Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Eli Iserbyt. De cyclocrosser kroonde zich vorig weekend in Meulebeke tot Belgisch kampioen. De Bavikhovenaar mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Eli,
Gefeliciteerd. Eindelijk Belgisch kampioen. Een titel voor het schap curiosa. Je was nog niet over de streep of collega en feitjes- en cijferfetisjist Jonas Creteur had al opgezocht dat bij zestien West-Vlaamse BK-organisaties nog nooit een West-Vlaming had gewonnen. Je breekt dus de ban. Niet alleen voor jezelf, maar voor alle cyclocrossers uit deze provincie. En of het verdiend is.
Het leek een spannende wedstrijd te worden. Tot je een versnelling plaatste in de zandbak en niemand echt kon volgen. Je fietste alle vraagtekens de wereld uit. Van spoed naar de warme gloed van een tricolore. Wout of geen Wout. Afwezigen hebben altijd ongelijk. Je zevende overwinning van het seizoen was de belangrijkste. De trui zit om de juiste schouders. De extra small slaat enkel op de kledingmaat. Acht crossen winnen tegen half januari moet je verdienen, Eli.
Niet iedereen is fan van je en dat hoeft ook niet. Ik heb het wel voor je en gun je de titel van harte
Molenwiekend over de streep, van kop tot teen onder het slijk richting interviewtent. De kans om je te wassen voor de vragen kwamen, werd je niet gegund. Maar eigenlijk was het een schitterend beeld. Als dat de wereld zou zijn rond gegaan in landen waar niemand een notie heeft van wat veldrijden precies inhoudt, dreigde een klacht wegens de ontmenselijking van topatleten in bloedvorm. Een klacht voor het uithongeren van diezelfde atleten zou er ineens bovenop zijn gekomen. Hoe je met goed vijftig kilogram zoveel kracht ontwikkelt, blijft een raadsel. In Meulebeke was iedere pedaalslag raak. Krachtig en secuur. Je wurgde de concurrentie door voortdurend hoge druk te zetten. Ze zagen sterren. Een paar andere favorieten bulderden wat krachttermen door de materiaalpost. Half koers hadden ze door dat er aan Iserbytje op deze koude en grijze zondag in januari niets te doen was.
Je voelt aan alles dat je in veldritland polariseert, Eli. Niet iedereen is fan van je en dat hoeft ook niet. Ik heb het wel voor je en gun je de titel van harte. Ik ken je niet goed, maar heb de indruk dat je een correcte gast bent. Uit de broek geschud om vechtend af te zien. Bereid om offers te maken met als doel het maximum uit een carrière te halen.
Ze hebben toch niet gelachen met die zandbak in mijn tuin, hé?, vroeg je je in het post-race interview grijnzend af. Helemaal niet, Eli. We hebben er vol bewondering over gesproken en je geloofd voor zoveel beroepsernst. Ik zie crossers die nog altijd niet over de balkjes springen terwijl het misschien maar een paar dagen oefening vergt voor de acrobaten op een fiets die jullie toch wel allemaal zijn. Onbegrijpelijk. Toen je in de kou naast me stond in een Belgische trui die al was bedrukt met de logo’s van de sponsors (Jurgen Mettepenningen is ook geen uil natuurlijk) viel me nog eens op hoe scherp je wel staat. Uit medelijden had ik je aan het kraam dat naast ons stond bijna een braadworst gekocht, Eli.
Ik ben de ochtend na het BK even gaan rondneuzen op de website van je sponsor. Ik kwam op een filmpje van een frituur terecht. En werd snel aangetrokken door het assortiment voor professioneel gebruik. Mayonaise, ketchup en een gamma speciaalsauzen waarbij het water langs mijn mondhoeken liep. Een 3 literpot Andalouse lijkt me een gedroomd kerstgeschenk, maar ik moet vermageren verdorie.
Ik kon het niet laten en klikte door naar het tabblad inspiratie. Een culinair orgasme in de categorie vettig maar prettig drong zich op: pulled chicken tacos met Smokey BBQ, kapsalon met kebabsaus, chili cheese fries met jalapeño mayonaise. Ik sloeg het tabblad terstond op onder mijn favorieten. En toen wist ik het zeker. Renner worden zit er hier niet meer in. Een stalen karakter is een eigenschap van kampioenen. Je verdient die trui dubbel en dik. Geniet ervan, Eli.
Warme groeten,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier