Brandwondenpatiënt Michiel (27) getuigt over discriminatie: “Mensen moeten stoppen met staren”

Michiel Buseyne (27) – artiestennaam Mitch – vertelt in de zevende aflevering van ‘Durf te Vragen’ op VRT 1 over hoe hij zijn leven leidt als brandwondenpatiënt. Naast de naar Kortrijk uitgeweken Poperingenaar komen nog zeven andere lotgenoten aan het woord, elk met hun eigen verhaal. Michiel is alleszins zeer open over zijn ervaringen tegen presentatrice Siska Schoeters, ook sinds hij uit de kast gekomen is: “Ik merk dat er niet veel homo’s zijn die net als ik met een bepaalde aandoening naar buiten komen. Ja, ook op mijn liefdesleven hebben mijn brandwonden een invloed”, aldus Michiel

Amper 18 maanden was Michiel Buseyne toen hij een kokende frietketel over zich heen kreeg. Daarna volgde een lange lijdensweg van pijn en operaties. Dankzij zijn positieve ingesteldheid en een nachtegalenstem ontpopte hij zich echter tot veelgeprezen muzikant en spreekbuis voor brandwondenpatiënten. Mede daardoor kroonden de lezers van deze krant hem in 2018 tot Krak van Poperinge.

Ondertussen is Michiel 27, treedt hij geregeld op, zowel solo als met N2 Music en werkt hij al bijna vier jaar voor Milcobel in Moorslede, al voelde hij zich in het begin van zijn beroepsleven soms gediscrimineerd door zijn brandwonden. “Toen ik in 2018 begon met solliciteren, heeft me dat toch enkele keren de das omgedaan”, vertelt Michiel. “Werkgevers zullen het niet altijd toegeven, maar ik ben al brandwondenpatiënt sinds ik anderhalf jaar oud ben. Ik ken mensen goed genoeg op dat vlak. Als er iets scheelt, dan voel ik dat aan. Ik merkte gewoon dat ze me niet wilden aanvaarden door mijn brandwonden. Dat was wel moeilijk. Het was ook niet dat ik solliciteerde voor een job aan een balie waarbij je het ‘gezicht’ van de firma bent.”

Onwetendheid

Michiel volgde houtbewerking in het Poperingse VTI en zocht vooral werk als meubelmaker. “Ik ben iemand die heel graag werkt. Waarom konden ze me dan niet aanvaarden? Is het onwetendheid bij bedrijven? Het is niet dat ik solliciteren moeilijk vond. Ik kan wel babbelen met mensen. Dat is een beetje jezelf verkopen, met mijn muziek doe ik hetzelfde. Ik heb zeker geen problemen als er vragen over mijn brandwonden gesteld worden. Maar om dan iedere keer weer een duw te krijgen, dat komt hard aan. Terwijl ik eigenlijk in het dagelijks leven amper nog last heb van vooroordelen. Ik word wel nog bekeken op straat, maar dat kan ik beter een plek geven dan wanneer ik een job door de neus geboord zie door die medische achtergrond.”

“Tijdens sollicitaties voelde ik dat ik niet aanvaard werd door mijn brandwonden”

Daarom vindt Michiel het ook belangrijk om erover te getuigen tijdens de activiteit van HuisvandeMens naar aanleiding van de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie. “Het is niet de eerste keer dat ik erover praat en als muzikant ben ik het gewoon om op een podium te staan”, lacht Michiel. “Die sensibilisering is ook nog steeds heel belangrijk. Niet alleen voor brandwondenpatiënten, maar voor alle mensen met een beperking. Als het onbekend is voor de mensen, zullen ze sowieso meer staren. Misschien kunnen de mensen iets opsteken over hoe ze ermee kunnen omgaan? Moeten ze er überhaupt op reageren?”

Staren

“Ik ben geen fan van het staren”, klinkt het plots ernstig. “Mocht dat uit de wereld geholpen kunnen worden, dan zou dat tof zijn. Maar ik weet dat dat bijna een onmogelijke opdracht is. Het is een automatisme. Ze zien iets dat anders is en ze kunnen niet anders dan kijken. Kindjes zullen dat nog vlugger doen. Maar daar heb ik minder moeite mee, omdat het bij hen echt wel uit onwetendheid is. Dat aanvaard ik meer dan volwassenen die echt zitten te kijken. Als we al kunnen vertellen dat we dat vervelend vinden, dan kunnen we misschien al vooruitgang boeken. Ik merk wel dat ik in Poperinge veel minder nagestaard wordt dan in andere steden, alleen al omdat veel mensen me kennen en weten wat er gebeurd is. Dat vind ik ook tof hier. Ik weet dat niemand hier raar zal kijken.”

Uitdroging

De discriminatie komt bovendien bovenop de dagelijkse fysieke problemen waar Michiel mee worstelt. “Ik kan bijvoorbeeld mijn linkerarm niet helemaal strekken. Het moeilijkste is dingen opheffen. Ik voel het vel en de spieren tegentrekken. Ik heb ook veel last van uitdroging van de huid. Elke dag crèmes smeren is de oplossing, maar het is toch ook een heel gedoe. Ik doe het dan ook niet altijd, al zou het wel moeten. Ondertussen is het wel al ruim vier jaar geleden dat ik nog eens geopereerd werd.”

De hoeveelste operatie het was, kan Michiel zelfs niet zeggen. “Ik weet het niet. Minimum twee keer aan mijn mond, aan mijn voet, aan mijn been, zes operaties aan mijn haar… En dan nog is het niet gelukt”, knipoogt Michiel terwijl hij zijn pet afzet en zijn kale knikker toont. “Achteraf heb ik het daar mentaal wel moeilijk mee gehad. Ik zat in het middelbaar en heb voor die operaties bijna een derde van het schooljaar gemist. Ik heb dan wel met een psycholoog gesproken, want als je dan weer eens onder het mes moet, dan zie je het toch even niet meer zitten.”

Nochtans komt Michiel over als een bijzonder goedgemutste twintiger. “Ik ben wel positief ingesteld. Ik probeer voor het leven te gaan. Moet ik voor de rest van mijn dagen in een hoekje kruipen? Dat lost ook niets op. Ik pak dan liever het leven met mijn handen vast om vooruit te gaan. Bepaalde zaken verwerken in mijn muziek heeft me daar wel bij geholpen. En ik heb ook een goede familie en goede vrienden. Dat is ook altijd een houvast geweest. Ik heb het niet alleen moeten doorstaan.”