Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Michèle George: “Je donkere ogen doorboorden me net niet. Op de duur wou ik alles van je weten”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag richt hij zich tot Michèle George, de West-Vlaamse ruiter die twee gouden plakken veroverde op de Paralympische Spelen in Tokio. Michèle mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Michèle,

Gefeliciteerd! In het kwadraat. Jezelf herhalen kan geen kwaad als je het doet op de manier zoals jij het doet. Met twee verschillende paarden goud op drie verschillende Paralympische Zomerspelen. Al negen jaar vlaggendrager van de Belgische delegatie. Letterlijk zelfs. Londen, Rio en Tokio leverden vijf keer goud en één keer zilver op. Jij, toonbeeld van inclusie. Ik stel me geen vragen als het over dressuur gaat. Olympische of Paralympische Spelen vloeien voor mij probleemloos in mekaar over. Anky van Grunsven en Michèle George zijn de eerste namen die in me opkomen. Bonfire, Salinero, Rainman en Best of 8 de eerste paarden die ik een emmer wortelen zou geven en goud het eremetaal waarmee ik mens en dier associeer. Je bent een bewonderenswaardige atlete, Michèle. Ik heb ooit het voorrecht gehad je te ontmoeten in een idyllische oase aan de achterkant van de Kluisberg. Daar, aan de voet van die glooiing tussen Vlaanderen en Wallonië, had je vroeger je manege en bereed je je lievelingen. Elke dag, uren aan een stuk. Ik kwam voor een reportage en liep een halve dag achter een bom aan. Een alfavrouwtje. Mijn stappenteller registreerde toen nog niets, maar ik vermoed dat ik op een halve dag meer afstand aflegde dan anders op een hele week. Van de zadelkamer naar de stallen. Van de binnenpiste naar de keuken. Van de voorraadzaal naar de malse weide. En zo bleef het maar doorgaan. Ik kon je nauwelijks bijbenen. En nochtans ben jij degene met de verlammingsverschijnselen. Je zette de tonus van mijn nieuwsgierigheid op scherp, Michèle. Je donkere ogen doorboorden me net niet. Op de duur wou ik alles van je weten.

We zetten je graag bij in het pantheon van de grootste atleten die dit land heeft gekend

Geïntrigeerd door een vurige vrouw liet ik Kluisbergen achter me. Ik zag pure passie. Temperament bij hopen. De film van die dag speelde zich nadien nog vaak in mijn hoofd af. En telkens stelde ik me de vraag: hoe zou het nog met Michèle zijn? Een vraag die onbeantwoord bleef tot de grote paardenafspraken de kalender kleurden. Paralympische Spelen, wereldruiterspelen, Europese kampioenschappen. Je bent een vrouw van de belangrijke dates. Altijd op de afspraak als het van je wordt verwacht en je jezelf een portie druk oplegt. Het is niet iedereen gegeven. Jou duidelijk wel. Ik snap dat mensen die achter je aan huppelen zich wel eens de vraag stellen waar die verlamming aan de linkerkant zich dan wel situeert. Maar dat heeft alles met jouw klasse en fierheid te maken. Die val van een paard dertien jaar geleden bezorgde je wel degelijk een verlamming. Het is jouw verdienste dat je een pijnlijk ongeval aangreep om een succesverhaal te schrijven. Een story die afstraalt op een sport. De Belgische paardensport kreeg de voorbije zomer van jou het grootste cadeau. Mannen en vrouwen schitterden in Japan in diverse disciplines, individueel en per ploeg. Maar jij bracht goud. Of nee, je bent het gewoon. Jacques Rogge zou apetrots geweest zijn op jou en de Belgische delegatie. Ga nog maar even door. De drang naar grote successen laat zich niet snel kooien als je met jouw passie door het leven stapt. Wij blijven ondertussen vanop een afstandje genieten en zetten je graag bij in het pantheon van de grootste atleten die dit land heeft gekend.

Warme groet,