Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar alle opiniemakers te lande. Hij lanceert een warme oproep voor wat meer empathie in de media. Reageren kan via mail naar karl@kw.be.
Beste Opiniemaker,
Ik schrijf je bewust aan met een hoofdletter in wat een doordeweeks zelfstandig naamwoord is. Omdat wat je doet belangrijk is. Of ik het daarom altijd met je eens ben? Nee, maar dat hoeft ook niet. Een opinie is ook maar een subjectieve waarneming gebaseerd op niet zelden vluchtig bij mekaar gezochte informatie of bepaald door een gemoedstoestand. En ik heb er begrip voor dat ook voor jou de ene dag de andere niet is.
Voor een deel van de bevolking is zo’n opiniestuk vaak een houvast, een manier om niet zelf te moeten gaan nadenken, geen tijd te verliezen in de zoektocht naar juiste informatie in het bos van correcte berichtgeving en fake nieuws waarmee we ondertussen overladen worden. En het is vooral een middel om niet zelf verantwoordelijk te zijn voor een mening. Hij/zij/x zegt het. Het zal wel kloppen.
Helaas zijn editorialen, snelle analyses en opiniestukjes ondertussen ook onderhevig aan de dictatuur van de clickbait. Het fenomeen dat alle redacties overheerst. Daar worden mails met voorstellen over minder populaire, maar interessante onderwerpen heel snel gearchiveerd in de map van ideeën die het nooit zullen halen of naar de prullenmand gesleept. Als ze geen clicks opleveren, dragen ze niet bij tot het verdienmodel.
Hoefkens zou nooit ontslagen zijn bij Club als de zin voor realisme zich ook meester had gemaakt van de media
De prijs van het krantenpapier was vroeger een mooie filter. Die is door het wereldwijde web helemaal weggevallen. Vroeger werd nagedacht over wat de krant kon halen en wat uiteindelijk niet goed genoeg was om vereeuwigd te worden. Anno 2022 zijn de meeste filters weg. Schrijf nog maar snel iets en zet er vooral een wervende (lees: vaak misleidende) kop boven. Als er maar genoeg op geklikt wordt, is het al lang goed.
Niet zelden gaat het ten koste van mensen, beste Opiniemaker. Zo heeft de druk van dat soort stukjes de voorbije week alweer het ontslag van een trainer in eerste klasse opgeleverd. Carl Hoefkens zou nooit ontslagen zijn bij Club Brugge als de zin voor realisme zich ook meester had gemaakt van de media. Journalisten die hem na drie matchen wilden slopen, vonden een paar maanden later dat hij – na een geslaagde Champions Leaguecampagne – een contract voor het leven verdiende. Een nederlaag in de hand gewerkt door een individuele blunder van een doelman en een gelijkspel dat pas in minuut vierennegentig tot stand kwam. Twee dagen later moest zijn kop alweer rollen. De bloed- en bodemschrijfsels gingen zo diep dat zelfs supporters werden opgejut om een kind van het huis te excommuniceren. Als er iets is wat Carl Hoefkens niet verdiende, was het wel het gejoel van de eigen aanhang.
Geduld lijkt een vies woord in de wrede wereld waarin we leven. Ik keek tijdens het WK voetbal als guilty pleasure en vorm van ontspanning naar Harry & Meghan op Netflix. Mijn maag keerde bij de gedachte dat de tabloïdisering ook bij ons al een hele tijd geleden is ingezet. Beste Opiniemaker, het lot van onze samenleving ligt deels in jouw handen. Probeer vooral het empathisch vermogen niet uit te schakelen als de redactiechef je in 2023 vraagt om opnieuw zoveel mogelijk clicks te genereren.
Fijn eindejaar en warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier