Spook

Mijn man en ik vieren dit jaar onze tiende verjaardag samen. Zes jaar getrouwd en ouders van een leuk kereltje. Nu zou je denken dat we elkaar, na tien jaar, goed kennen, om maar niet te zeggen heel goed kennen. Elkaars talenten, gebreken, sterktes, zwaktes, angsten…

Al heel lang leef ik met coulrofobie, de angst voor clowns en in het algemeen mensen met maskers. Mijn man weet dat ook. Het zit niet tussen mijn oren en het is niet iets waar ik me even over moet zetten. Hoe ik dan kan genieten van carnaval? Daaraan komen tijdens het weekend best wat gevloek en hartkloppingen te pas.

Maar dus mijn angst voor maskers. Nu vond mijn man in de kelder een vreselijk masker, en iets in hem zei dat hij een mopje met me moest uithalen. Hij besluit om mij geniepig achter een muurtje in ons huis aan te staren en plots voel ik het. Iemand staart me aan en ik kijk op. Een oerkreet ontsnapt.

“NEE! NEE!”

Tranen springen in mijn ogen en ik krijg amper een woord uit mijn mond. Mijn zoon komt me helemaal verbaasd melden dat papa een spook was en dat hij geschrokken was. Zo klonk het arme kind nog zo’n twee uur lang.

“Kben nie kwaad eh, gewoon teleurgesteld”, zeg ik tegen mijn man. Na tien jaar weet ik dat hij soms eens iets té gek kan doen. Al een chance dat ik hem zo graag zie.

Hij beloofde het nooit meer te doen en ik beloofde dat ik hem zal terugpakken op een moment dat hij denkt dat ik het vergeten ben.