Frank Buyse (60) zit óók thuis, maar gaat elke dag op zoek naar wat zon in donkere coronatijden. En deelt die graag. Wat hoop en humor, elke dag een vitamientje.
Ik weet het zeker, daarom vroeg die van ons al drie dagen of de postkantoren open waren. Was zogezegd om een verjaardagspakketje op te sturen naar Michael, de prille echtgenoot van onze dochter Julia in het verre Australië.
Michael en Julia zitten ook in hun kot, maar een cottage is daar toch iets anders dan bij ons. Onze Kirks wonen omzeggens óp het strand. Zoals ongeveer elke Aussie, alvast geen gezeur daar over wel of niet naar zee. Zoals hier. En over wel of geen bezoek in de woonzorgcentra. Zoals hier.
De wensen van mijn vrouw
Maar eerst die dringende en essentiële verplaatsing van Ann naar een Bpost. Voor Michael ok, maar het kan niet anders of zij heeft stiekem net als ik ook een brief geschreven en gestuurd naar mevrouw Sophie Wilmès.
Met háár wensen dan. En zij kreeg dus ongeveer wel wat ze wilde, gisteravond. De tuincentra weer open, de doe-het-zelf-zaken weer open, iedereen kan weer naar het containerpark… : ik heb geen enkel excuus meer, er staan me nog geestige dagen te wachten tot 3 mei.
Tranen van blijdschap
Maar het kon de pret niet drukken, ik zat zowat te wippen voor mijn televisie, gisteren even voor 18 uur. Pépé mag weer naar mémé…! Mijn vrouw zei nog “moet je daarvoor ook al bleiten?” Maar het waren echt maar een paar tranen en het was van blijdschap voor al de eenzamen in alle rustoorden die dreigden de laatste maanden van hun leven in de grootste eenzaamheid te moeten afsluiten.
Ik belde pépé meteen. Hij zei: “Hoe krijgen ze dat georganiseerd?” Ik zei: “Moet toch lukken? Zondag zit je in de tuin van Sint-Jozef op 1,5 meter van mémé met een mondmaskertje op. Haha…” Hij zei: “Ik weet dat nog zo niet…”
Het was lang geleden, maar de vader was nog een keer slimmer dan de zoon. Een paar uren later was de pret over. Die beslissing wordt uitgesteld, riep Wouter Beke. Te gevaarlijk, niet (snel) te organiseren.
Ik belde vanochtend opnieuw. Wat schuldig omdat de zoon te enthousiast was geweest.
“Het is toch een boel”, zei hij. Het was lang geleden dat ik hem niet heb tegengesproken.
“Dat hebben ze niet goed gedaan, neen. Maar het goede nieuws is dat men zoékt wat mogelijk is, het duurt geen maanden meer.”
Hij weer: “Het is weer mooi weer vandaag, ik ga wandelen in het Plein. En ik ga toch nu en dan eens zitten op een bankje.”
Ik sprak hem wéér niet tegen.
Dagboek in tijden van corona
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier