Leekens in een regenjas die hij geleend moet hebben van Inspector Columbo

Roeland Gunst kruipt voor KW.be met de regelmaat van een Kompany in zijn pen in aanloop naar en tijdens het WK Voetbal.

Nog een week. Veel WK-deelnemers houden een dezer een uitzwaaiwedstrijd vooraleer ze de koffers richting Brazilië pakken. Zo raakte Italië eerder deze week niet verder dan een lullige 1-1 tegen Luxemburg. Eigenlijk zijn die afscheidsmatchen voor het thuispubliek achterhaald in deze moderne tijden. De komende maand zal het WK voetbal niet weg te branden zijn op tv’s, tablets en andere schermen. Geen enkele supporter op deze aardbol zal zijn nationale ploeg moeten missen.

In 1930, bij het eerste WK voetbal in Uruguay, was afscheid nemen ongetwijfeld meer dan een formaliteit. Toen ondernamen de Rode Duivels, als een van de weinige Europese deelnemers, een reis van liefst 8 weken over land en over zee. Ter plekke verloren ze driemaal, zonder ook maar één doelpunt te scoren. En hop, opnieuw 8 weken om terug te keren naar vrouw en kind.

Georges

Uitzwaaiwedstrijden dus. Ook de Belgen volgen deze traditie. Een tijdje terug werd een interessante sparringpartner geregeld: Tunesië, dat zich niet kon kwalificeren voor het WK en dat tevens buur is van poulegenoot Algerije. Dat was in onvermoede tijden, want intussen kreeg de match van zaterdag meer inzet dan ze bij de voetbalbond gewild hadden: Georges Leekens zal als bondscoach op de Tunesische bank zitten.

Na zijn vertrek bij de Rode Duivels werd Leekens door velen verguisd, niet het minst door zijn misplaatste ‘90%-uitspraak’ achteraf. Voordat Leekens in mei 2012 opstapte als bondscoach, had hij het eigenlijk niet verkorven bij de fans. De niet-kwalificatie voor het EK 2012 was volgens de meesten te wijten aan de mindere kwaliteit en de jeugdige onbezonnenheid in het elftal. Leekens’ persoonlijke balans als bondscoach bleef positief: onder zijn bewind was er opnieuw een positieve vibe ontstaan rond de ploeg. Dat is geen toeval: als Georges de mediatieke wind in de zeilen heeft, dan verpulvert hij elke vervelende vraag met onuitputtelijk enthousiasme. Het botte opportunisme waarmee hij duivelsrood inruilde (voor blauwzwart) deed de publieke opinie echter tegen hem keren.

Waffel

Uitzwaaiwedstrijden dus. Uit mijn jeugd herinner ik me de match België-Noorwegen uit 1998. Geen memorabele match was dat – zoals het hoort – behalve dan de enige en enig mooie interlandgoal van Franky Van Der Elst. Franky, de oerdegelijke stofzuiger op het middenveld van Club Brugge, stond aan de vooravond van zijn laatste grote tornooi en had tot dan toe geen enkele interlandgoal gemaakt. Die nul veegde hij van de tabellen met een voor hem ongewone waffel van jewelste. Een paar weken later kon hij zijn aantal goals voor de Duivels verdubbelen, maar hij miste een dot van een kans tegen Mexico.

Franky liep na zijn doelpunt uitgelaten naar de bank, waar bondscoach Georges Leekens kamerbreed glimlachte in een vaalbruine regenjas die hij geleend moet hebben van Inspector Columbo:

Als Eden Hazard er zaterdagavond eentje binnendartelt, hoop ik voor Leekens dat die niet richting de bank van Tunesië gaat lopen. De hamburgerkraampjes rond het stadion vetten alvast hun bakplaten in.