Kortrijkse Margot Demeulemeester strandt op twaalfde plaats in Homo Universalis: “De ‘wat als?’-vraag blijft toch door mijn hoofd spoken”

Lange tijd zag het er goed uit, maar het heeft toch niet mogen zijn. In de bekende rubriek Homo Universalis van het Eén-programma Iedereen beroemd moet onze Kortrijkse urban influencer Margot Demeulemeester het spel na 89 afleveringen verlaten. De vruchteloze zoektocht naar een gouden balletje, verstopt onder een zee van bekertjes, werd haar uiteindelijk fataal. “Het is echt bijna onbeschrijfelijk wat voor een ervaring dat programma voor mij is geweest.”

Er wenkte een unieke kans om als eerste vrouw de titel van Homo Universalis in de wacht te slepen, maar net nu ze zicht had op de top 10 mag Margot Demeulemeester haar stiekeme droom opbergen. Toch blikt de Kortrijkse vooral met dankbaarheid terug op haar avontuur. “Initieel dacht ik dat het wel tof zou zijn om samen met anderen spelletjes te spelen”, steekt ze van wal. “Maar dat het zo’n intense ervaring zou zijn, dat had ik niet verwacht. Het is fantastisch hoe snel je een band kan vormen met mensen die je totaal niet kent. Het gezamenlijke doel om telkens weer door te stoten werkt echt heel verbindend.”

Wat als?

Bij heel wat opdrachten zijn persoonlijke vaardigheden essentieel om te kunnen slagen, maar af en toe heeft een Homo Universalis ook gewoon een tikkeltje geluk nodig. Eén van de elf gouden balletjes vinden die onder 800 bekertjes verstopt zitten, heeft meer met meeval dan met kunde te maken. “Het is heel dubbel om er bij zo’n opdracht uit te gaan. Enerzijds kan ik niet wakker liggen omdat ik iets doms heb gedaan, of omdat ik iets niet kon, maar anderzijds blijft de gedachte toch door je hoofd spoken hoe het was geweest als ik dat balletje toch had gevonden. De ‘wat als?’-vraag, zeg maar.”

Afscheid met glimlach

Dat het bij een proef met een balletje zou foutlopen, leek wel in de sterren geschreven. Ook bij de penalty en de minigolfopdracht werd het even warm. “Geen idee hoe het komt dat het net dan telkens zo spannend was voor mij. Ik vind eigenlijk dat ik best nog goed ben in balsporten. Maar misschien is dat gewoon een leugen en moet ik maar gaan toegeven dat ik er niet zo sterk in blijk te zijn. Wat er ook van zij, ik onthoud graag de schoonheid van het avontuur dat ik mocht beleven. Ik deed mee om te winnen, en uiteraard is het jammer dat het is afgelopen, maar ik vond het voor mezelf belangrijk om met een glimlach afscheid te nemen.”

Al die emoties die ik heb ervaren in die afgelopen vier maanden… daar doe je normaal tien jaar over!

Het hoeft niet te verbazen dat dat afscheid zwaar kan vallen. Niet alleen tijdens de opnames, maar ook achter de schermen ontstaan (h)echte vriendschappen. “Tussen de spelletjes door breng je veel tijd door met de andere kandidaten, en dat biedt de mogelijkheid om elkaar beter te leren kennen. Met sommige mensen heb ik echt wel een intense band gesmeed. Zozeer zelfs dat het gevoel me doet denken aan de klassieke jeugdkampen, waar je soms ook totaal vreemden leert kennen, die je dan in geen tijd plots als besties ziet. Het duurde niet lang of er werden hier en daar al afspraken gemaakt om eens samen op café te gaan en er liggen al verschillende reünies vast. Enkele mensen uit het Kortrijkse kende ik ook al wat op voorhand, omdat we samen carpoolden naar Schelle (waar de afleveringen worden opgenomen, red.). Het was fijn om dan te speculeren over mogelijke proeven en wat bij te babbelen. De terugrit was dan weer het ideale moment om na te genieten en te bekomen van alle emoties.”

Samenhorigheidsgevoel

Want ja, een emotionele rollercoaster, dat was het wel. “De opnames vonden telkens in het weekend plaats. Op zaterdag werden zes afleveringen ingeblikt, en op zondag ook nog eens zes. Dat is best wel heftig, want op één weekend neem je twaalf keer afscheid van iemand. En evengoed voel je bij jezelf twaalf keer opluchting omdat je door bent. Dat supporteren op leven en dood, die ontlading… Al die emoties die ik heb ervaren in die afgelopen vier maanden, daar doe je normaal tien jaar over!”, glimlacht Margot, die het enorme samenhorigheidsgevoel tussen alle kandidaten in haar hart sluit.

“Groepsopdrachten vond ik daarom ook het leukst. Samen strijden en elkaar in de armen vliegen geeft je echt een ongelofelijk goed gevoel. Je voelt je op de een of andere manier plots ook verbonden met heel Vlaanderen. Homo Universalis is echt een programma dat je optimistisch en gelukkig maakt, omdat het de unieke schoonheid van mensen toont. Ik ben enorm dankbaar dat ik mocht deelnemen”, besluit Margot.