Een boompje opzetten op een feestdag

Het leven is niet makkelijk, ook niet voor data op de kalender. Neem nu 11 november. Sinds jaar en dag de herdenking van Wapenstilstand, maar tegelijk ook Sint-Maarten, Nationale Vrouwendag, ‘Singles Day’ en zelfs ‘Origami Day’. Ik weet niet welke variant jullie gisteren/maandag gevierd hebben, maar wij eigenlijk geen enkele uit de reeks. Voor ons was 11 november immers nòg een andere feestdag en staat de datum ’11 november 2019′ voortaan geboekstaafd als de geboortedag van ‘het Jolienbos’. En dat is dan weer een uitloper van het Groeifeest van onze jongste dochter Jolien.

We hadden het al eerder over dat ‘Groeifeest’ in deze blog. Dat is – samengevat – eigenlijk gewoon een variant op een communiefeest, maar dan zonder hostie en zonder ‘zeven maal zeventig maal’ een obligate instapviering. Enfin, zonder kerk tout court dus. En mét opdrachtjes in de aanloop naar het eigenlijke feest, dat dan weer wel. Maar ook eigen aan dat ‘Groeifeestconcept’ was dat de gasten op het feest geen keuze mochten of moesten maken uit een verlanglijstje vol tablets, drones, speelgoed en andere cadeautjes. In plaats daarvan werd aan familie en vrienden gevraagd of ze ‘een stukje bos’ wilden sponsoren.

De piepjonge boompjes kregen een jasje om ze te beschermen tegen lokale herbivoren ‘met een hongertje

Dat betekende niet dat familie en vrienden op het feest in juni massaal kwamen aandraven met een stevige boom met een kluit aarde die ze ergens te velde waren gaan uitgraven. Dat zou ook niet handig geweest zijn, want in ons bescheiden tuintje is er niet meteen plaats voor een heel bos. En de vensterbank staat ook al goed vol eigenlijk. Maar elders in het land is dus wel nog wat plaats. De genodigden konden op de website van de vzw Plant een Bos een vakje aanklikken en zo een of meerdere virtuele bomen ‘reserveren’. Gisteren werden die virtuele boompjes dan omgezet in echte exemplaren en konden we die ook hoogstpersoonlijk zelf gaan planten in Essene.

Daar in Vlaams-Brabant vormen de bescheiden ‘groeifeestbossen’ van onze dochters inmiddels samen met een herdenkingsbos voor Ferre, enkele geboortebosjes en heel wat andere gesponsorde bomen een mooi en ontluikend stukje groen. Voor het Jolienbos was er maandag een J-vormig lapje grond voorzien, aanschurkend tegen het twee jaar oude ‘lindebos’ van grote zus Linde. Die laatste had in 2017 het geluk gehad bomen te kunnen planten die haar eigen naam droegen, maar ‘Jolienbomen’ zijn er nu eenmaal niet en omdat we de naam van onze jongste dochter niet meteen wilden wijzigen in ‘Els’ of ‘Beuk’, koos Jolien dan maar voor zomereiken. Een wijze keuze.

Er lagen er maandagochtend een veertigtal klaar. Met de helpende handen van enkele familieleden – voorzien van botten, spades en een goed humeur – werden er gedurende een dik uur volop putjes gegraven op de aangegeven plekken en werden er boompjes in gemikt. Eén keer een neefje ook, maar dat leek niet zo’n goed idee voor de biodiversiteit daar. De piepjonge boompjes kregen in één moeite een beetje steun om tijdens hun eerste groeischeuten stevig rechtop te blijven en een jasje om ze te beschermen tegen lokale herbivoren ‘met een hongertje’. Samen met de andere aanwezige vrijwilligers en gelegenheidsbebossers, werden er ook nog eens bijna duizend zwarte elzen geplant in de nieuwe groene parel van het Pajottenland.

Vele handen maken licht werk en tegen de middag zat het werk er dan ook grotendeels er op en was Joliens ‘cadeau’ klaar. Een slotakkoord van het groeifeest, maar eigenlijk pas het begin van het échte verhaal. Het kersverse bos werd terstond getrakteerd op een fikse regenbui (zo eentje die de hele namiddag duurt, wij zaten dan gelukkig al gezellig binnen) en kan nu rustig wortel schieten en groeien. Het bos zal er zoals andere bossen water en grond vasthouden, beschutting bieden en onderdak aan tal van kleine en iets grotere beestjes. Het zal voor zuurstof zorgen… en zo een beetje compensatie bieden voor de E40 die er net naast loopt.

Het kersverse bos werd terstond getrakteerd op een fikse regenbui… die een hele middag duurde

En Jolien? Die kan ook verder groeien en zij moet daar zelfs niet voor in de regen staan. Of ze grond of water zal vasthouden is nog wat afwachten, maar het is wel al duidelijk dat ze zelf ook voor tal van kleine en iets grotere beestjes zal zorgen. De zuurstof geven wij haar wel. En haar bos is dan misschien klein, honderd kilometer ver en strikt juridisch gezien niet haar eigendom, binnen zoveel jaar zal ze er wel kunnen gaan wandelen, misschien met hààr kindjes (Els en Beuk, wie zal het zeggen?). En dan zal ze vermoedelijk blij zijn dat ze een bos kreeg toen ze zeven was. En geen tablet of drone die nog geen jaar later vermoedelijk toch al stuk en minstens zwaar gedateerd zou zijn geweest.