit religieus bezit was? De bijzondere invulling van deze kerk is een voorbeeld voor de toekomst.” We ontmoeten Koen, de bezieler van de nieuwe invulling. “Doorgaans wordt gekozen voor ofwel afbraak ofwel herbestemming richting bibliotheek of commerciële ruimte. Wij kiezen voor een derde weg. Deze kerk is een gastvrije plek, met ruimte voor stilte, ontmoeting en zingeving, katholiek of niet.” Er is zelfs een koffiehoek naar Angelsaksische traditie.

Flashback naar 14 oktober 2018. Brugge wordt opnieuw CD&V-bastion. Dirk De fauw behaalt een eclatante overwinning. De nachtmerrie van zes jaar eerder, toen de socialist Renaat Landuyt met enkele stemmen verschil burgemeester werd, wordt doorgespoeld. Voor De fauw, een getogen Bruggeling, komt een kinderdroom uit. De volkse advocaat mag in de voetsporen treden van grote namen zoals Van Maele en Van Acker. “Ik heb nooit de nationale politiek geambieerd. Brugge, dát is mijn plek.” Wie zijn grootste voorbeeld is? Hij denkt goed na. “Dan toch Patrick Moenaert. Vooral omdat ik net zoals hij een burgemeester onder de mensen wil zijn.”

Grootste ontgoocheling

We wandelen een duistere steeg in, de Eekhoutpoort, waar ooit het Brugsch Handelsblad gedrukt werd. De fauw vertelt bevlogen over de nieuwe museumsite BRUSK. De eerste steen van deze tentoonstellingshal zal wellicht in september gelegd worden. De Garenmarkt is de place to be, naast het bestaande Groeningemuseum. “Dit moet het mooiste project van de legislatuur worden. Het moet onze stad een nieuwe schwung geven, cultureel en economisch.”

Zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Hoeveel punten op tien zou de burgemeester zichzelf geven? Hij fronst de wenkbrauwen. “Moeilijke vraag. Doe maar 6,5. Ik ben een tevreden man, maar ik wou dichter bij de mensen staan. Dat is mijn grootste ontgoocheling: het niet kunnen ontmoeten van mensen door corona. We hebben onze beleidsnota in 23 buurten voorgesteld met de belofte om spoedig terug te keren. Dat di nog niet lukt, is frustrerend. (op dreef) Gelukkig is er ook een mooi kantje aan deze crisis: de inzet van de vele vrijwilligers in de vaccinatie- en testcentra. Dat is prachtig om te zien. Ee van de mooiste dagen van het jaar was het feest voor al die mensen op 8 oktober in Boudewijnpark. En zeggen dat we toen dachten dat corona voorbij zou zijn.”(zucht)

Een bekentenis

We wandelen langs de Dijver naar het Guido Gezelleplein. Dat hij corona misschien dankbaar moet zijn, zeg ik. De burgemeester heeft zijn kiezers een beter evenwicht beloofd tussen toerisme en levenskwaliteit. De fauw grijnst even. “In het begin van de crisis zeiden de Bruggelingen: ‘eindelijk, de stad is weer van ons’. Maar lang heeft die euforie niet geduurd. Een lege stad is geen mooie stad. We missen de toeristen. Vooral de hotelsector heeft het moeilijk. En ik vrees dat er dit jaar weinig beterschap komt. Ik denk niet dat er nu al één Chinees is die voor zijn plezier het vliegtuig naar Europa wil nemen. Het buitenlands toerisme zal ten vroegste volgend jaar terugkomen. (denkt na) Wat u aanhaalt, slaat vooral op het cruisetoerisme. We hebben daarom besloten om het aantal cruises te beperken tot twee per dag.”

De brug naar de haven van Zeebrugge is gemaakt. De fauw benadrukt het belang van de fusie met de haven van Antwerpen. “We worden nu écht een grote speler op de wereldmarkt.” Hij vertelt over zijn correcte relatie met zijn Antwerpse collega, Bart De Wever. Hij doet ook een bekentenis. Dat de tweejaarlijkse terugkeer van de Ronde van Vlaanderen niet helemaal losstaat van die fusie. “Het was na een vergadering daarover dat de Antwerpse havenschepen me vroeg of de burgemeester even kon bellen. Dat bleek over de Ronde te gaan. (lacht) Dat we niet moeten opbieden tegen elkaar, stelde hij voor. Ik was helemaal akkoord.”

Dictator Dirk

Volgende stop: de kerstmarkt op het Simon Stevinplein. De burgemeester bestelt twee glazen Wiscoutre, een West-Vlaamse bubbel. Een man komt om een selfie vragen. Een andere man schotelt drie krokante visreepjes voor. Dat hij nóg een fusie tot een goed einde wil brengen, zegt hij. Die van de Brugse ziekenhuizen. “Dat is misschien wel de grootste uitdaging voor de tweede helft van de legislatuur.” Ik leg een ander heikel dossier op tafel: het voetbalstadion voor Club Brugge. “Het is niet normaal dat dit al vijftien jaar aansleept”, is hij stellig. “Ik weet hoe dit kan voorkomen worden. De politiek moet een deadline opleggen aan justitie.”

In een dictatuur zou het niet waar zijn, knipoog ik. De fauw schatert het uit. Dictator Dirk is zijn bijnaam in de strip in de Brugse editie van deze krant. Wat hij daarvan vindt? “Ik was vooral verrast, want ik krijg overal te horen dat ik te weinig dictator ben, dat ik te weinig autoritaire trekjes heb.” Dat hij te braaf en te laks is tegenover criminaliteit, drugs en transmigranten, is de grootste kritiek van oppositiepartij N-VA. De fauw haalt de schouders op als ik het hem voorleg. “Ik heb een andere mensvisie dan N-VA. De meeste transmigranten zijn slachtoffers van mensenhandel, dus ik behandel hen ook als slachtoffers. Wat drugs betreft, wil N-VA, maar ook Vlaams Belang, vooral graag grote razzia’s zien met veel uiterlijk vertoon. Ik ben meer voor de subtiele aanpak. Maar wees gerust, als het nodig is om een probleem-café te sluiten, dan doe ik dat.”

Vlag van CD&V

We wandelen verder. Het valt op hoeveel schouderklopjes de man krijgt. Dirk De fauw is een populaire burgemeester. Dat het tijd is om zijn kaarten voor 2024 op tafel te leggen, zeg ik hem. Hij aarzelt even. Het is een moeilijk onderwerp. “Ik ben eigenlijk zes jaar te laat burgemeester geworden. Maar goed, ik wil open kaart spelen: ja, ik zou graag nog eens de lijst trekken en burgemeester worden. De vraag is: voor hoeveel jaar. Ik weet dat er naar mijn leeftijd gekeken wordt. (even stil) We zien wel. Ik heb geen zin om zoals Leopold Lippens tot mijn tachtigste burgemeester te blijven. Het leven is meer dan politiek. Ik zou graag nog enkele mooie reizen maken en ik wil ook tijd voor mijn kleinkinderen.” Of hij in 2024 onder de vlag van CD&V zal opkomen, kan hij nog niet bevestigen. “Het is iets waar ik dikwijls over spreek met Joachim Coens, onze voorzitter. Ik zie inderdaad een tendens om af te stappen van de traditionele namen, maar ik betwijfel of dat beter is.”

Twee weken geleden pleitte partijgenoot Kris Declercq, de burgemeester van Roeselare, in deze reeks voor een West-Vlaams pact, een structurele samenwerking tussen de burgemeesters van de grote steden. De fauw heeft die oproep goed gelezen, zegt hij. “En ik ga akkoord. Er zijn vandaag te veel politieke niveaus. Kris wil macht verschuiven van Brussel naar de lokale besturen. Ik denk ook dat dit de goede richting is. En weet u waarom? Omdat wij beter aanvoelen wat er leeft in de samenleving en wat er nodig is. Bovendien moeten wij minder opboksen tegen de particratie. Burgemeesters zijn geen concurrenten van elkaar, ministers wel. Weet u wat Quickie (Vincent Van Quickenborne, Open VLD, red) eens zei op een overleg met de centrumsteden, toen er nog geen regering was? ‘Dat de burgemeesters een regering zouden moeten vormen, dat het dan veel beter zou gaan.’ (lacht)”

Een boze burgemeester

Onze laatste stop: het nieuwe beurs- en congresgebouw op het Beursplein, dat halfweg december geopend werd. De burgemeester noemt dit de belangrijkste realisatie van de voorbije jaren. Het doet hem pijn aan het hart dat er amper iets kan plaatsvinden, zegt hij. Dat de regering maximaal 200 mensen toelaat op een evenement en geen rekening houdt met de grootte van de zaal, noemt hij een grote fout. “Wij kunnen hier op veilige manier evenementen organiseren voor vijfhonderd mensen.” Dat zijn partij aan de knoppen zit, zeg ik hem. Hij zucht even. “Wij komen in het coronadebat te weinig naar buiten met scherpe standpunten. (feller) Neem nu de sluiting van het culturele leven. Waar waren wij? We hebben CD&V niet gehoord, hé. Ik heb dat ook in de partij gezegd.”

Ook in december heeft De fauw stevig gevloekt, toen beslist werd om voetbalsupporters te weren vanaf zondag 26 december, de dag van de derby Cercle – Club. “Dat had toch wel één dag kunnen wachten, zeker? Maar neen. We hebben dat nochtans laten weten aan onze minister, Annelies Verlinden. Er is echter niet geluisterd. Ik vond dat heel spijtig.” Of het anders zou zijn mocht het over de Antwerpse derby gaan, vraag ik. De burgemeester grijnst. “Het is tijd om af te ronden, zeker?” (lacht)