“Op dromen staat geen leeftijd”: docent Hubert (73) begint dankzij Europees project nieuw leven als landbouwer

West-Vlaanderen is meer Europees dan je zou denken. Dat ondervond ook Hubert, een docent landmeten die een opmerkelijke carrièreswitch maakte. Hij kocht een vervallen boerderij en begon een nieuw leven als landbouwer. Mede dankzij het Europese project ‘Het Smaakt Naar Meer’ werd zijn bioboerderij een succes. “Je hoeft geen jonge snuiter te zijn om nog aan een droom te beginnen.”

Hubert Dewitte (73) was docent landmeten toen hij een burn-out kreeg. Hij besliste zijn leven over een andere boeg te gooien en kocht in 2004 een leegstaande boerderij in Lauwe, een deelgemeente van Menen. Met succes: twintig jaar later is ’t Goed ter Heule een goed draaiende bioboerderij en hoevewinkel. Om zijn droom te verwezenlijken, kon Hubert rekenen op het Europese project Het Smaakt Naar Meer, dat plattelandsregio’s aantrekkelijker wil maken.

Dit is zijn verhaal.

Ik kocht in 2004 een vervallen boerderij. Het zou bloed, zweet en tranen kosten om mijn plan te doen lukken, maar ik moest en zou een biologische boerderij uit de grond stampen. Er werd vaak met mij gelachen omdat ik dat op mijn leeftijd nog wou doen. Een oude boerderij opstarten, niemand geloofde erin, maar ik ben er toch aan begonnen. Het eerste jaar plantte ik in mijn eentje pompoenen, zo’n honderd soorten. Wroeten met mijn lintje en mijn meter op het veld. Dat waren lange dagen.”

De opstart verliep niet vlekkeloos. Ik had stress, tot op het ongezonde af. Daarbovenop kreeg ik een oogziekte. Voor ik het wist, belandde ik opnieuw in een burn-out. Ik sliep niet meer en had het voortdurend koud. Je bent slecht bezig, zei mijn dokter. Financieel had ik de nieuwe boerderij ook niet goed aangepakt. Eerlijk is eerlijk, ik was heel wankel begonnen aan mijn nieuwe avontuur.”

Kortom, de gebraden kippen vliegen niet zomaar je mond binnen. Ik heb afgezien en geleerd dat efficiëntie en hard werken belangrijk zijn. Gewoon doordoen. Niet opgeven. Boeren die elke dag klagen, houden de job niet vol.”

Biologische landbouw is gewoon niet simpel. Ik heb zelf heel veel moeten proberen wat wel of niet werkte. Niet alleen ik, maar de biologische landbouw zelf heeft ook al een serieus parcours afgelegd. Vroeger was er nog niet zoveel geweten. Gewassen besproeien gebeurde gewoon. Nu doen we dat met biopesticiden.”

Een biologische boerderij rendabel maken, is en blijft de grootste uitdaging. Inzetten op de korte keten is daarom cruciaal voor een klein bedrijf. Groothandelaren zoals grote supermarktketens willen een stabiele en continue levering. Als klein landbouwbedrijf is dat onhaalbaar. Eigenlijk zouden die grote landbouwbedrijven ook moeten inzetten op biologische landbouw. Op de korte keten. Dat draagt bij aan het verkleinen van de ecologische voetafdruk.”

Nu gaat het echt goed. Onze boerderij is ondertussen een echt familiebedrijf geworden. Mijn dochter heeft de boerderij overgenomen met haar vriend. Ze zetten nu heel hard in op de hoevewinkel en op het cafeetje bij de boerderij. Ik woon er nog, geniet van het leven hier en hou me alleen nog bezig met het papierwerk. Ik ben nu eigenlijk voor de tweede keer met pensioen.” (lacht)

Ik deel mijn passie voor biologische landbouw wel nog met jongere generaties. Biologische landbouw is echt de toekomst, er is gewoon geen andere weg mogelijk. In mijn vrije tijd geef ik nog vaak gastcolleges in hogescholen in West- en Oost-Vlaanderen. Ik zeg tegen mijn studenten: durf de sprong te maken naar biologische landbouw, zelfs al gebeurt het in kleine stapjes. Het harde werk zal lonen.” Ik ben daar het perfecte voorbeeld van.” (door studente journalistiek Ine Staelens)