Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar de betreurde Filip Carpentier, de geldschieter achter het continentale Minerva Cycling Team. De 47-jarige Ieperling overleed zondag onverwacht aan een hartstilstand. Reageren: karl@kw.be
Beste Filip,
Postuum een brief schrijven naar iemand is nooit goed. Je weet dat de bestemmeling hem nooit zal lezen. Maar misschien kunnen deze zinnen een beetje troost vormen voor vrienden en familie. Zij zijn een vriend, echtgenoot en vader kwijt. Een goede gast. Zo vertelt men mij. We kenden mekaar niet, hadden mekaar nog maar één keer ontmoet. Het was een schuchtere kennismaking in de inkomhal van het cultureel centrum van Koksijde.
Na de GP Samyn eerder dit jaar reed ik vanuit Dour naar de zee om er een praatavond te modereren ter gelegenheid van de Bredene-Koksijde Classic. Jij maakte die avond als sponsor van de wedstrijd dezelfde rit met de auto. Terwijl ik met José commentaar had gegeven bij de wedstrijd gewonnen door Matteo Trentin, bracht jij er de namiddag door met Johan Museeuw en Dirk De Wolf in een door jouw georganiseerd VIP-event. Minerva reed zich in de kijker. Kasper Saver maakte deel uit van de goede vlucht en zorgde in de commentaarcabine voor de nodige hilariteit. Via bekenden van hem kregen we vijf verschillende manieren door om zijn naam uit te spreken. Tot zijn zus de verlossing bracht. Saveir op zijn Frans. Ondertussen had je je verkneukeld, hoorde ik achteraf. Minutenlang publiciteit voor het fietsenmerk dat je op een slimme en mooie manier op de kaart aan het zetten was. Met centen, maar ook met een marketingtechnisch goed uitgekiende strategie. Een continentale ploeg en dus geen extreem dure ploeg vol jongeren die als leeuwen vechten voor hun plaatsje in vroege vluchten en de daarmee gepaard gaande publiciteit en met de naamsponsoring van een paar West-Vlaamse wedstrijden die met liefde worden georganiseerd als Bredene-Koksijde en Brugge-De Panne. Je sponsorde niet alleen, maar je zorgde ook dat Minerva gezien werd. Bestelwagens vol publiciteitsmateriaal werden uitgeladen en overal prijkte de naam van je bedrijf vol in beeld. Marketingwerk uit het boekje.
Iedereen die een band met je had, koesterde die
Ik herinner me ons gesprek in Koksijde perfect. Je kwam naar me toe en sprak me als eerste aan: Ik ben Filip Carpentier van Minerva! We drukten mekaar voorzichtig – in coronatijden en niet volledig volgens het boekje – de hand. Ieper schept een band, je connectie met Johan Museeuw ook en het feit dat je vroeger supporter was van mijn beste vriend Stefaan Vermeersch al helemaal. We spraken vijf minuutjes en zouden mekaar later nog wel eens ontmoeten. Je nodigde me uit om eens tot in Ieper te komen om de firma te bezoeken. Het heeft niet mogen zijn. We zaten zondag in de perszaal van de Amstel Gold Race toen het droevige nieuws binnenkwam. Als een lopend vuurtje verspreidde het bericht van je overlijden zich. Zevenenveertig jaar en weg. Wat is er met de wereld aan de hand? Velen vroegen het zich af, want de onheilstijdingen blijven zich opstapelen. Als het een troost kan zijn voor iedereen die je dierbaar is: nergens hoorde ik een onvertogen woord over de mens Filip Carpentier. Je was geliefd in en rond het peloton. Soms maakte je wel eens een verwarde indruk, maar altijd stond je klaar om mensen te helpen. Iedereen die een band met je had, koesterde die. Ik kreeg een bericht binnen van Johan Museeuw: Ik ben echt van mijn melk, maat! Je heengaan slaat diepe wonden. Je was als ondernemer een prachtig verhaal aan het schrijven. Je was geliefd. Ik hoop dat je wielererfenis intact blijft en dat iemand kan verderzetten waar jij aan bouwde, Filip. Waar je ook bent, rust zacht!
Warme postume groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier