Karl schrijft een brief naar basketster Julie Vanloo: “Mijn ogen konden je voeten niet volgen, laat staan je gedachten”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Julie Vanloo. De basketster pakte met de Belgian Cats zondag Europees goud in Slovenië. De Oostendse mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Julie,

Europees kampioen, g*dverdomme. Vergeef me de vloek. Ik wil gewoon benadrukken hoe speciaal dit aanvoelt. En dan gooien we er hier in de Westhoek al eens een luide vloek achteraan. Ook al ging ik tot ik achttien was bijna elke week plichtsbewust op zaterdagavond om zes uur naar de mis. Vooral omdat ik verliefd was op Anneke, het buurmeisje. Een uur extra in haar gezelschap was pure bonus. De waarheid heeft na al die jaren haar rechten. Maar er is geen tijd om uit te weiden.

Jullie zijn Europees kampioen. De beste van Europa. En hoe? Nagenoeg het hele tornooi met overmacht, in de finale toch even met knikkende knieën. Maar dat zijn we al vergeten. Drie dolle minuten tegen Spanje piloteerden jullie naar het balkon van het stadhuis van Brussel en naar vaderlandse aanbidding. De uitnodiging voor het theekransje bij Filip en Mathilde volgt snel. Eerlijk, Julie, toen jullie de uittredende Europese kampioen en basketbalgrootmacht Servië in de kwartfinale vernederden met een veertiger (93-53) vreesde ik dat het fout ging aflopen. Het was erover.

Akkoord, een generatiewissel zorgt ervoor dat dit niet meer het Servië van weleer is, maar het blijft wel een natie waar basketbalbloed door elke ader stroomt. Die triple double – de eerste ooit op een EK – van Emma als een kalligrafische handtekening onder het wedstrijdformulier. In elke huiskamer in Belgrado kraakte de plankenvloer alsof er een olifant zijn poot op had gezet. Een volk vernederd tot in de diepste vezel.

Een vergiftigd geschenk, dacht ik. Overmoed wenkte om de hoek voor de halve finale tegen Frankrijk. Achteraf gezien moet ik me schamen voor de doemdenkerij. Het werd tegen die Fransen enkel even warm in de slotfase, maar toen konden we gelukkig terugvallen op een door jou eigenhandig opgebouwd spaarpotje. Ho ho ho, wat is dat allemaal?, kirde de als commentator afscheidnemende Kris Meertens toen je vlak voor de rust een vijfde driepunter binnengooide.

Misschien was deze Europese titel gewoon een voorspel op een olympisch vervolg

Als een Duracell-konijn verscheen je op het terrein telkens Rachid Méziane je minuten gunde. Je zaaide energie en was een kernreactor in het merg van elke tegenstander. Je zorgde ervoor dat ik niet stil kon zitten in de zetel. Mijn ogen konden je voeten niet volgen, laat staan je gedachten. Met een frisse en opmerkzame blik scande je het hele terrein op zoek naar een centimeter vrijheid om onverstoorbaar driepunters aan de lopende band te produceren. Alles klopte.

Een paar keer moest ik terugdenken aan het drama van Tokio toen jullie tegen Japan dat ene puntje te kort kwamen, toen jij met die onsportieve fout diep in de wedstrijd het momentum overhevelde naar het andere kamp. De harde wetten van de topsport. Beslissingen nemen in een split second met verstrekkende gevolgen. Van de donkere krochten van de hel naar crowdsurfen op de handen van duizenden fans op de Grote Markt van Brussel. Het debacle schurkt vaak dicht tegen het succes aan.

Je hebt je intuïtie gelukkig niet achtergelaten in dat dramatische moment van twee jaar geleden, Julie. Je blijft hetzelfde brokje lava dat op elk moment voor een zinderend effect in een basketbaltempel kan zorgen. Na elke bom tekent zich een signaal van geslaagde vrolijkheid op je guitige gezicht af. Een knipoog naar een ploegmaat op de tribune, een vingertje naar de wisselspelers op de bank. De prettige leegte in je hoofd en de portie zelfspot waarover je beschikt, maakt van de grootste negatieveling een enthousiaste medemens. Een kwaliteit die je moet koesteren. Geniet nog een paar weken van het recht op lui zijn en richt dan de blik op Parijs. Misschien was deze Europese titel gewoon een voorspel op een olympisch vervolg. We duimen mee.

Warme groet,