Vanaf eind volgend jaar vult Clouseau minstens twáálf keer het Sportpaleis, goed voor 240.000 dolenthousiaste fans die elke hit van de broertjes Koen en Kris Wauters kunnen meebrullen. Ook op de bühne: Vincent Pierins. Sinds 2000 is de Torhoutenaar de vaste basgitarist van Vlaanderens populairste formatie aller tijden en ook al heeft de man bákken ervaring, het Sportpaleis blijft uniek. “Het wordt opnieuw kicken van begin tot einde”, glimlacht hij.
Wanneer Koen Wauters op 20 december 2024 de eerste noten van een hun vele hits aanheft en zo het startschot geeft voor een twaalfdelige concertreeks in het Sportpaleis, zal ook één van ons weer het beste van zichzelf geven. Al 23 jaar lang is Vincent Pierins (56), een in Brugge opgegroeide Torhoutenaar, de vaste basgitarist van Clouseau én een van de steunpilaren van de band achter de hitmachine die in Vlaanderen zijn gelijke niet kent. De man is artistiek docent aan het Gentse Conservatorium, maar verdiende de voorbije decennia ook meer dan zijn strepen als studio- en podiummuzikant. “Muziek is al sinds kindsbeen de rode draad doorheen mijn leven”, glundert hij. “Aan de muziekschool in Brugge nam ik notenleer als een spons in me op en voelde de techniek achter muziek meteen erg logisch en natuurlijk aan. Alsof het in mijn DNA zat…”
In 1983 maakte Vincent deel uit van een eerste groepje: The Split. “Meteen als basgitarist. Ik was 15 toen we in de toenmalige refter van het Sint-Lodewijkscollege in Brugge de huidige legendarische Magdalenazaal ons eerste optreden gaven. De rest is geschiedenis.”
Raymond van het Groenewoud
En die oogt bijzonder indrukwekkend. Er volgden nog enkele groepen, waaronder de bluesformatie Hideaway, de revue, maar in 1993 kreeg Vincent de kans om bij Raymond van het Groenewoud basgitaar te spelen. “Ik was 26 jaar oud en heb die kans met beide handen gegrepen. Ik speelde onder andere mee het album Ik ben God niet in, waar Twee meisjes op prijkt. En mijn eerste theatertournee met Raymond zal ik nooit vergeten. Daar, en ook bij Dirk Blanchard, heb ik de stiel geleerd.”
“De hits van Clouseau zijn collectief erfgoed. Ik ben trots om daar deel vanuit te maken”
Vincent werkte tijdens zijn carrière ook samen met de Franse zangeres Françoise Hardy, speelde mee Not an Addict van K’s Choice in, is te horen op I’ll Be Seeing You van Iggy Pop en Françoise Hardy, maar werkte ook mee aan Vlaamse evergreens als Oya lélé van K3, Hemelsblauw van Will Tura en Laat de zon in je hart van Willy Sommers. “Ik heb zo’n kleine drieduizend tracks ingespeeld”, vertelt hij met blinkende ogen. “Over alle genres heen. Mijn enige voorwaarde: het moet muzikaal kloppen.”
Meubilair
Eind jaren negentig kaapte Vincent drie ZAMU Awards (voorloper van de MIA’s, red.) voor Muzikant van het jaar weg. Iets wat ook de broertjes Wauters niet ontging. “Begin 2000 kreeg ik telefoon van Kris Wauters. Die vertelde me dat hun bassist de theatertournee Clouseau Zingt niet in zijn agenda kon opnemen en vroeg me of ik wilde inspringen. Lang heb ik niet moeten nadenken”, grijnst hij. Het was de start van een verhaal dat nu al bijna een kwarteeuw duurt. En waar Vincent met volle teugen van geniet. “Het was fantastisch om het fenomeen Clouseau van binnenuit mee te maken. De fans, maar ook de ongelooflijke machine achter de band. Het professionalisme is ongezien, maar tegelijk spat het plezier ervan af. Met Koen als ongeëvenaarde topperformer en Kris als schitterend producer die over alle muzikale details waakt.”
De afgelopen 23 jaar nam Vincent tien Clouseauplaten mee op en stond hij met de band al 124 keer op het podium van het Sportpaleis. “Tel daar nog eens een zevenhonderdtal gewone concerten bij en je weet dat ik deel van het meubilair ben”, schatert hij. “Maar het blijft speciaal. We kennen elkaar door en door, maar bij elk concert voel ik nog wat gezonde adrenaline. Ons optreden op TW Classic in 2003 zal ik nooit vergeten. Zestigduizend man op de wei en de affiche delen met The Rolling Stones en Simple Minds. Waar kan een muzikant nog meer van dromen? Maar ook die eerste keer Sportpaleis met Koen en Kris blijft me bij. En geloof me: het podium van dé muziektempel van België went nooit.”
Onverwoestbaar
Dat Clouseau veertig jaar na de start überpopulair blijft, is volgens Vincent makkelijk te verklaren. “Het charisma van Koen, die ook nog eens een topzanger is, maar ook de beroepserrnst speelt een grote rol. Ook na zoveel optredens leggen die jongens nog altijd een spreekwoordelijk examen af. En de songs zijn één voor één regelrechte hits. Collectief erfgoed, zelfs. Gooi die factoren samen met een bom aan energie op het podium en je weet dat je een succesformule beet het. Ik ben erg trots dat ik daar deel van mag uitmaken.”
Eind volgend jaar zakken liefst 240.000 fans naar Antwerpen af om de ziel uit hun lijf te zingen en een topavond te beleven. “Maar dat de ticketverkoop zó snel zou gaan, daar sta ik toch ook wat van te kijken”, geniet Vincent. “Het zijn net Tomorrowlandtoestanden. Het bewijst dat Clouseau onverwoestbaar is. Weet je wat ook een rol speelt? Dat Koen en Kris Wauters weten wat teamwork is. Als band zijn we misschien de figuurlijke stille kracht en lopen we iets minder in de kijker, maar de broers beschouwen ons als een absolute steunpilaar.” Een grote droom heeft Vincent niet meer, zegt hij. “Ik beleef die momenteel. Ik kus mijn twee pollekes. Ik mag me uitleven op het podium én heb als docent de kans om mijn kennis door te geven. Wat kan ik me meer wensen?” Het komende jaar wil hij zich zo goed mogelijk voorbereiden op de Sportpaleisreeks. “Want zo’n concert is absolute topsport. Mijn conditie moet top zijn, net als mijn geest. Het wordt weer kicken, van begin tot einde.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
