Het is bijna niet te geloven. Hier, bij ons, in West-Vlaanderen worden elke dag drie kinderen mishandeld. Drie. Kinderen. Per. Dag. Dat zijn drie potentiële drama’s, elke dag opnieuw.
De cijfers die wij vandaag ‘mogen’ bekend maken, zijn schokkend. In 2021 waren er in onze provincie exact 793 officiële meldingen van kindermishandeling, goed voor 1.082 betrokken kinderen. Dat is een daling, maar geen goed nieuws: het probleem blijft volgens het West-Vlaams Vertrouwenscentrum Kindermishandeling even groot.
Meer nog, ze durven daar zelfs niet gokken hoeveel kinderen en jongeren echt slachtoffer zijn. Bijna niet te geloven, ik weet het.
Hoe kunnen we die slachtoffers helpen? Het is een simpele vraag, maar het antwoord is moeilijk.
Meer doen?
Moeten we als maatschappij méér doen om onze kinderen te beschermen? Daar kunnen we dan weer wel makkelijk op antwoorden… We moeten álles doen wat kan. En dat begint met ogen en oren open te houden en niet weg te kijken als we iets vermoeden.
We moeten álles doen wat kan om onze kinderen te beschermen
In deze krant getuigt Steven moedig over hoe hij als kind mishandeld werd. Met zijn pakkend verhaal wil hij het taboe doorbreken. Hoe schokkend de cijfers en de feiten ook zijn, we mogen ze niet verzwijgen. Hij is ervan overtuigd dat praten de weg is naar verandering. “Ik moet mijn littekens laten zien … al is het maar om een verschil te maken voor één iemand”, vertelt Steven.
Kindermishandeling bestaat in verschillende vormen. Van emotionele verwaarlozing tot seksueel misbruik: het moet zo snel mogelijk gezien, gestopt en aangepakt worden. Want als er erkenning komt en als het kind zich weer veilig voelt, dan kan het herstellen.
Het is bijna niet te geloven, maar volgens experts hebben getraumatiseerde kinderen vaak een enorme veerkracht. Gelukkig maar.
Reageren? bart.casteleyn@kw.be
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
