Was het een plasbeweging? Of een luchtgitaar? Dat leek deze week even de belangrijkste vraag ter wereld. Het vijftigste verjaardagsfeestje van Vincent Van Quickenborne had al een staartje gekregen, maar het werd nu zowaar een staatszaak.
Zijn vrienden plasten in de nacht van 14 augustus niet één, maar drie keer tegen de politiecombi voor zijn deur. En Quick dook plots ook zelf op in nachtelijke videobeelden. Met een potentiële plasbeweging dan nog. Het kot was te klein en de Kortrijkse minister voelde zich verplicht om even zijn eigen privacy te schenden. Nee, hij had niét gelogen. Nee, hij lachte niet met die zeikerds van vrienden, maar maakte een zatte selfie. Geen fake plas, maar een fake gitaarsolo. In De Gloria, maar dan in het echt.
Zolang geen bewijs opduikt – en ik schrijf dit op woensdagavond – is ook de minister van Justitie onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Tot dan kunnen we dit in de geschiedenisboeken zetten als een zatte avond waarop enkele gasten – en nu drukken we ons veel te netjes uit – even hun verstand verloren. Geen staatszaak waard…
Niet Operatie Pipi had het nieuws moeten beheersen, maar Operatie Kelk
… in tegenstelling tot de beelden die we dinsdagavond zagen. Godvergeten. Misselijkmakende getuigenissen over kindermisbruik in onze scholen en onze kerken. Priesters en paters die hier honderden levens verwoest hebben op de meest gruwelijke manier. Een programma dat de actualiteit even keihard in perspectief zette. Niet Operatie Pipi had het nieuws moeten beheersen, maar Operatie Kelk.
Al 13 jaar sleept deze zaak aan. Al 13 jaar is het geleden dat die walgelijke Brugse bisschop naar het verborgene trok waarna vele slachtoffers eindelijk hun verhaal durfden vertellen. Al 13 jaar loopt het onderzoek naar grootschalig misbruik en doofpotoperaties binnen de Kerk.
Na het zien van de eerste aflevering van de VRT Canvas-documentaire blijkt de belangrijkste vraag van de week: hoe is dit in godsnaam kunnen gebeuren?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
