Anastasya Chernook, bij wie BV’s op de sofa willen: “Noem me alsjeblieft geen influencer”

Op haar zesde ontvluchtte ze haar geboorteland Kirgizië, nu staat ze symbool voor dé vrijgevochten vrouw van de 21ste eeuw en predikt ze zelfvertrouwen. Anastasya Chernook (29) is een fenomeen. Ze zette haar eigen ‘School of Confidence’ op poten, oogst steeds meer succes als kunstschilderes, rijgt in haar podcast de straffe BV-uitspraken aan elkaar én is de trotse mama van een driejarig zoontje. Haar leven mag dan op het eerste zicht bomvol ‘glitz & glam’ zitten, de Zwevezeelse staat met beide voeten in de realiteit. “Ik heb moeten knokken om te staan waar ik nu ben.”

Jij en ik kunnen het ons amper voorstellen. Je eerste levensjaren breng je door in Kirgizië, een land met Oezbekistan, Kazachstan, China en Tadzjikistan als buren. Op je zesde laat je, samen met je ouders, hebben en houden achter om in België een volledig nieuw leven op te bouwen. Een plek met een vreemde taal, vreemde gewoonten en starende blikken. Pesterijen en vooroordelen zijn dagelijkse kost, maar toch is er de ijzeren wil om het te maken, om een verschil te betekenen. Dat is wat Anastasya Chernook exact is overkomen en nu doet.

Samen met haar verloofde René Degroote en hun driejarig zoontje Donald woont ze in een prachtige villa tussen de Zwevezeelse velden, maar haar afkomst zal – en wíl – ze nooit naast zich neerleggen. “Ik moet mijn ouders dankbaar zijn”, zegt ze. “Zij namen 23 jaar geleden de beslissing om hun thuisland achter zich te laten, om mij en mijn broer een beter leven te schenken. Dat zal ik nooit vergeten.”

Anastasya verwelkomt ons met een natte keukenhanddoek in de handen, zich oprecht excuserend dat ze “nog niet helemaal klaar is.” Voor ons staat een duidelijk zelfzekere vrouw, iemand die graag glamoureus overkomt, maar tegelijk ook weet wat het echte leven inhoudt. Iemand die vaak ontelbaar veel balletjes in de lucht houdt. “Dat is ook zo”, beaamt ze. “De ene dag maak ik me tot in de details op voor mijn podcast, de andere dag ben ik gewoon de zoveelste ploetermoeder. That’s life.”

Je naam doet bij een steeds breder publiek een belletje rinkelen. Maar leg ons eens uit wat jij exact doet.

(lacht) “Ik zeg altijd dat ik gewoon fulltime Anastasya ben. Maar daar zit een heel pakket onder. Alles is gestart in 2011, toen ik een blog oprichtte. Ik schreef over het leven, over mode, beauty… De zaken die me interesseerden. Ik was zeventien en wist niet echt waarheen met mijn leven, maar zag dat mijn schrijfsels wel aansloegen. Daaruit vloeide een eigen webshop voort – On Heels 24/7 – waarmee ik onder andere leuke kleedjes en bikini’s verkocht en zo belandde ik uiteindelijk in de marketingwereld. Ik heb enkele jaren voor een paar bedrijven gewerkt, maar voelde de nood om mijn eigen weg te gaan.”

Om van Anastasya een merk te maken?

“Ergens wel. Maar noem me alsjeblieft geen influencer. Het haar op mijn armen komt recht als ik dat hoor. Ik weet dat ik intussen wel een bepaalde invloed heb, maar daar komt ook een zekere verantwoordelijkheid bij. Iets waar ik erg bewust mee omga. Ik wil geen platte commerce maken van mijn platform. Ik toon ook altijd beide kanten van mijn leven. Anastasya in vol ornaat, maar ik maak ook video’s wanneer ik de afwas doe, sta te stofzuigen en me moet haasten om Donald van school op te pikken.”

“Ik droom van een rol in ‘Nonkels’. Rik Verheye, als je dit leest: bel mij!”

Je leven kon er voor hetzelfde geld compleet anders hebben uitgezien…

(serieus) “Klopt. Waren mijn ouders destijds niet vertrokken uit Kirgizië, dan zat ik daar nog. Daar ben ik me erg van bewust. Ik herinner me ons vertrek nog perfect. Het afscheid van mijn oma was hartverscheurend. Als meisje van zes heb je dat niet door, maar oma wist dat ze me waarschijnlijk nooit meer zou terugzien. Voor mij was het één groot avontuur: de eerste keer het vliegtuig op, naar een nieuw land… Ik kan me inbeelden dat mijn ouders wél met de nodige poepers zullen gezeten hebben. Daar kan ik alleen maar mijn hoed voor afdoen.”

Waarom hebben ze Kirgizië achter zich gelaten?

“Simpel: het is geen goed land om te leven en te werken. De economie stelt niets voor, corruptie viert er hoogtij, democratie is er niet. Het moet voor mama en papa allemaal erg verwarrend geweest zijn. Alles wat je kent, achterlaten. Dat we in Aartrijke beland zijn, is trouwens puur toeval.”

(lees verder onder de foto)

Hoe viel die eerste kennismaking met West-Vlaanderen mee?

“Het was aanpassen. Ik kende geen letter Nederlands, hé. Ik besefte erg snel dat ik anders was. Ik herinner me die starende blikken op de basisschool in Aartrijke nog… Gelukkig leerde ik erg snel de taal – als kind ben je nog een spons – en kon ik mijn ouders helpen bij vertaalwerk. Elke keer er een brief of een factuur in de bus viel, kreeg ik die onder ogen en mocht ik uitleggen wat erin stond. Toen mijn broer hier geboren werd, werd ik voor hem een tweede mama. Mijn ouders deden tal van jobs om geld in het laatje te krijgen, ik hielp mee het huishouden runnen. Alles wat ze deden, was met liefde voor hun kroost. Maar daar hing wel een voorwaarde aan vast: doe je best. Zij hadden hun leven volledig omgegooid om ons alle kansen te geven, dan moet je het ook waarmaken. Anastasya zou dokter of advocaat worden.”

Dat ben je niet, maar ik kan me wel voorstellen dat ze trots op je zijn.

(glundert) “Vaneigens! Ze zien dat ik iets doe waar ik gelukkig van word.”

Hoe was je jeugd?

“Niet evident. Ik was een buitenbeentje, hé. Ik ben als kind ook gepest geweest. Het zal je misschien verbazen, maar toen zag ik er nog niet zo uit. (lacht) Ik had vettig haar, droeg een brilletje en mijn kleren stonden niet echt synoniem met de nieuwste modetrends… Dan ben je een makkelijk slachtoffer. Mijn mama noemden ze bijvoorbeeld de Russische berggeit. Dat komt binnen bij een kind. Ook in het middelbaar kreeg ik het vaak hard te verduren. Aan het Sint-Lodewijkscollege in Brugge heb ik Latijn en Moderne gevolgd, waar ik écht mijn best wilde doen. Maar leerkrachten zeiden me botweg dat ik het nooit zou kunnen en dat ik wel zou eindigen met de bankkaart van een rijke vent in mijn portefeuille.”

Wat was het keerpunt?

“Puberty has done me well. Ik werd een echt meisje-meisje, deed wat bescheiden modellenwerk en mijn blog begon steeds beter te marcheren. Zo kreeg ik in het snotje dat ik wél iets kon. Mijn jeugdjaren waren niet makkelijk, maar ze hebben me lessen gegeven. Ik heb moeten knokken om te staan waar ik nu ben. Ik heb absoluut niets op een gouden schoteltje aangereikt gekregen. Ik geef je een voorbeeld: op mijn veertiende werkte ik al in een kippenfabriek om wat geld te verdienen. En nog altijd neem ik niks for granted.”

Hoe dankbaar ben je je ouders dat ze naar België gekomen zijn?

“Die beslissing heeft mijn leven veranderd. Daar zal ik altijd dankbaar voor blijven. België is een topland. We zagen en klagen wel vaak over onze overheid en de complexe systemen, maar het marcheert hier tenminste. Sociale zekerheid, vangnetten voor wie het minder breed heeft… In Kirgizië lachen ze daar eens mee.”

Voel je je nu op en top Belg?

“Met Kirgizië heb ik geen enkele connectie meer. Ik blijf trots op mijn roots, maar we hebben er geen familie meer. Ik kan me ook niet inbeelden dat ik nu daar zou leven. Ik voel me Belgische met Kirgizische roots. Ik zal altijd een beetje tussen de plooien vallen, denk ik. Maar ik voel me vooral West-Vlaming. Hier is mijn thuis, nergens anders.”

“Mijn grote missie? Dat iederéén zichzelf mag zijn”

In jouw thuis gaat het stilaan hard voor je. Je podcast ‘Anastasya’s Clubhouse’ groeit week na week.

“Het resultaat van veel hard werk. Drie jaar geleden ben ik ermee gestart, sinds een goed jaar maak ik er ook een YouTube-versie van. Sindsdien boomt het echt. De basis is simpel: ik praat met bekende of minder bekende gasten over het alledaagse leven en ga daarbij geen enkel taboe uit de weg. Atypisch voor een West-Vlaming, maar ik wil een antwoord bieden op vragen en bedenkingen die iedereen zich stelt. Maar het is altijd luchtig en herkenbaar. Wie kijkt of luistert, moet het gevoel hebben dat die mee in de sofa zit.”

Dat van die taboes klopt wel. Met Siska Schoeters praat je over haar echtscheiding, Pommeline Tillière heeft het over haar uitgelekte naaktfoto’s, actrice Maïmouna Badjie doet de orgasmekloof uit de doeken en zo kunnen we nog wel even doorgaan.

“Fantastisch, toch? Ik ben van nature erg open, waarom mogen we de dingen des levens dan niet benoemen? Iedereen kent het, iedereen maakt het mee, maar niemand klapt erover. Mijn grote missie is om te bewijzen dat iederéén de kans moet krijgen om zichzelf te zijn. Wat je mening ook is, hoe je er ook uitziet: je bent oké. En wees daar verdomme trots op!”

Die aanpak loont, want met het aantal volgers kan je stilaan een middelgrote Vlaamse stad vullen: bijna 50.000 op Instagram, ruim 28.000 op TikTok en een kleine 7.000 op YouTube. Niet mis voor een meisje uit het verre Kirgizië.

(glimlacht) “Ik hou die cijfers zelf niet zo in de gaten, maar ik weet wel dat mijn podcast bij de vijf meest beluisterde hoort in de categorie educatie en zelfontwikkeling. Kijk, dáár doe ik het voor.”

Hoe reageren je volgers wanneer ze je in het echte leven zien?

“Ik vind dat nog altijd crazy. Soms word ik in de supermarkt of op restaurant aangesproken en zeggen mensen me dat ik goed bezig ben. En dan volgt er al eens een selfie. Terwijl ik gewoon mijn ding doe. De wereld loopt vol met Anastasya’s, alleen beseffen die dat niet altijd.”

Wie een groot bereik heeft, krijgt ook veel reacties. Hoe zijn die?

“Overwegend positief. Uiteraard zijn er ook haters, maar lang geleden al heb ik geleerd om die te negeren. Voor Anastasya’s Clubhouse moest ik aanvankelijk zelf op zoek naar gasten, nu beginnen ze zichzelf aan te dienen. Dat bewijst dat we er de juiste zaken in aansnijden, een goeie boodschap verspreiden. Dat schenkt me nog het meest voldoening. Onlangs kreeg ik nog een berichtje van een meisje dat met zelfmoordgedachten kampte. Ze vertelde me dat mijn video’s haar enorm geholpen hadden, dat ik een soort grote zus voor haar was. Daar word je toch even stil van?”

Je staat als zelfverzekerde vrouw erg stevig in het leven. Hoe belangrijk is Internationale Vrouwendag (woensdag 8 maart)?

“Ik ben pro. In Oost-Europa worden vrouwen doorgaans meer op handen gedragen. Moeders zijn er heilig, bijvoorbeeld. We zijn op de goeie weg, maar gender equality is nog geen feit. Het zit soms in kleine dingen. Waar ligt op restaurant het kussen om een pamper te verversen? Juist, in het damestoilet. Terwijl een man dat evengoed kan doen! Roze fluffy feminisme is best oké, maar we moeten ook de echte problemen durven benoemen. Zoals vrouwenbesnijdenis. Zelfs in ons land worden die nog veel te veel uitgevoerd. Ook op die nagels moeten we durven kloppen.”

“ Ik ben Belgische met Kirgizische roots. Maar ik voel me vooral West-Vlaming. Hier is mijn thuis, nergens anders”

Iets wat jij alvast regelmatig doet. Je lijkt goed op weg om een bekend gezicht te worden…

“Goh, daar ben ik écht niet mee bezig. Nogmaals: ik wil mijn boodschap overbrengen. Als ik en cours de route een bekende smoel krijg, dan is dat maar zo. Ik hou mijn voetjes op de grond. Al geeft het me ook kansen. Ik zou het fantastisch vinden om het als actrice te maken. Dit voorjaar ben ik te zien in Onderhuids, een reeks op Streamz waar ik aan de zijde van onder meer Jan Kooijman en Elodie Gabias speel. Een klein rolletje, maar misschien is het wel het begin van iets moois? Mijn grote droom is om een plekje in het tweede seizoen van Nonkels te versieren. Wat een topreeks, zeg. (richt zich rechtstreeks tot de bandopnemer) Rik Verheye, als je dit leest, bel me!”

Waar wil je met je podcast naartoe?

“Ik droom van een eigen televisieprogramma. Iets in de realitysfeer, maar dan wel om het échte leven te tonen en met duidelijke School of Confidence-insteek. Ook om te tonen wat ik nu al op mijn sociale media etaleer: de mooie kanten van het leven met de blingbling, maar ook de momenten waarop er getjoold wordt.”

Je bent in Vlaanderen ook de belichaming van ‘body positivity’.

“Top, maar ik ben daar nooit bewust naar op zoek gegaan. Ik heb zelf een maatje meer, dus als ik dat taboe kan helpen doorbreken, zoveel te beter. Maar eigenlijk zouden we daar collectief onze voeten aan moeten vegen. Het maakt toch niet uit hoe je eruitziet? Zolang je maar goed in je vel zit.”

Iets wat je ook met je ‘School of Confidence’ duidelijk maakt. Doe het concept eens uit de doeken.

“Het gaat om een traject van zestien weken, twee keer per jaar. Aan de hand van een cursus van zes modules wil ik het zelfvertrouwen van de deelnemers laten groeien. We zoomen in op zelfliefde, seksualiteit, carrière, communicatie… Het gros gebeurt online, maar we organiseren elke keer een startevent en een graduation party en tussendoor zijn er workshops.”

“Ik droom van een eigen televisieprogramma. Iets in de realitysfeer, maar dan wel om het échte leven te tonen en met duidelijke School of Confidence-insteek”

Wat moet ik daarvoor op tafel leggen?

“685 euro. Geen klein bedrag, maar nu ook niet astronomisch hoog. De gemiddelde smartphone kost meer. En zeg nu zelf, dan kan je ook wel wat in jezelf investeren, toch? Elke keer nemen zo’n 50 tot 100 mensen deel. En die zijn laaiend enthousiast. In die mate zelfs dat ze terugkeren voor een tweede sessie. Ik krijg alle soorten mensen over de vloer: ondernemers, influencers, maar ook studenten en bedienden.”

Enkel vrouwen?

“Ik steek niet weg dat ik vooral dames bereik, maar iedereen is welkom. Girls, gays and theys. Met School of Confidence willen we je de kans geven om de betere versie van jezelf te ontdekken. Op 6 maart gaan we met een nieuwe reeks van start. En ik doe elke keer ook zelf mee. Practice what you preach.”

Een dag telt zo te horen niet genoeg uren voor je. Hoe ontspan je?

“Door te schilderen. Als kind was ik al de hele tijd aan het tekenen en het schilderen, maar door de jaren heen verwaterde dat wat. Tot mijn zoontje Donald twee jaar geleden met verf begon te spelen. Ik zette me naast hem en het vuur ging opnieuw branden.”

Erg hevig zelfs, want in augustus vond je eerste expo plaats.

“Zot, hé? Nastya’s World loopt ondertussen ook goed. Ik heb tijdens mijn Constellations-expo heel wat werken verkocht. Elk stuk heeft een unieke betekenis. Het gaat van pop-art tot abstracte portalen met teksten en affirmaties. Ik merk dat veel vrouwelijke kunstenaars veel meer twijfelen aan hun kunst en moeite hebben om correcte prijzen te vragen. Ik wil ook hier het juiste voorbeeld geven, zo starten mijn werken rond 3.000 euro. Het smaakt ook naar meer. Mocht ik ooit de kans krijgen om bijvoorbeeld een chique wodkafles te ontwerpen of mee een modelijn vorm te geven, ik zou geen neen zeggen.”

Geef je leven eens een score op tien.

“Simpel: tien op tien. Allergrootste onderscheiding. Ik kan niet gelukkiger zijn dan nu. Ik hou van wat ik doe, mijn dierbaren zijn gezond, ik ben mama van een fantastische zoon… Ik kan ook erg genieten van de kleine dingen des levens. Donald die tijdens het eten zit te schaterlachen, bijvoorbeeld. Ik word daar zot content van. Count your blessings. Elke dag opnieuw.”