Karl schrijft een brief aan Eric Goens: ‘Het Huis’ is televisie waarvoor die is uitgevonden”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer haalde hij inspiratie bij televisiemaker Eric Goens. De start van het zesde seizoen van ‘Het Huis’ was opnieuw een schot in de roos met liefst 1,2 miljoen kijkers. Eric mag Karl altijd een antwoordje bezorgen: karl@kw.be.

Geachte ereburger van Koksijde,

Vriend Eric,

Met Het Huis is je kindje opnieuw op Eén. De start van het zesde seizoen was een schot in de roos. Jacques Vermeire keerde dinsdagavond met opmerkzame ogen terug naar het verzonken vroeger. Badinerend zorgde hij ervoor dat nostalgie huiskamers binnensijpelde. Het respect voor Jacques groeide met de minuut. Schone mens. Een seigneur in een wereld van proletariërs. Zelden last van het eigen spiegelbeeld. Ruim 1,2 miljoen kijkers. De best bekeken aflevering ooit. Ik ken je een beetje, Eric. Je zal woensdagochtend rond halfnegen al een whatsappje naar de netmanager hebben gestuurd voor een prognose van de cijfers en tegen tien uur had je al een keer of acht op de pagina geklikt die je het exacte cijfer moest bezorgen. Toen je de 1 van het miljoen zag staan, maakte je een vreugdesprongetje. En toen je zag dat het zelfs nog een kwart meer was dan een miljoen, riep je hardop: Goens, je kut et nog!, in ‘t plat West-Vlaams. Om terstond een eenzame polonaise rond je keukentafel in te zetten. Toen je daarmee klaar was, postte je een tweet met de officiële cijfers. Herkenbaar. Ik doe precies hetzelfde als de cijfers van Vive le Vélo! binnenlopen. De drang naar erkenning is groot. Als we iets doen, willen we dat het goed is en dat de mensen dat ook vinden.

Ik heb je graag, Eric. Dat weet je. Je bent een maat zonder dat we mekaar vaak zien. Maar elk contact is warm. Af en toe een steekje, vooral heel veel knuffels. Ik smelt als je me Charlie noemt. Jij verdrinkt in het verleden als we anekdotes ophalen van 25 jaar geleden of als we de Westhoek verheerlijken. Geachte ereburger van Koksijde, ik zie de smile op je gezicht als je de aanspreektitel van deze brief leest. Maar je bent er wel fier op dat ze je in je eigen streek niet vergeten zijn. Kroost, Niveau 4, Bargoens, Molenbeek, Onze dochter heet Delphine, Het Huis… Je hebt ondertussen al een mooie televisie-erfenis nagelaten. Het Huis is televisie waarvoor die is uitgevonden. Eenvoudig en authentiek. Geen kunstgrepen, maar sober. Vierentwintig uur één op één. Aan het ontbijt, in de woonkamer, bij het zwembad of in de tuin. Voor veel van je gasten is Het Huis een vluchtweg uit de ratrace van het dagelijkse leven. Als gast word je met een haarfijn scalpelmes maar ook met een grote dosis respect ontleed. Mensen iets laten zeggen en ze in hun waarde laten. Daar ben je een meester in, Goens. Als televisiemaker krijg je de kans om het kloppen van het hart van andere mensen voelbaar te maken voor een groot publiek. Dat heb je goed begrepen.

Toen je me als gast uitnodigde in het eerste seizoen van Het Huis wist ik eerst niet of ik het wel wilde doen. Het was een jaar nadat bij mij kanker was vastgesteld. Maar omdat jij het was, weigerde ik niet. Ik heb er geen spijt van. Integendeel. Vier jaar later word ik er nog op aangesproken en merk ik dat het verhaal mensen heeft geïnspireerd. Daarvoor wil ik je bedanken, Eric. En ik was blij toen ik een dag na de uitzending de 1 zag staan. 1.046.000 kijkers. Jou een vreugdedansje bezorgen. Wie wil dat nu niet?

Warme groet en doe zo verder,