Twee weken nadat haar man en de vader van haar drie kinderen door de roekeloze Stijn V. van de weg werd gemaaid, spreekt Latifa El Kaddouri (36) voor het eerst. Over de liefde voor Mohamed Azdad, over alleen thuiskomen en over de dronken twintiger die haar hele leven overhoop gooide. “Ik heb hem niets te zeggen of te vragen. Ik kan alleen maar hopen dat hij beseft wat hij heeft aangericht.”
Het is alsof hij meeluistert en het gesprek wat wil opfleuren. De zon begint, na een hele voormiddag regen, te schijnen als Latifa El Kaddouri (36) in haar woonkamer aan het José Vermeerschplein in Heule begint te vertellen over wie haar Mohamed was. Het is heel, heel moeilijk, zegt ze, twee weken na het fatale ongeval in het centrum van Kortrijk en slechts enkele dagen na de begrafenis in Marokko. Maar ze wil haar verhaal doen.
Elf jaar geleden leerden ze elkaar kennen in hun geboorteland. “Mohamed woonde en werkte toen al in Spanje”, vertelt ze. “Vraag iedereen om hem te omschrijven en je krijgt altijd dezelfde woorden: een harde werker, een lieve man die voor iedereen klaarstaat. En vooral, een pracht van een vader. Liefdevol, warm… Hij was een uitzonderlijk iemand. Je vindt geen twee zulke mensen (even stil) We hadden het goed samen, ook hier in België sinds begin dit jaar. Tot die nacht kwam…”
Alcohol en drugs
In de nacht van 11 op 12 juli wandelde Mohamed Azdad (45) samen met twee vrienden terug naar huis na het bekijken van de EK-finale in Kortrijk. Het was een mooie zomeravond, tot het ter hoogte van de Leieboorden helemaal fout liep. Een razende bestuurder reed aan ruim 90 kilometer per uur door de Budastraat richting de Grote Markt. Ter hoogte van de Leiebrug raakte hij de controle over het stuur kwijt, botste hij op de stoeprand en twee lantaarnpalen en reed hij recht op het trio af. Twee van hen konden wegspringen, Mohamed werd frontaal gegrepen en overleeft de zware klap niet.
De man achter het stuur, de 28-jarige Stijn V. uit Ingelmunster, zette het eerst nog op een lopen, maar ver raakte hij niet. Later zal blijken dat hij onder invloed van alcohol én drugs was op het moment van het ongeval. Bovendien liep hij zeven jaar geleden al een jarenlange veroordeling op voor een opzettelijke aanrijding in Avelgem in 2013. Het slachtoffer toen ontsnapte ternauwernood aan de dood.
“Hoe ik het nieuws heb gehoord?”, herhaalt Latifa de vraag. “Ik was thuis die avond. Via Mohamed El Kaddouri, Mohameds baas en mijn neef.” Dankzij hem is het gezin in januari dit jaar naar België kunnen komen. Hij zorgde voor werk en een thuis in Heule. “Mourad, de vriend met wie Mohamed die avond onderweg was, zei dat we zo snel mogelijk moesten komen. Toen al wisten we dat het te laat was”, vertelt Moussa El Kaddouri, de broer van Mohamed die het gesprek met Latifa vertaalt.
“Op dat moment gaat alles door je heen”, pikt Latifa. “Vooral ongeloof. Een diep verdriet ook. Ik heb het nieuws ook moeten vertellen aan de kindjes. Dat was eigenlijk het allermoeilijkste… De oudste zijn oud genoeg om het te snappen, maar te jong om het echt goed te beseffen. Gelukkig heeft de familie hen de voorbije dagen en weken goed opgevangen. Ze spreken over hun papa, ja. Ergens wil ik nog niet geloven dat dit allemaal echt is. Alsof we in een slechte droom zitten, die blijft duren.”
Toen ik na de begrafenis hier thuiskwam, voelde ik me zó alleen. Alles wat vertrouwd aanvoelde, is nu vreemd geworden – Latifa El Kaddouri, weduwe Mohamed Azdad
Terwijl ze vertelt, komen Adam (10) en Marwa (8) heel stil iets vragen. Haitham, met z’n 6 jaar de jongste van het gezin, is nog boven aan het spelen. “Weet je, we zijn verhuisd van Spanje naar België om de familie dichter bij elkaar te brengen”, zegt Latifa. “We voelen ons hier intussen echt thuis. De kinderen gaan hier graag naar school, we wonen hier rustig, we zijn dicht bij de neefjes en nichtjes… Maar nu voelt dit huis zo… anders. Toen ik na de begrafenis in Marokko (Mohamed werd dicht bij waar zijn moeder woont, begraven zoals hij dat zelf had gewild, red.) vorig weekend thuiskwam, voelde ik me zó alleen. Dat was voor mij het moeilijkste moment tot nu toe. Alles is anders, alles wat vertrouwd aanvoelde, is nu vreemd. Ik ben een deel van mezelf kwijtgeraakt.”
Geen nood aan gesprek
Een ontmoeting met de man die haar echtgenoot doodreed, ziet ze niet zitten. “Nu zeker niet, maar ik denk ook niet in de toekomst. Ik heb daar geen nood aan”, zegt ze. “Ik heb die man niets te vragen, niets te vertellen. Ik kan alleen maar hopen dat hij beseft wat hij heeft aangericht. Mocht het een gewoon ongeluk zijn geweest, dan was het een ander verhaal. Maar als je leest wat hij in het verleden allemaal heeft gedaan en hoe hij zich in de aanloop naar het ongeval gedroeg… Dat valt niet goed te praten.”
Ik hoop dat er een gepaste straf volgt. Stel u voor dat dit overdag was gebeurd, op die drukke plaats… – Moussa El Kaddouri, familie van Latifa
“Er zijn niet veel vragen meer, hé”, zegt Moussa zelf. “Alles is duidelijk en wat gebeurd is, is gebeurd. Wat we nu ook zeggen of doen, niets zal helpen. Niets brengt Mohamed terug. Ik hoop dat er een gepaste straf zal volgen. Stel u voor dat dit overdag was gebeurd, op die drukke plaats. Dan was de ramp nog veel erger geweest. Neen, zo iemand mag niet meer de weg op. Nooit meer.”
Intussen probeert Latifa te kijken naar de toekomst, voor haar en voor de kinderen. Vanuit de Marokkaanse gemeenschap werd kort na het overlijden van Mohamed een inzamelingsactie opgestart voor het gezin die hun kostwinner verloor. Die bracht intussen ruim 4.000 euro op. “Dat is belangrijk”, zegt Moussa. “Zo kan Latifa de tijd nemen die ze nodig heeft om te rouwen, zonder zich te moeten bekommeren om de onmiddellijke financiële gevolgen.” “Ik ben enorm dankbaar voor alle giften, alle steun, alle berichten”, aldus Latifa. “Onze toekomst ligt hier, onze familie is hier. En het is belangrijk voor de kinderen om straks weer naar school te kunnen gaan. In Kortrijk. Dat is wat Mohamed wilde.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
