Karl schrijft een brief naar de West-Vlaming: “We moeten nu even verstandig zijn”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer bezorgde u, de West-Vlaming, hem inspiratie. Jullie mogen dus altijd antwoorden: karl@kw.be.

Zo meteen is het kerstavond. Normaal zitten we dan in familiekring rond de boom en gooien we met dobbelstenen of trekken we een naam uit een bokaal om te zien wie als eerste een pakje mag kiezen. Helaas. Het woordje normaal ondermijnt alles. Niets is nog normaal. We zitten vanavond gewoon thuis in het gezin met een minimumbezetting. De oudste kinderen zijn bij hun mama, opa en oma blijven thuis. Wij met ons drietjes voor de kachel. Het wordt bij mij thuis de kleinste kerstavondéquipe in een halve eeuw. Uit noodzaak. Het gemis zal groot zijn, maar we proberen er het beste van te maken. Een huis vol kaarsjes, sfeervolle muziek, een dozijn oesters, een fles champagne en de kleine uk die zich voor één keer te goed zal mogen doen aan zoveel chips en kaasjes als hij wil. Al moet ik dat laatste nog met zijn mama overleggen.

Ik hoop dat het bij jullie ook knus en gezellig wordt. Ik hoorde van een bevriende traiteur dat er maaltijden voor twintig personen zijn besteld. De ernst van de situatie dringt op sommige plaatsen blijkbaar niet door. Voetballers houden verjaardagsfeestjes, in afgelegen villa’s worden bruiloften georganiseerd en vriendengroepen huren een sauna af. Ik snap dat mensen willen uitbreken, maar het kan nu even niet. Is dat zo moeilijk? We doen het met een doel. Voor de toekomst van onze kinderen, maar ook voor onze eigen toekomst. De doctrine van het virus is ondertussen heel groot en de impact op ons leven is van die aard dat er niet veel meer bij mag of kan. Maar het kerstoffer zullen we toch nog moeten brengen.

“We kunnen onze mooie toekomst afdwingen door nu verstandig te zijn”

We willen dat alles wordt zoals het vroeger was. Zo snel mogelijk. Awel, het is aan ons. Ik werd deze week op Facebook herinnerd aan een filmpje van zeven jaar geleden waarop dochter Marte een trofee ging afhalen op de prijsuitreiking van een golftornooi. De voorzitter van de club – een lieve man – trok haar naar toe en gaf haar een kus. Wat doe je nu? , schoot er door mijn hoofd toen ik de beelden terug zag. Zeven jaar geleden, toen kussen en knuffelen nog kon. Als je vraagt wat ik het meeste mis, is het dat. Vrienden en vriendinnen een kus of een knuffel geven. Heerlijk tactiel zijn in een wereld waarin we voortdurend vooruit worden gestuwd door de taken die ons wachten.

Toen de eerste berichten over een coronavirus in de provincie Huan in China ons land bereikten, was mijn reactie: Die Chinezen toch! Toen de eerste lockdown hier werd afgekondigd, dacht ik dan weer: Over een paar weken is dit voorbij. We zijn ondertussen negen maanden, een zwangerschap, verder en hebben nog altijd geen duidelijk perspectief. Maar we kunnen het toekomstplan wel zelf afdwingen door verstandig te zijn. Dan zitten we in april misschien op een terrasje met een frisse pint of een mojito.

En ik wil mijn vrienden en vriendinnen nu al waarschuwen. Van zodra het opnieuw mag, worden jullie doodgeknuffeld. Ik weet het. Het is gemakkelijk praten in een periode waarin ons geduld en uithoudingsvermogen op de proef worden gesteld, maar we zijn verdomme West-Vlamingen. Het is in ons DNA geslepen om niet op te geven en te blijven ploeteren tot we ons doel bereiken. Volhouden dus. Ik wens jullie allemaal een gezellig kerst in jullie bubbel. Klein is ook fijn. Ik maak het me al bijna vijftig jaar wijs.

Warme groet,