De uitgestrekte wilde natuur en het vrijheidsgevoel, daar gaat Juliette Bolen uit Wevelgem steeds weer naar op zoek in de bergen. Als gids in onder andere de Alpen heeft ze op jonge leeftijd al heel wat ervaring opgedaan: haar toekomst ligt dus wellicht niet in het vlakke Wevelgem.
Juliette Bolen (24) heeft op haar jonge leeftijd al een behoorlijk avontuurlijk leven achter de rug: als Erasmusstudent trok ze naar het Hoge Noorden, naar Finland. De eindstage voor haar bachelordiploma ‘Toerisme en Recreatiemanagement’ voltooide ze als gids in Oostenrijk, en de stage die ze deed na haar studie leerkracht bracht haar naar de Filipijnen. Juliette is Kazou-monitor, en werd smoorverliefd op de bergen. Waar ze de mond van vol heeft is haar passie voor trektochten. Voortdurend is ze op zoek naar nieuwe uitdagingen. De nummers van de GR routes van Europa, de Grandes Randonnées, kent zo zowat uit het hoofd. Heel wat van die routes heeft ze overigens al bewandeld.
Goede kousen
“Als kind wandelde ik heel wat met mijn mama en gingen we vaak op vakantie naar de bergen”, begint Juliette. “Als adolescent ondernam ik al wandeltochten, maar die duurden nog geen dagen. Mijn eerste echte trektocht was op 17-jarige leeftijd samen met mama, namelijk de GR57 in de Ardennen. Trekken doe ik niet alleen, ik vind het fijner om dat met iemand samen te doen. In de bergen is het trouwens ook niet slim om alleen te stappen.”
“De uitgestrektheid van de natuur geeft zo’n bevrijdend gevoel. Ik heb dat echt nodig”
Iedereen maakt wel eens een wandelingetje langs het strand, in een vakantiedorp of in het bos. Die van Juliette zijn van een andere orde. Ze schat dat ze zo’n 2000 kilometer per jaar wandelt of gemiddeld 40 per week, meestal over een uitdagender parcours. “De uitgestrektheid van de natuur geeft zo’n bevrijdend gevoel. Ik ben iemand die vrijheid echt nodig heeft, ik geniet daar enorm van”, vertelt Juliette enthousiast. “Hoe dan ook zijn er natuurlijk ook wel wat ongemakken”, geeft ze toe. “Je hebt goede schoenen nodig, maar zeker ook goede kousen. De trekrugzak bezorgt me wel de meeste problemen. Die geeft veel druk rond de heup en aan de schouders. Op trektocht neem je best enkel mee in je rugzak wat je echt nodig hebt; met wat rantsoenering en water geraak je al een heel eind ver. Het comfort heb ik niet per se nodig. Tijdens de Mount Everest Base Track Camp slaap je in hutten waar geen verwarming is. Door dat simpele leven ga je ook meer waarderen wat je in België hebt. Je onderschat wat je lichaam allemaal aankan. Zelfs een maand op een klein matje slapen word je uiteindelijk wel gewoon.”
Noodlanding Everest
Sinds vorig jaar werkt Juliette als gids in de Alpen. Ze is net terug van Zwitserland waar ze gedurende drie weken groepen begeleidde op een trektocht rond de Mont Blanc. Goed voor 225 kilometer. Ook de Ardennen zijn een geliefkoosd terrein voor de Wevelgemse. “Daar wandelde ik met een vriendin de GR125, die is 270 kilometer lang. Mijn droom was om ooit de Mount Everest Base Camp Trek te bewandelen. Toen mijn stage in de Filipijnen erop zat, ben ik langs Nepal teruggekeerd. We bereikten het kamp per helikopter, maar die verzeilde echter in een storm waardoor we een noodlanding moesten maken. Het kamp zelf ligt op 5.364 meter hoogte. Van daaruit wandelden we drie lussen. Onder meer naar de Cho La Pass en de berg Gokyo Ri vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de Mount Everest. In tegenstelling tot wat je zou denken ben ik geen waaghals, ik denk altijd goed na over waar ik mee bezig ben.”
“Ik ben nog jong, het is nu dat ik dit moet doen”
Haar studies heeft Juliette nu beëindigd; vorige zondag vertrok ze naar Albanië waar ze een Duitstalige groep begeleidt die ‘The Peaks of the Balcan’ bewandelt. Eens thuis wacht alweer de volgende uitdaging. Met een drietal vriendinnen trekt ze rond in het Monterossa massief in Zwitserland en Italië. Goed voor 11 dagen, 175 kilometer en meer dan 10.000 hoogtemeters.
Nomadisch leven
Als het van Juliette afhangt, dan ligt haar toekomst in de bergen. Er liggen haar nog heel veel avonturen te wachten, en daarvoor is ze bereid de wereldbol rond te reizen. “Ik heb nog niet rondgetrokken in Amerika”, vertelt Juliette. “Binnen de twee jaar wil ik de Pacific Crest Trail wandelen. Die loopt van de grens van Mexico naar de grens van Canada. En volgend jaar fiets ik gedurende twee maanden samen met een vriendin de Continental Divide MTB trail, van Vancouver tot de grens van Mexico.”
Juliette daagt zichzelf graag uit. “Ik ben jong, ’t is nu dat ik het moet doen. Ooit wil ik ook wel een gezin, dat wel. Wellicht ligt mijn toekomst niet in België, maar je weet het nooit. Mijn motto is altijd geweest: ’t is belangrijker dat je iets probeert met het risico dat het niet lukt, dan dat je het niet geprobeerd hebt en daar achteraf spijt van hebt. Toen ik in Azië was, wou ik niet onmiddellijk terugkeren, ik kan me snel ergens thuis voelen. Ik hou wel van dit nomadisch leven. Maar ik ben wel altijd content dat ik mijn papa zie en hoor”, zegt ze lachend met een blik op papa Stefaan.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
