Maak kennis met de nieuwe Spillie: “Ik besef dat ik véél geluk heb gehad”

Sinds maandag kan je opnieuw genieten van het wel en wee van de acht deelnemers – vier Vlamingen, vier Nederlanders – van ‘Big Brother’, maar dé opperbewoner van ‘Het Huis’, die is nog altijd van ons. Twintig jaar geleden schreef Steven Spillebeen, ‘Spillie’ voor de vrienden, de allereerste editie van de moeder aller realityshows op zijn naam. Anno 2020 ziet zijn wereld er toch net iets anders uit, want drie jaar geleden werd de sympathieke West-Vlaming getroffen door een herseninfarct. “Corona plaatste de wereld in lockdown. Wel, ik bevind me al sinds januari 2018 in die situatie”, zegt hij.

“Maar vaneigens zijn jullie welkom.” Een kort en bondig antwoord op onze vraag of we even bij Steven Spillie Spillebeen op de koffie mochten komen, want twintig jaar na zijn overwinningstocht in het eerste realityprogramma van Vlaanderen wordt de Roeselarenaar nog altijd dagelijks herkend. En laat Big Brother nu net sinds maandag opnieuw op de buis te zien zijn. Destijds stemden wekelijks – zelfs dágelijks – honderdduizenden Vlamingen op het toenmalige Kanaal 2 af om de avonturen van Betty, Jeroen en co tot de laatste hap op te smullen. In geen tijd werd de eerste lichting bewoners tot Bekende Vlaming gebombardeerd, met Spillie als exponent.

Zijn guitige glimlach heeft twintig jaar na zijn glorietocht nog niks aan charme ingeboet, maar het leven heeft ook bij Spillie de nodige sporen nagelaten. Drie jaar geleden werd hij, tijdens de terugvlucht na een vakantie in Egypte, getroffen door een herseninfarct. Sindsdien timmert hij moedig aan de weg terug.

Laat ons daarom beginnen met de meest eenvoudige vraag ter wereld: hoe is’t?

“Awel, goed! Ik kom van ver terug, héél ver. Tijdens die bewuste vakantie heb ik een val gemaakt. Niets bijzonders, het kon iedereen overkomen. Maar tijdens die val was er blijkbaar een bloedklontertje in een ader in mijn nek ontstaan. Tijdens de vlucht richting Zaventem was die, door de druk in het vliegtuig, richting mijn hersenen geschoten. Ik herinner me dat ik op mijn laptop bezig was een businessplan te schrijven, maar de pijn was niet te harden. In de luchthaven vroegen de douaniers mij naar mijn naam, maar ik kón niet antwoorden. Ik wist de woorden wel, maar ze kwamen er niet uit. Enkel blablabla . Brabbeltaal, zoals van een baby. Mijn vader kwam me daar oppikken, maar in plaats van naar huis, ging het richting ziekenhuis. Daar kreeg ik de diagnose te horen: een trombose die mijn taal grondig had verstoord.”

Hoe zwaar was de revalidatie?

“Die is nog altijd bezig. De eerste zes maanden heb ik in het UZ Gent gewoond. Ik kon niet meer praten, maar ook schrijven en stappen heb ik opnieuw moeten leren. Ik was echt alles kwijt. Tot op vandaag volg ik nog vrijwel dagelijks logopedie, ergotherapie, neuro… Ik weet nog dat we in het ziekenhuis gestart zijn met foto’s die ik moest benoemen. Ik kreeg een ei te zien en dat moest ik benoemen. Zulke zaken. Als je ziet waar ik nu sta, dan heb ik de voorbije drie jaar een enorme weg afgelegd. Ik moet nog vaak mijn woorden zoeken, maar kan weer een deftig gesprek voeren. Je kan niet geloven hoe groot die overwinning aanvoelt. Ook het schrijven lukt intussen veel beter, maar een automatisme is het nog niet. Jij schrijft zonder nadenken, voor mij is dat wérken en nadenken. Maar we geven niet op.”

Hoe blik je terug op de afgelopen drie jaar?

“Kijk, in maart plaatste het coronavirus de hele wereld in lockdown, ik bevind me al drie jaar in die situatie. Mijn wereld was letterlijk gestopt met draaien, het enige wat ik kon doen, was doorzetten. Ik heb wel erg veel tijd gehad om na te denken. Ik begon als een eagle over de mensen te vliegen. Hoe zeg je dat weer in het Nederlands?”

Helikoptervisie .

“Juist! Ik vroeg me echt af wat iedereen aan het doen was. Alleen maar stress, die ratrace , overal selfies nemen… Terwijl dat toch allemaal niet nodig is. Als ik één iets geleerd heb, is het wel om sneller te relativeren.”

Heeft dit hele verhaal je ook zelf veranderd?

“Ik ben nog altijd dezelfde Steven van voor mijn herseninfarct, mijn karakter is niet veranderd. Maar ik ben wel rustiger geworden, dat moet ik toegeven. Vroeger was ik de TGV die aan 300 kilometer per uur door het leven raasde, nu durf ik al eens de boemeltrein nemen. Ik pak nu meer de tijd, want ik besef dat ik héél veel geluk heb gehad. Voor hetzelfde geld was het bingo en zat ik hier niet meer. Ik heb me ook de vraag gesteld waar ik met mijn leven naartoe wil. Vroeger telde alleen maar keihard werken, zoveel mogelijk uren kloppen en even hard van het leven genieten. Nu haal ik voldoening uit studenten en ondernemers coachen en mijn knowhow delen. Mensen helpen, eigenlijk.”

Ben je blij met je huidige leven?

“Echt wel. De kans bestaat dat mijn taal nooit meer voor de volle honderd procent terugkeert, maar dan is dat maar zo. Maar ik ben een leeuw. Het hoofd buigen, staat niet in mijn woordenboek. Nu besef ik ook meer dan ooit wat écht telt. Het is een huizenhoog cliché, maar er is maar weinig belangrijker dan je familie en goeie vrienden. Hoe zij me hebben gesteund en bijgestaan, dat is met geen geld ter wereld te betalen.”

Op je Instagramprofiel zien we je vaak uitgebreid koken. Brengt dat je tot rust?

“ Moa ja gij ! Dat kon ik me pakweg vijf jaar geleden niet inbeelden. Toen was alles rap-rap-rap en had ik daar hoegenaamd geen tijd voor. Nu vind ik koken de max . Vooral Aziatische dingen. Heerlijk.”

Hoe zien je dagen er nu uit?

“Toch iets anders dan een paar jaar geleden. Toen werkte ik 80, 90 uur per week, dat is nu niet meer mogelijk. Elke voormiddag revalideer ik, ’s namiddags probeer ik wat te sporten. Vooral wat zwemmen, yoga… Earnieland (zie kaderstukje, red.) wordt nu geleid door mijn co-founders, maar ik blijf erbij betrokken. Het is en blijft voor altijd mijn kindje.”

Laat ons het even hebben over de reden waarom we je wilden bezoeken: ‘Big Brother’. Heb je al gekeken?

“Natuurlijk. Dat programma zit toch onder mijn vel, hoor.”

Wat vind je van de nieuwe lichting?

“Wat ik al gezien heb, lijkt veelbelovend. Het huidige format is een goeie mix tussen oud en nieuw. De ingrediënten zijn nog altijd voor tachtig procent dezelfde, maar alles staat of valt met de bewoners van Het Huis . Na één week is het te vroeg om te zeggen of het opnieuw een succes wordt, maar ik heb al leuke dingen opgemerkt. Zolang het me blijft boeien, zal ik kijken. Ik ben ook benieuwd naar hoe de programmamakers de deelnemers zullen neerzetten. Je wordt sowieso in een hokje geduwd. Dat was twintig jaar geleden ook al zo. Ik werd neergezet als de grote rebel, Betty als de stoeipoes. Terwijl ze ook een compleet ander beeld van ons hadden kunnen ophangen.”

‘Big Brother’ in Vlaanderen, dat blijft toch vooral de allereerste editie van 2000. Kan het origineel ooit nog overtroffen worden?

(lacht) “ Time will tell , hé. Wij waren de eersten, de pioniers. Onze grote sterkte was dat de hele groep matchte. Veel verschillende profielen, maar we konden het wonderwel met elkaar vinden. De mayonaise pakte vanaf dag één. Plus: twintig jaar geleden was het hele concept nieuw. Iederéén keek toen naar ons. We waren een soort oerknal.”

Besef je dat je een pionier was? Na ‘Big Brother’ is de realitygekte helemaal losgebarsten.

“Dat klopt. Temptation Island , Expeditie Robinson , zelfs serieuzere programma’s als Het leven zoals het is … Ze zijn stuk voor stuk het gevolg van het succes van Big Brother . Wij maakten het ook mogelijk om als gewone sterveling bekend te worden. Vroeger moest je zanger, artiest of acteur zijn om op televisie te komen, die tijd ligt nu definitief achter ons. Ergens ben ik wel trots op het feit dat ik mee het pad heb geëffend.”

Als ‘Big Brother’ je één iets heeft opgeleverd, is het wel een bekende kop. Gaat er een dag voorbij waarop je níet herkend wordt?

“Als ik thuis blijf. (glimlacht) Eigenlijk niet, neen. Daar heb ik ondertussen vrede mee genomen. Ik zal voor eeuwig en altijd Spillie van Big Brother blijven, ook wanneer ik tachtig jaar oud ben en met mijn wandelstok door het centrum van Roeselare stap. Ik ben blijkbaar blijven hangen in het collectieve geheugen van dit landje…”

Hou je nog van je bijnaam?

“Waarom niet? Ik word al sinds mijn achttiende zo genoemd. Eerst was het Spille , maar toen enkele meisjes me Spillie begonnen te noemen, ben ik daar hélemaal in meegegaan. Toen ik van het middelbaar naar het hoger onderwijs trok, stelde ik mezelf voor als Steven Spillebeen, maar ik zei meteen dat ik liever Spillie hoorde. En ik zal altijd Spillie blijven.”

De ondernemer in Steven Spillebeen heeft ook een graantje meegepikt van je bekendheid. Opent die bekendheid deuren?

“Toen ik aan Big Brother deelnam, had ik een eigen modellenbureau. En na mijn overwinning heb ik mijn kledingmerk Rebel opgericht, daar kwam vijf miljoen Belgische frank (125.000 euro, red.) die aan mijn winst vast hing, goed bij van pas. Ik ben trouwens druk bezig om Rebel nieuw leven in te blazen.”

Heb je nog contact met je voormalige medebewoners?

(blaast) “In 2012 heeft Glenn (Verhoeven, red.) me gebeld om een reünie te organiseren. We zijn toen met een zevental deelnemers van het eerste uur iets gaan eten aan zee, maar ik had snel door dat ik daar geen behoefte meer aan had. Met Betty Owczarek en Jeroen Denaeghel ligt dat anders. Dat waren mijn maatjes in Het Huis en dat zijn ze altijd gebleven.”

“Ligt het aan het feit dat Oost- en West-Vlamingen dezelfde mentaliteit delen? Misschien. In elk geval, met Betty en Jeroen drink ik wel nog eens een pintje of een koffietje en dan hebben we altijd veel leute. Ook na mijn herseninfarct stonden die twee voor me klaar. Dan gaat de vriendschap wel diep. Daar ben ik zeer dankbaar voor. Big Brother heeft me niet alleen een bekende kop gegeven, maar ook enkele vrienden voor het leven.”

Heb je nog een droom die je wil verwezenlijken?

“Goh… Ik heb de laatste jaren zoveel meegemaakt dat ik al tevreden ben met wat ik heb. Maar ik zou toch echt graag nog een eigen menage stichten. Van kindjes droom ik wel. Het moet machtig zijn om hier kleine Spillietjes te zien rondlopen. Maar daarvoor heb ik een partner nodig. Af en toe merk ik wel iemand leuk op in mijn vizier, maar ik wacht geduldig af. Ik zal pas afvuren wanneer ik honderd procent zeker ben.”

Het nieuwe jaar is net gestart. Ben jij iemand die goeie voornemens maakt? Heb je een grote wens voor 2021?

(zwijgt lang) “Man, dat is een moeilijke vraag… Hoe moet ik daar op antwoorden? Ik kan niet zeggen dat ik opnieuw de oude Spillie wil worden, want dat hoeft niet. Laat me daarom een ándere Spillie worden. Ik wil mezelf heruitvinden. Schrijf dat maar op als grote ambitie voor 2021. En de wereld wens ik een happy rebel -mentaliteit toe. Zoek je eigen weg, doe wat je gelukkig maakt en geniet met vrienden en familie. Al maakt corona het ons op dat vlak niet echt eenvoudig.”

Tot slot: zou jij je nog opnieuw wagen aan honderd dagen in het ‘Big Brother’-huis?

“Waarom niet? Maar dan wel met mijn eigen regels. Ik zou de tien meest creatieve Big Brother-winnaars van alle landen ter wereld onder één dak onderbrengen, dát zou pas vuurwerk en goeie televisie opleveren. En een prijzenpot van 1 miljoen euro, dat ook.” (lacht)