Het allereerste gezamenlijke interview met de ouders van Conner Rousseau: “Welke moeder wil haar kind in de politiek?”

Zijn ‘franke muil’ heeft hij van zijn vader, koketteert Conner Rousseau graag. Het politieke virus heeft hij van zijn moeder. Naar aanleiding van zijn dertigste verjaardag zetten wij vader en moeder samen voor onze bandopnemer. Een unicum. Het werd een onversneden gesprek. “Als het opperhoofd het wil, dan ga ik op zijn lijst staan.”

Belsele, deelgemeente van Sint-Niklaas. Op de valreep is onze afspraak verplaatst van Nieuwpoort, waar vader Jo Rousseau woont, naar deze Oost-Vlaamse stad, waar moeder Christel Geerts woont. Een geur van koffie walmt door het huis. De hond, een doodle, springt als een gek van links naar rechts. Vader Jo beveelt hem te zitten. De ene keer roept hij Blacky, de andere Conner. Moeder Christel vraagt de fotograaf om zijn foto’s tijdens het gesprek te nemen. Ze wijst naar Jo. “Ik wil liever niet met hem poseren. Kijk eens naar zijn blote voeten in die sandalen. En zijn broek.” Jo grijnst. Hij zal schoenen aantrekken, zegt hij. “Wist je al dat wij redelijk direct omgaan met elkaar? En Christel is dan nog het serieuze deel van het gezin.”

De relatie tussen vader en moeder is bijzonder. Ze hebben een latrelatie, zo zeggen ze zelf. Al vele decennia. “Dat gaat heel goed”, zegt Christel. “De ene keer is de lat wat breder dan de andere keer, maar onze kinderen hebben daar geen trauma aan overgehouden.” “Een latrelatie heeft één nadeel”, zegt Jo droog. “We hebben geen tijd meer om ruzie te maken.” Ze hebben elkaar leren kennen in De Barkentijn, het vakantiecentrum in Nieuwpoort. Hij was hoofdmonitor voor West-Vlaanderen, zij voor Oost-Vlaanderen. “Dat is het gevaar aan jongerenkampen”, knipoogt Christel.

Maandagavond stelde Conner ‘The Last Summer’ voor, een YouTube-serie over zijn laatste zomer als monitor in De Barkentijn. Wat vond u ervan?

Christel: “Het is niet zomaar een filmke, het is het verhaal van zijn politiek engagement op een ludieke manier gebracht. Dat vind ik mooi. Al geloof ik niet dat het zijn laatste zomer was. Vorige week was hij nog aan het vloeken over het aantal inschrijvingen voor de kerstvakantie. Hij kan De Barkentijn niet loslaten. Dat siert hem ook. De kinderen liggen hem echt na aan het hart.”

Jo: “Maar hij mag niet de fout maken die ik gemaakt heb: te lang willen doorgaan als monitor. Op de duur kon ik de grootvader zijn van de anderen. Het doet me natuurlijk plezier dat Conner en ook Eloïs daar zoveel jaren monitor zijn geweest.”

Christel: “Hij heeft daar gezien welke ellende sommige kinderen kennen. Als je zelf opgroeit in een goede cocon, dan besef je dat niet altijd. Het was dikwijls een harde confrontatie met de rauwe realiteit, ook voor mij trouwens.”

Jo: “Conner heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel. Al van toen hij kind was. Hij was amper zes jaar toen hij zijn zakske snoep uitdeelde aan de andere kinderen. Toen hij tien jaar was, schreef hij al brieven naar iedereen om van zijn tetter te maken.”

Christel: “Dat zit in zijn karakter. Het is soms dwangmatig. Als hij iets onrechtvaardig ziet, dan moet hij daartegen opkomen.”

Jo: “Dat heeft hij aan u te danken, Christel. Dat meen ik.”

Was hij een volgzaam kind of een rebel?

Jo: “Hij was niet stout, maar ook niet volgzaam. Hij was vooral heel druk. En hij kwam tegen alles en iedereen in opstand, ook tegen mij.”

Christel: “Nu doe je alsof hij een moeilijk kind was. Dat klopt niet. (fijntjes) Hoe zou jij het trouwens weten? Jij was er niet veel, hé. Conner was wel een kritisch kind, hij wou altijd logische antwoorden krijgen. Anders werd hij gek. Wij hebben hem ook geleerd om niets zomaar aan te nemen, om altijd te argumenteren.”

Conner heeft, gelukkig voor hem, het verstand en de uitstraling van zijn moeder, maar de bek van zijn vader – Jo Rousseau

Op wie lijkt hij het meest: op zijn vader of zijn moeder?

Jo: “Hij heeft, gelukkig voor hem, het verstand en de uitstraling van zijn moeder, maar de bek van zijn vader.”

Christel: “Deze keer heb je wél gelijk.” (lacht)

Jo: “Al is hij iets genuanceerder dan ik. Ik ben van een generatie die het gewoon is om haar gedacht te zeggen. Dat kon ook in onze tijd. Vandaag moet je elke letter drie keer omdraaien. Ik heb in deze krant eens gezegd dat de groenen kaloten zonder plastron zijn. Er is sindsdien geen enkele groene die nog naar mij kijkt. (lacht) Dat was trouwens een goed interview, maar ik heb sindsdien ook veel interviews geweigerd omdat ik die commotie niet wou. Als je dingen moet zeggen die je toch niet meent, dan zwijg je beter. Ik heb daarom ook getwijfeld over dit interview.”

Christel: (afgemeten) “Dit interview gaat niet over u, hé. Het gaat over Conner.”

Hebt u instructies gekregen van de voorzitter wat u wel en niet mag zeggen?

Christel: “Neen. We hebben één instructie gekregen: dat we dit interview moesten doen, echt waar. (lacht) Enfin, ik doe het graag voor hem, hoor. Maar ik heb soms het gevoel dat wij als gezin al genoeg in the picture gekomen zijn. Al begrijp ik de aandacht ook. Conner woonde tot vorige week thuis bij mij. Hij heeft geen gezin, geen kinderen om over te schrijven en dus kijken ze naar zijn vader en moeder.”

Jo: “Dat hij maar wacht met een gezin. Hij zou daar toch geen tijd voor hebben. Met zijn chaotisch leven zou hij zich beter een butler aanschaffen dan een vrouw.”

Hij is verhuisd naar een appartement in de buurt. Mist u hem nog niet?

Christel: “Neen, het is niet dat ik hem vaak zag, hoor. Hij is vorige week dertig geworden, een mooie leeftijd om deze stap te zetten. Het voelt natuurlijk een beetje raar aan. Eloïs was eerder al verhuisd. Het is een hoofdstuk dat afgesloten wordt.”

‘Wellicht had mijn moeder gehoopt dat ik niet voor de politiek zou kiezen, maar het is net haar verhaal dat mij getriggerd heeft’, zei hij mij eens.

Christel: “Welke moeder wil haar kind in de politiek? Ik denk niemand. Het is zo’n harde wereld geworden. Toen hij vorig jaar na een niercrisis in het ziekenhuis lag, las ik op sociale media doodswensen van mensen die hem niet kennen. Dat heeft me echt pijn gedaan. Waarom wil iemand dat mijn kind doodgaat?”

Jo: (zacht) “Dat heeft mij ook geraakt. Ik ben toen helemaal gestopt met Facebook. Ik kon het niet meer lezen. Al die negatieve zaken. Jongens, toch.” (zucht)

Christel: “Ik kan leven met inhoudelijke kritiek, er mag zelfs meer inhoudelijke kritiek komen, maar die kritiek over zijn figuur doet echt pijn.”

Jo: “We hadden dat al eens meegemaakt met jou, Christel, toen jij in de Senaat zat.”

Ik lees op sociale media doodswensen van mensen die hem niet kennen. Waarom wil iemand mijn kind dood? Christel Geerts

Christel: “Maar dat was een andere tijd, hoor. Een bravere tijd. Toen waren er nog geen sociale media en dus veel minder drek.”

Jo: “Ja, oké, maar we hebben toch ook eens op de eerste pagina van Het Laatste Nieuws gestaan. Weet je nog?”

Christel: “Jawel. Een delegatie van de Senaat zou naar een vrouwenconferentie in New York reizen. Ik was daar niet bij. Toch werd geschreven dat ik ervan zou profiteren om met mijn man naar Amerika te trekken op kosten van de staat.”

Jo: (zucht) “Terwijl ik al vijftig jaar bang ben om te vliegen. Conner heeft rechten gestudeerd, hij was beter advocaat geworden. Hij zou het ook gekund hebben, zoals hij kan babbelen. Hij zou wel een goede adjunct nodig hebben om de dossiers voor te bereiden.” (grijnst)

‘De dood of de gladiolen’, schreef De Standaard toen hij drie jaar geleden aantrad als voorzitter van Vooruit. Welke richting gaat het uit?

Jo: “Dat is te vroeg om te zeggen. Het gaat bergop, en dat is beter dan bergaf als je de top wil bereiken. We klimmen in de peilingen van acht naar vijftien procent.”

Christel: “Dat is één ding. Anderzijds zie ik opnieuw een ploeg. Dat is een groot verschil met pakweg vijf jaar geleden. Maar zijn belangrijkste verdienste is misschien wel dat hij de partij weer zelfvertrouwen doet uitstralen. Ook vóór de verkiezingen kwamen veel mensen bij SP.A uit, als ze de stemtest deden. Maar het beeld van die partij was zo versleten, dat ze weer afhaakten. Dat zou vandaag anders zijn, denk ik. Neem de fameuze Molenbeek-uitspraak (in Humo zei Rousseau dat hij zich niet in België voelt in Molenbeek, red.). Als dat zijn aanvoelen is, dan is het goed dat hij dat ook zegt. Ik was ook blij dat hij neen antwoordde op de vraag van Ivan De Vadder of hij zich zou excuseren. Dat was in het verleden anders.”

Jo: “Hij had ook gelijk, hé. (op dreef) Als je ziet wat daar in Brussel allemaal gebeurt, dat is een ander land geworden. Veel mensen denken zo, maar ze durven het niet zeggen. Ik ben er zeker van dat ook de meeste politici zo denken. Conner zegt het wel luidop. Chapeau!”

Christel: “Bovendien verbond hij een socialistisch verhaal aan deze quote: dat mensen niet alleen kansen moeten krijgen, maar ze ook moeten grijpen. We hebben dat te lang niet meer durven zeggen binnen de partij.”

Als hij kritiek krijgt, is het vooral over zijn persoon, bijvoorbeeld over zijn deelname aan ‘The Masked Singer’ en ‘Fear Factor’. Wat vindt u daarvan?

Jo: “Is dat niet vooral jaloezie? Conner is van een nieuwe generatie. Waarom zou hij dat niet mogen doen?”

Christel: “Hij moet wel waken over een goed evenwicht. Ik begrijp dat hij het ijzer wil smeden als het heet is, maar de slinger mag niet doorslaan. Ik was geen voorstander van Fear Factor. En bij The Masked Singer hadden we nooit verwacht dat hij zo ver zou geraken.”

Jo: “Ik wist natuurlijk weer van niets. Mij zeggen ze nooit iets.”

Christel: “We hebben toch samen naar de finale gekeken? Had hij het u verteld, dan was hij beter meteen naar de gazet gestapt. Gij kunt niet zwijgen.”

Jo: (grijnst) “Wat doet den dieje daar in dat kostuum, dacht ik.” (lacht)

Bestaat het gevaar dat hij naast zijn schoenen gaat lopen?

Christel: (even stil) “Ik denk wel dat hij kan relativeren, maar ongetwijfeld zal die populariteit iets doen met hem. Wie zou daar wel onbewogen bij blijven? Thuis wordt hij alvast niet bejubeld.”

Jo: “Integendeel, wij zijn wellicht de enigen die hem met de voeten op de grond durven zetten. Als iets mij niet aanstaat, dan zeg ik: manneke, zo niet, hé.”

Vraagt hij soms advies aan jullie?

Jo: (snel) “Aan mij nooit.”

Christel: (onverstoord) “Hij vertelt vaak over zijn dag en over zijn ideeën en dan verwacht hij een eerlijk wederwoord.”

Jo: “Omgekeerd krijg ik wel advies van hem. Ik ben voorzitter van Vooruit in Nieuwpoort. Na elke toespraak zegt hij dat het op niet veel trok. Pa, wat heb je nu weer gezegd? Al gebeurt het wel eens dat hij mij achteraf gelijk geeft over iets, dat wel.”

Ik hoor zelfs waaien dat u in 2024 op de West-Vlaamse lijst van Vooruit zal staan voor de nationale verkiezingen.

Jo: “Is dat zo? Bedankt om te laten weten. (lacht) Zelf heb ik daar allemaal mijn twijfels over. Laat ons eerst maar afwachten hoe mijn gezondheid evolueert. Ik ben ouder dan zeventig, hé. Vrienden van mij gaan dood. En wat zou dan mijn meerwaarde zijn? De naam Rousseau lanceren in West-Vlaanderen?”

Christel: (lacht) “Ik denk niet dat gij daar zelf over te kiezen hebt, Jo. Ge zult moeten. Conner heeft het al gezegd.”

Jo: “Als het opperhoofd het wil, dan ga ik dat doen, hé. Maar ik wil niet het risico lopen om verkozen te raken. Ik zou me te veel Statler en Waldorf (twee figuren uit De Muppetshow, red.) voelen in het parlement.”

Christel: “Hij zal je gewoon op die lijst zetten, hoor. (glimlacht) Voor mij is de politiek een afgesloten hoofdstuk. Ik stop eind dit jaar ook als gemeenteraadslid in Sint-Niklaas. Het is tijd om plaats te maken voor jonge mensen.”

Laatste vraag. Premier Rousseau, zou dat goed klinken in 2024?

Jo: “Neen, daar zou het veel te vroeg voor zijn.”

Christel: “Conner is daar minder mee bezig dan de buitenwereld. Hij zou vooral graag zijn ideeën realiseren. Ik wil het hem trouwens niet toewensen om premier te worden.”

Jo: “Schoon gezegd, Christel.”