Karl schrijft een brief naar Michael Vanthourenhout, de kersverse Belgische kampioen veldrijden: “Zorgde het vaderschap voor meer zelfvertrouwen?”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Michael Vanthourenhout, de kersverse Belgische kampioen veldrijden. Al werd de cross zondag wat overschaduwd na een akkefietje met concurrent Laurens Sweeck in de materiaalzone. Michael mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Michael,

Mesdames et messieurs, votre attention pour l’hymne nationale Belge.Dames en heren, uw aandacht voor het Belgische volkslied, de Brabançonne. Als speaker Niko De Muyter het met de nodige pathetiek aankondigt op het einde van de podiumceremonie, word ik keer op keer week. Dat volkslied heeft iets. Ik zag dat het je zondag ook veel deed. Een simpele trui in een kleurencombinatie die niet matcht, maar die door iedereen wordt begeerd. Een stukje textiel dat uiteindelijk in een kader of een kast belandt. Het is de eretitel die eraan vasthangt die voor de extra laag zorgt.

Je bent Belgisch kampioen, Michael. Twee maanden nadat je je al een Europese titel toe-eigende. Je bent op papier dus de beste veldrijder van dit land. Maar dat doet de waarheid dan weer geweld aan. Wout van Aert is beter. Maar Wout was er niet en over de afwezigen kunnen we beter zwijgen. Over de wedstrijd van zondag zelf daarentegen. In de fantasie van het geheugen zal over twintig jaar sprake zijn van een aanslag in de materiaalpost, van een homejacking die werd gepleegd op het huis Sweeck. Er hangt een klein geurtje aan de titel, maar echt stinken doet hij niet. Zo erg was het allemaal niet.

Weet dat revanchegevoelens in de sport vaak dicht tegen succes aanschurken

Trek je de commotie niet aan, Michael. Je was echt goed afgelopen zondag. En je bent dat al maanden aan een stuk. Eindelijk overleef je psychologische steekspelletjes. Eindelijk zit er regelmaat in wat je doet. Eindelijk zet je lastige finales naar je hand waar je in het verleden al kraakte als de tegenstanders gewoon eens naar je keken. Heeft het vaderschap je meer zelfvertrouwen gegeven? Of gaat het om verantwoordelijkheden? Want tamtam cyclocross durfde al eens beweren dat je het in het verleden niet altijd zo nauw nam met je trainingen omdat het toch vanzelf lukte.

Aan talent geef gebrek. Ik hoorde Peter Hespel eens lyrisch declameren welke waarden je bij een test wegtrapt. Indrukwekkend. Het leek alsof Wout van Aert en Mathieu van der Poel zich zorgen moesten maken. Maar zover is het niet gekomen en zal het allicht ook niet meer komen. De eeuwige jeugd is er voor niemand en jij wordt er op het einde van het seizoen toch ook al dertig.

Als ik naar je vlaskopje kijk, schat ik je wel nog altijd een paar jaar jonger. Toen Robbe De Hert op zoek ging naar een acteur om de Witte van Zichem te vertolken in zijn film van 1980 moet hij iemand als jij in gedachten hebben gehad. Je was nog niet geboren. Eric Clerckx deed toen maar een paar extra scheppen zout in de patatten.

Ja, witte. En nu? Heeft Laurens Sweeck je in Otegem echt boos gekregen? Sukkeleire snauwde je hem vanuit de materiaalpost toe. Is dat voor jou de extra prikkel om er na twee titels nog een spetterend seizoenseinde aan vast te breien? Proef je zijn naam voortaan met schuim op de lippen? Of ga je berusten? Weet dat revanchegevoelens in de sport vaak dicht tegen succes aanschurken.

Met nog twee manches te gaan sta je in de wereldbekerstand op amper 24 punten van Sweeck. Het kan nog. Benidorm is geen vakantietrip, maar bittere ernst. Als je daar nog op je wolk kan blijven, is de laatste veldrit van de wereldbeker in het Franse Besançon beslissend. En wie weet volgt dan wel een pirouette. Wat er ook gebeurt, Michael: je seizoen is meer dan geslaagd. Enkel felicitaties zijn op zijn plaats. De Vlaamse posterboy van de cross ga je niet meer worden, maar dat hoeft ook niet. Als je het verstandig aanpakt, oogst je nog jaren mee uit de graanschuur van het veldrijden. Het is je gegund, net als een mooi leven met je vrouw Kelly en je zoontje Arthur.

Warme groet,