Karl schrijft een brief naar sportproost Ludo Lepee: “Mocht de Kerk gebouwd zijn op mensen als jij, zouden de fundamenten van het instituut steviger zijn”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot sportproost Ludo Lepee, dit naar aanleiding van de commotie rond het misbruik in de Kerk naar aanleiding van het Canvasprogramma ‘Godvergeten’. Ludo mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Ludo,

Het is een eeuwigheid geleden dat we mekaar zagen, maar ik heb de voorbije weken vaak aan je gedacht. Ik vermoed dat ergens diep in de Westhoek een priesterhart bloedt. De schitterende maar intrieste Canvasreeks Godvergeten legt andermaal bloot dat je een van de gezanten bent van een door geloof en macht gecreëerd monster: de Kerk. Ik heb met je te doen, Ludo. En ik ben zeker dat je je schaamt voor de zaken die je op televisie ziet en hoort en waar je zelf geen vat op hebt of had, laat staan iets mee te maken. Maar de misbruiken kunnen niet genoeg belicht worden en het risico dat het kind met het badwater wordt weggegooid, moeten we erbij nemen. Het zou wel zonde zijn dat mensen die het goed menen en de juiste waarden uitdragen, niet langer worden gehoord. En jij bent er zo een, Ludo.

Mijn geloof in een opperwezen of een God ben ik al lang kwijt

Ik leerde je ondertussen meer dan 25 jaar geleden kennen als jonge reporter van Focus TV. We kropen toen met een cameraploeg in je zog naar de Sportabedevaart in Roeselare waar bij het begin van een nieuw seizoen de fietsen van wielertoeristen worden gezegend. Het portret begon in Watou waar we je oppikten voor een onvergetelijke dag. Het duurde even voor de deur openging toen we aanbelden. Je reed op dat moment op je rollen, zweetlap van stuurpen naar zadel. Dikke druppels zochten hun weg van je voorhoofd naar de grond.

Het gesprek begon aarzelend, maar toen de band van vertrouwen was geïnstalleerd, debiteerde je warme en zachte stem die nooit overslaat de ene levenswijsheid na de andere. Al snel kwam je tot de essentie. Maken we het op deze wereld niet te complex voor onszelf? Zit het geluk niet in eenvoud en alledaagse dingen? In de erkentelijkheid voor de geschenken die elke dag ons pad kruisen? De vragen stellen was ze beantwoorden. Beste Ludo, je beseft zonder enige twijfel niet hoe die ene dag in 1997 inspireerde.

Je stuurde in de loop der jaren af en toe een berichtje via Messenger. Toen ik ziek werd een boodschap van hoop en toen ik een luide vloek de Vlaamse huiskamer instuurde op het moment dat Yves Lampaert door een supporter onderuit werd gehaald in de finale van Parijs-Roubaix van vorig jaar las ik: Karl, wij hebben precies op hetzelfde moment een schietgebedje gedaan bij de val van Yves. Het zal ons wel vergeven worden.

Toen ik het las, kon ik een lachje niet onderdrukken en werd mijn hart gevuld met warmte en gezelligheid. Je fijnbesnaarde humor die op een droge manier zijn weg naar de wereld vindt en je vermogen tot zelfrelativering, maken van jou een geweldige vent, Ludo. Mocht de Kerk gebouwd zijn op allemaal mensen als jij zouden de fundamenten van het instituut wat steviger zijn.

Mijn geloof in een opperwezen of een God ben ik al lang kwijt en het zal ook nooit meer terugkeren. Als God bestond zou hij kleuters niet opzadelen met hersentumoren en kinderen niet laten misbruiken, zou hij het niet toelaten dat papa’s het leven laten als ze hun zonen of dochters leren duiken en zou hij aardbevingen voorkomen. Ik weet zeker dat je ongelovigen niet verkettert en een plaatsje laat voor afwijkende meningen, Ludo. Jij, pleitbezorger van verdraagzaamheid als vuurtoren van de samenleving. En dat is jammer genoeg een waarde die verloren gaat op de plek waar geloof en macht in een innige omhelzing geraken. Blijf je boodschap met volle overtuiging uitdragen voor hij in een godvergeten hoekje belandt.

Warme groet,