Hij leek op een musketier en stak zijn duim omhoog. Het was ergens tussen Torhout en Roeselare… en nog net voor corona. Nu, na twee jaar virussen en mondmaskers, zijn ze ongetwijfeld uitgestorven, maar ook toen was het al een bedreigde soort: de lifter. Verrast trok ik aan mijn stuur en bood ik een rit richting Rodenbachstad aan.
De musketier bleek zowaar een man met een plan. De enthousiaste Bruggeling was bezig met ‘de grootste boomplantactie ooit’. Zestien kilometer lang vertelde Louis De Jaeger in geuren en kleuren over zijn droom om van de wereld een betere en groenere plek te maken. Toen ik hem en zijn plooifiets aan de landbouwschool dropte, dacht ik – ik denk zelfs luidop: van die man gaan we nog horen.
En deze week gebeurde dat. De musketier zat plots in mijn mailbox. Of alles goed was? En of wij het fenomeen ‘voedselbos’ kenden? Er volgde een kilometerslange uitleg waarom die bossen een antwoord waren in het vraagstuk rond de klimaatsverandering.
Het is een verademing om niet alleen doemscenario’s te horen
Op onze nieuwssite was net een noodkreet van enkele West-Vlaamse boeren verschenen. Over hoe de droogte voor hen bijna de druppel is… Ze verdienden een plek in onze krant, maar we kozen uiteindelijk voor onze musketier. Constructieve journalistiek, zo heet dat.
Het plan om in Vlaanderen meer dan 40.000 hectare voedselbossen aan te leggen, verzoent twee partijen die tot voor kort gezworen vijanden waren. Aan de ene kant de landbouwers die – begrijpelijk – geen grond willen verliezen, en aan de andere kant de groene jongens die – begrijpelijk – ijveren voor meer bos om de planeet te helpen redden. Win. Win.
In tijden waarin gazons steeds vroeger steeds bruiner worden, is het een verademing om niet alleen doemscenario’s te horen. Ja, het klimaat verandert en ja, het weer wordt extremer, maar ja, er zijn ook oplossingen. Duim omhoog voor iedereen die daaraan meewerkt.
Reageren? bart.casteleyn@kw.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier