Open brief aan de bisschop van Brugge

Monseigneur,

hoe is het in godsnaam mogelijk? Dat hebben wij ons vier weken op rij afgevraagd… Jij ook? Vier afleveringen lang drukte de tv-reeks ‘Godvergeten’ ons met de neus op de feiten. Vier keer kropen wij gedegouteerd in bed. Kon jij op dinsdagavond wél meteen slapen?

Vier weken lang wou je niets zeggen. Een interview? Nee. Dat kon even niet. Was je bang? Dacht jij ook dat de programmamakers nog iets in hun mouw hadden? Een extra bom op jouw geliefde Kerk? Nieuwe feiten kwamen er uiteindelijk niet. Toch niet op tv…

Jij zat dan weer wel in de laatste aflevering. Plots verscheen je tussen de moedige getuigen, in een kerk dan nog. Trots toonde je dat het beeld ter ere van de slachtoffers van achteraan naar voren was verhuisd. Ik snapte je ongemakkelijke glimlach.

Niet veel later richtte Jan zich kwaad tot jou. Hij vervloekte je “sekte”. Wat later zagen we hem een brief tikken. Hij hoopte op een gesprek met jou, de bisschop van Brugge. De brief ging op de post… maar er volgden geen beelden van een ontmoeting, wel een aftiteling.

Vier keer kropen wij gedegouteerd in bed. Kon jij op dinsdagavond wél meteen slapen?

Wist je dat Jan vorige week ook in onze krant zijn verhaal vertelde? Hoe een priester hem jarenlang misbruikte? En hem na elk vergrijp een kruisje gaf?

Op het moment dat jij ons woensdagochtend een interview gaf, liet ik een journalist contact opnemen met Jan. Want wat was er met die brief gebeurd? Had je hem gesproken?

Monseigneur, ik moet zeggen dat zijn antwoord mij ontgoochelde. Hij wacht al een jaar om jou even te kunnen zien…

Geen woorden, maar daden. Dat is wat Jan vandaag vraagt. Want er moet veel veranderen in de Kerk, beste bisschop. En ik geloof oprecht dat jij daaraan wil meewerken. Maak je dus even tijd voor een klein gebaar?

We wensen Jan en alle andere slachtoffers tot slot nog veel sterkte… en jou veel moed.

Groet,

Bart