Karl schrijft een brief aan sopraan Astrid: “Ik wist dat we ooit iets samen zouden doen”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag richt hij zich tot Astrid Stockman, de sopraan die hem drie weken lang zal vergezellen voor zijn nieuwe talkshow ‘Vive La Vie’.

Beste Astrid,

Vanaf maandag trekken we samen door Vlaanderen. Ik ken je eigenlijk niet zo goed, maar kijk er naar uit om je beter te leren kennen. Een paar keer hebben we mekaar ontmoet en ik kan niet ontkennen dat ik telkens onder de indruk was. Jij kan dingen waar ik bijzonder slecht in ben: zingen en piano spelen. Ik hou ontzettend veel van muziek, maar muzikale aanleg is me compleet vreemd. Vergeef het me dus als ik de komende drie weken tijdens de repetities eens probeer mee te zingen. Ik doe het graag, maar het is niet om aan te horen. Je mag me altijd tips geven. Al vrees ik vooral voor een hopeloze missie. Toen ik een jaar of zestien was, ben ik ooit eens aan gitaarlessen begonnen. Na wat gestruikel over de twee akkoorden om Mieke, hou je vast aan de takken van de bomen te spelen, ben ik ermee gestopt. Dat ik er een been voor zou willen geven om een goede muzikant of zanger te zijn, is misschien wat overdreven, maar mocht ik dat talent kunnen kopen, zou ik er toch een aanzienlijk deel van mijn weliswaar klein spaarboekje voor willen storten. Wat moet het zalig zijn om je huisgenoten ‘s morgens toonvast wakker te kunnen zingen of een bende vrienden rond het haardvuur te kunnen entertainen met een klassieke versie van The summer of 69.

We hebben mekaar voor het eerst ontmoet ter gelegenheid van Vive le Vélo! twee jaar geleden. Bij toeval. We streken in de derde week van de Tour neer bij het Château de Viven in de buurt van Pau. Jij logeerde er samen met je bevriende sopraan Liesbeth Devos. Met een handvol muzikanten zongen jullie alle klassieke festivalletjes in de streek plat. Ik weet nog dat ik even wat rust ging zoeken onder een luifel op de binnenplaats en dat jullie daar al zaten. Twee geraffineerde vrouwen in gesprek. Ik voelde me een indringer, maar de vermoeidheid van de slotweek van de Tour haalde het van mijn tact om niet onder dezelfde luifel te komen zitten. Ik schrok toen ik jullie in het Nederlands tegen mekaar bezig hoorde en kon me niet van de indruk ontdoen dat het hele circus van Vive le Vélo! vooral een aanslag op jullie rust betekende. Toen jullie over repeteren begonnen, stonden plots alle zintuigen op scherp en overwon ik het beetje schroom dat er nog was. De ideale slotact voor de Vive le Vélo!-aflevering van die avond zat gewoon naast me. Twee stijlvolle sopranen die Vlaanderen naar bed zouden sturen. Ik zag het zo voor me. Het had wel wat voeten in de aarde want jullie hadden in de vooravond nog een optreden. Maar uiteindelijk stonden jullie er wel aan het einde van een uitzending waarin onder meer de vader van Tom Boonen te gast was. Liesbeth in een groen kleedje, jij in een rood. Met stemmen als klokken die echoden tot in de Pyreneeën.

Het circus verplaatste zich en de artiesten bleven achter. Wij maakten een dag later 250 km verder een nieuwe aflevering van Vive le Vélo! en jullie kregen de rust van Viven terug. Je bleef wel in mijn hoofd hangen, Astrid. En toen ik je zag opduiken in De Slimste Mens Ter Wereld zat ik in de zetel te supporteren. De televisiemaker in me wist dat we ooit iets samen zouden doen. Met corona als brandversneller ging alles veel vlugger dan voorzien. Vanaf maandag trekken we drie weken lang door Vlaanderen voor de talkshow Vive la Vie! die rond halftien op Eén te zien zal zijn. Ik beloof je plechtig dat ik in de loop van de dag niet te veel zal zingen…op voorwaarde dat jij het onophoudelijk doet!

Warme groet en tot maandag,